Η Αντιγόνη της αρχαίας Ελλάδας, όπως τουλάχιστον την γνωρίζω από την ομώνυμη αρχαία τραγωδία, που δεν χορταίνω να ξαναβλέπω, το ιστορικό ΟΧΙ εναντίον των Ιταλών με την εποποιία της Πίνδου, και ο Γιάννης Βαρουφάκης, γνωστός και ως Μπαρούφας, έχουν μια ιδιαίτερα κοινή, όσο και σημαντική ιστορία. Είπαν και οι τρεις τους σε δεδομένες ιστορικές στιγμές το μεγάλο Όχι, για διαφορετικούς λόγους στην κάθε μία στιγμή. Και ενώ η Αντιγόνη αποτελεί την αποθέωση των ατομικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, και η 28η Οκτωβρίου άμεσα ανήλθε σε επίπεδο ιερής εθνικής γιορτής, ο Γιάνης Βαρουφάκης μισείται και περιγελιέται από την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, και δεν μετράω καν, τα εμπεδωμένα ΜΜΕ.
Και η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην κοινωνική και ιστορική αντιμετώπιση από το ελληνικό έθνος αυτών των τριών ιστορικών ΟΧΙ, είναι οι τρεις διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες μέσα στις οποίες αυτά τα τρία ΟΧΙ έλαβαν χώρα.
Η Αντιγόνη είπε και έπραξε το ιστορικό ΟΧΙ της εναντίον της κρατικής, δηλαδή της γήινης εξουσίας, όπως αυτή αντιπροσωπευόταν από τον νόμο που εξέδωσε ο θείος της και Βασιλιάς της πόλης στην οποία ήταν κάτοικος. Στην Θήβα. Το ΟΧΙ της βασιζόταν στο γεγονός ότι για αυτήν προσωπικά, ήταν μεγαλύτερη ανάγκη να υπακούσει σαν άτομο την θεϊκή εντολή, όπως αυτή την καταλάβαινε, και να φροντίσει την ταφή του αδελφού της, πάρα να υπακούσει την γήινη, την κρατική εντολή του βασιλιά, και, ένεκα τούτου να υποστεί την τιμωρία της θανατικής καταδίκης για την ανυπακοή της. Και η ιστορία, και ο ελληνικός λαός, θαυμάζει απεριόριστα την προσωπική της επιλογή, να βάλει τον θείο νόμο πάνω από τον κρατικό, έστω και εάν αυτό επέφερε τον θάνατο της.
Στην ιστορική στιγμή του μεγάλου ΟΧΙ που είπε ο (δικτάτορας) Μεταξάς, στην εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων, και οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που πολέμησαν και πόνεσαν και πέθαναν στην επιτυχημένη προσπάθεια να σταματήσουν τον ιταλικό στρατό, μεγάλος πόνος, τεράστιες απώλειες, και καταστροφικές συνέπειες έπεσαν πάνω στον ελληνικό λαό, και λόγω της εκδικητικής μανίας των Γερμανών κατακτητών. Και καθόλη την διάρκεια της Κατοχής, οι Έλληνες δεν συνέχιζαν να λένε τα ΟΧΙ τους, με συνεχιζόμενες φρικαλέες συνέπειες εναντίον τους. Και παρόλα αυτά, η αντίσταση της χώρας και του λαού της σε εκείνα τα μαύρα χρόνια του δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου, λάμπουν στην νεώτερη ελληνική, όσο και ευρωπαϊκή ιστορία, σαν κάτι το ένδοξο, και σαν ένα από τα μεγάλα ανδραγαθήματα του ελληνικού λαού. Η 28η Οκτωβρίου δοξάζει την αποφασιστικότητα, την γενναιότητα και την αυτοθυσία του ελληνικού λαού να αγωνιστεί για την εθνική κυριαρχία, και την εθνική ταυτότητα και τιμή. Και για αυτά τα αγαθά, κάθε θυσία φαίνεται σωστή και θεμιτή.
Και έρχεται έναν αιώνα αργότερα ο Γιάνης Βαρουφάκης, και προτείνει στην επερχόμενη κυβέρνηση Τσίπρα ένα μεγάλο, οικονομικό , ΟΧΙ, στην συνεχιζόμενη εγκληματική εκμετάλλευση της Ελλάδας από την γεανοκρατουμενη Ευρωζώνη. Η πρόταση του, άνκαι σωστή και δίκαια, είχε δύο μεγάλα μειονεκτήματα. Το ένα ήταν η πολύ ελλιπής προετοιμασία της κυβέρνησης Τσίπρα για την υλοποίηση του μεγάλου αυτού οικονομικού ΟΧΙ. Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είχε προετοιμάσει ούτε το κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, για το μεγάλο ρίσκο, ούτε και τον ελληνικό λαό, για το μεγάλο ρίσκο της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, εάν η Ευρώπη δεν υποχωρούσε στο ΟΧΙ της ελληνικής κυβέρνησης.
