Αυτές οι συνεχιζόμενες σεισμικές δονήσεις, και στο εθνικιστικό επίπεδο μιας χώρας, π.χ. της Βρετανίας, αλλά και στο παγκοσμιοποιημένο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναδεικνύει τον τον πολιτικό πανζουρλισμό που επικρατεί σε αυτήν την σημαντικότατη περίοδο της ανθρώπινης κοινωνίας, κατά την οποία οι διάφορες εθνικές κοινωνίες μεταβαίνουν, αγκομαχώντας, αντιστεκόμενες, υποφέροντας, επαναστατώντας, από την περίοδο του εθνικισμού στην περίοδο της παγκοσμιοποίησης. Κρίσιμο και κεντρικό θέμα σε αυτή την τρομερά δύσκολη και επικίνδυνη μεταβατική περίοδο, είναι ο θεσμός της δημοκρατίας, ο οποίος έως πρότινος ήταν απόλυτα συνυφασμένος με την έννοια και την οντότητα του εθνικού, (άρα και δικαιολογημένα, εθνικιστικού) κράτους. Και αυτός ο τρομερά εύθραυστος όσο και τρομερά αναγκαίος θεσμός της δημοκρατίας, δεν έχει ακόμα σχεδιαστεί και πραγματοποιηθεί σωστά η αρκετά λειτουργικά σε παγκοσμιοποιημένο επίπεδο, ώστε να επασφαλιστεί η επιβίωση του.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το πρώτο κρίσιμο τούβλο που αποσπάται, εν προκειμένω, από τα θεμέλια της Παγκοσμιοποίησης είναι το κράτος και η κοινωνία, της πρώην μεγαλύτερης παγκόσμιας αυτοκρατορίας στην μοντέρνα εποχή, μιας αυτοκρατορίας που βασιζόταν εξίσου στην στρατιωτική καταπίεση όσο και στην οικονομική εκμετάλλευση, της πρώην Μεγάλης Βρετανίας.Και δεν είναι επίσης καθόλου τυχαίο, ότι αυτός ο πυρήνας της πρώην Μεγάλης Βρετανίας, βασιζόταν επί αιώνες στον απόλυτα εθνικιστικό δημοκρατικό κοινοβουλευτισμό, εγκαθιστώντας την έννοια της αναγκαίας συμβίωσης κράτους/έθνους με τον θεσμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Είναι τρομερά ενδιαφέρον το ιστορικό γεγονός ότι η Μεγάλη Βρετανία κρατάει αυτόν τον επιφανειακά ασυμβίβαστο διπλό ρόλο, (αντιγράφοντας, φυσικά, το μοντέλο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας), του μοντέλου ενός λειτουργικού δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού σε συμβιωτική συνεργασία με την εξίσου λειτουργικότητα μιας στρατιωτικής, βλέπε φασιστικής, καταπίεσης και οικονομικήςεκμετάλλευσης άλλων εθνών και κοινωνιών.
Η κινητήρια δύναμη πίσω από το Brexit αποτελείται βασικά από δύο μοχλούς. Ο ένας μοχλός είναι ο εθνικισμός, με την καλή και την κακή του έννοια. Ο δεύτερος μοχλός είναι ο δημοκρατικός κοινοβουλευτισμός. Αυτοί οι δύο μοχλοί συνεργάστηκαν για να επιτρέψουν σε μια κοινωνία, την βρετανική, να επιχειρίσει να εξέλθει από τα δεσμά της Παγκοσμιοποίησης που η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιπροσωπεύει, σε αυξημένο παγκοσμιοποιημένο βαθμό. Ο βρετανικός λαός χρησιμοποίησε τους δημοκρατικούς θεσμούς του κράτους τους, γιατι δεν ήθελαν οι Βρετανοί, στην πλειοψηφία τους, εξωτερικοί παράγοντες να αποφασίζουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από την χώρα τους, και, επίσης, δεν είχαν εμπιστοσύνη στην ποιότητα των θεσμικών διαδικασιών που αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες, βλέπε οι Βρυξέλλες, χρησιμοποιούσαν για τις αποφάσεις που παίρναν και που επηρέαζαν ριζικά την βρετανική κοινωνία.
Εδώ βρίσκεται και το μεγάλο, το μέγιστο πρόβλημα της παγκοσμιοποίησης. Η δημοκρατικά κυβερνούμενη κοινωνία της Βρετανίας, η μιας οποιαδήποτε άλλης χώρας, χάνει την δημοκρατικά και εθνικιστικά διαφυλασσόμενη εθνική της κυριαρχια από εξωγενείς πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες , τους οποίους δεν εμπιστεύονται, διότι ακριβώς, οι εξωγενείς, παγκοσμιοποιημένοι θεσμικοί παράγοντες δεν είναι έτσι σχεδιασμένοι, και δεν λειτουγούν με τρόπους που να προσφέρουν εμπιστοσύνη στην εκάστοτε χώρα που επιρεάζεται, πόσω μάλλον, κυβερνάται, από αυτούς.
Ο πολιτικός κρίκος που μεσολαβεί , υποτιθέμενα, ανάμεσα στην δημοκρατική κυριαρχία ενός έθνους, και της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, π.χ. οι Βρυξέλλες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει γίνει ξεχαρβαλωθεί. Έχει γίνει σμπαράλια. Μιλάμε για το ενδογενές πολιτικό σύστημα του οιουδήποτε κράτους. Το πρόβλημα ενέκειται στο ότι η συνεργασία μεταξύ λαού και του πολιτικού συστήματος της χώρας έχει διαστρεβλωθεί. Και η διαστρέβλωση έχει προκληθεί και επιδεινώνεται, γιατί αργά η γρήγορα , το πολιτικό κατεστημένο της χώρας υποχρεώνεται να υποκείψει στις άνωθεν αποφάσεις και διαταγές της παγκοσμιοποιημένης εξουσίας, (βλέπε πάντα Βρυξέλλες στο προκείμενο παράδειγμα).
Και ένεκα τούτου, κάθε ενδογενές πολιτικό σύστημα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και της Ευρωζώνης, δείχνει συνεχιζόμενα και επαυξανόμενα συμπτώματα παθολογίας, με ακραίους εθνικισμούς, φασιστικές τάσεις, όσο και αναρχικές, η απλώς αντιρησιακές. Και για αυτό ακριβώς, τα παραδοσιακά κεντρώακόμματα που είχαν επί δεκαετίες κυριαρχίσει στα κυβερνητικά στερεώματα σχεδόν όλων των κρατών της Ευρώπης έχουν πανταχού σχεδόν αποδυναμωθεί ή και πλήρως απαξιωθεί, μπροστά στην επίθεση των ακραίων ιδεολογιών. Αυτήν η εξέλιξη ακολουθεί πιστά τους φυσικούς νόμους του Νεύτωνα. Όσο η κεντρομόλος κινητήρια δύναμη που προσπαθεί επί δύο γενεές να ενώσει την Ευρώπη, χάνει έδαφος, αποδεικνύεται δυσλειτουργική, έως και αυταρχική, ή και εκμεταλλευτική, τόσο οι κεντρόφυγες τάσεις των λαών και των πολιτικών ιδεολογιών αυξάνονται και δυναμώνουν.
Σε πολιτικο επίπεδο, τα κεντρομόλα κεντρώα κόμματα υποχωρούν μπροστά στις επιθέσεις των κεντρόφυγων κομμάτων ακραίων ιδεολογιών
Αυτή η εξέλιξη συνεχίζεται ακάθεκτη, διότι ο βασικός μηχανισμός της παγκοσμιοποιημένης Ευρώπης είναι κακώς η ανεπαρκώς σχεδιασμένος. Ακόμα και ο περίφημος κ. Σόιμπλε σε τωρινό του άρθρο στους Financial Times, δηλώνει ότι η ενοποίηση της Ευρώπης δεν πάει καλά, γιατί ξεκίνησε βασιζόμενη σε οικονομικά εργαλεία ενοποίησης, τα βασικά, κεφαλαιοκρατικά δηλαδή εργαλεία πάνω στα οποία βασίζεται η παγκοσμιοποίηση σε όλη την υφήλιο, αντί να βασιστεί πρωταρχικά σε δημοκρατικά, ενοποιητικά πολιτικά θεσμικά πλαίσια, που να έχουν την εκ των προτέρων αποδοχή και εμπιστοσύνη των κρατών μελών της Ευρώπης.
Η ενοποίηση της Ευρώπης δεν πάει καλά, και για να επαναλάβουμε τον τίτλο του σημερινού άρθρου, ο πανζουρλισμός που επικρατεί στη Βρετανία αυτήν την στιγμή, και τα τρία τελευταία χρόνια, πιστοποιεί, αποδεικνύει, τον σοβαρό πολιτικό καρκίνο από τον οποίον πάσχει η ενοποιητική προσπάθεια της Ευρώπης.