Είτε μέσα στο ευρώ, είτε απέξω, το μεγάλο οικονομικό ΟΧΙ γινότανε αφορμή να πέσουν σοβαρές αρνητικές οικονομικές συνέπειες πάνω στον ελληνικό λαό. Και εδώ, στο επίπεδο το οικονομικό, ενέκειται το δεύτερο ενδογενές πειονέκτημα της προσ0άθειας του υπουργού Οικονομικών και η τεράστια διαφορά γιατί το ΟΧΙ του Βαρουφάκη, απέτυχε, τουλάχιστον ιστορικά, και γιατί ξέπεσε σαν μια αποφράδα ημέρα της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, και ο αυτουργός της κατάντησε αυτόματα παρίας της ελληνικής κοινωνίας.
Θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι λογικό. Η Αντιγόνη ρίσκαρε την ζωή της και πέθανε σαν συνέπεια του ΟΧΙ της. Ο ελληνικός λαός ρίσκαρε πολλές , πάμπολλες ζωές και κακουχίες το 1940 με το μεγάλο του ΟΧΙ, και πράγματι τιμωρήθηκε άγρια και για πολλά χρόνια, για το ΟΧΙ του.
Αντιθέτως, το 2015, ο ελληνικός λαός ρίσκαρε μόνο οικονομικά οφέλη, και οικονομική ασφάλεια, και πράγματι, ο λαός είπε, προς στιγμήν, το μεγάλο ΟΧΙ του στο δημοψήφισμα εναντίον του μνημονίου. Αλλά αργότερα υποστήριξε την κυβέρνηση Τσίπρα που είπε το μεγάλο ΝΑΙ, και μετέπειτα στράφηκε εχθρικά και γελοιοποίησε τον Βαρουφάκη για το μεγάλο του ΟΧΙ.
Θα έλεγε κανείς ότι τα οικονομικά βάρη δεν είναι τόσο οδυνηρά όσο ο θάνατος της Αντιγόνης, και όσο οι εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι στην Ελλάδα μεταξύ 1940-45 και όχι μόνο. Και ένεκα τούτου, θα έλεγε κανείς ότι η απόφαση του ελληνικού λαού να υποχωρήσει το 2015 στον αμείλικτο γερμανικό εκβιασμό, και να ασπασθεί την επιλογή της κυβέρνησης Τσίπρα να υποταγεί στην γερμανική χρηματοπιστωτική μπότα, θα ήταν ντροπιαστική για το φημισμένο ελληνικό φιλότιμο.
Πώς γίνεται ένας λαός να υψώνεται ατρόμητος μπροστά στον θάνατο και στην εθνική καταστροφή, και κουρνιάζει φοβισμένος και υποταγμένος μπροστά στο φόβητρο της οικονομικής κακουχίας.
Και η διαφορά έγκειται, κατά την γνώμη του γράφοντας, στην υπαρξιακή διαφορά στον άνθρωπο, ανάμεσα στο ΠΡΑΤΤΕΙΝ του και στο ΕΙΝΑΙ του.
Οι δύο πρώτες περιπτώσεις της Αντιγόνης και της 28ης Οκτωβρίου είναι και οι δύο βαθειές περιπτώσεις του ΕΙΝΑΙ του ανθρώπου. Η θεολογία του ανθρώπου, και η εθνική του ταυτότητα, αποτελούν σημαντικά θέματα του ΕΙΝΑΙ στο άνθρωπο. Στην ουσία , στο μεδούλι του. Χωρίς αυτά, χάνει την ανθρώπινη ύπαρξη του.
Αντιθέτως, το οικονομικό ζήτημα, το θέμα του βιοτικού επιπέδου, είναι δευτέρας σημασίας στην ύπαρξη του ανθρώπου, είναι θέμα του ΠΡΑΤΤΕΙΝ στην ανθρώπινη ζωή και στην κοινωνία.
Και το απόλυτο παράδοξο σε αυτές τις τρεις παράλληλες ιστορικές στιγμές, είναι ότι η Ελλάδα δοξάζει τα μεγαλα ΟΧΙ που έγιναν προς φύλαξη των βαθιών υπαρξιακών διαστάσεων του ελληνικού λαού, της θρησκείας του και της αθωότητας του. Και σε αυτές τις ιστορικές στιγμές η αντίσταση είναι αυτονόητη, και μετέπειτα δοξάζεται, ακόμα και εάν οι υπαρξιακές απώλειες είναι τεράστιες.
Αντιθέτως, όσο αφορά τον οικονομικό πόλεμο της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης εναντίον της Ελλάδας, και όσον αφορά το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού, στην μνημονιακή συγκυρία, τα θέματα είναι του ΠΡΑΤΤΕΙΝ, δεν αγγίζουν τον άνθρωπο τόσο στενά, και παραδόξως εκεί είναι που η αντίσταση του ασθενεί, και εκεί είναι που το φόβητρο των πιθανών απωλειών από τις συνέπειες μιας αντίστασης εναντίον του εχθρού, φαντάζουν πιο τρομακτικά, και είναι εκεί που το μεγάλο ΟΧΙ δεν έχει επιτυχία.
Και θα έλεγα, (to add insult to injury), η επιπρόσθετη γελοιοποίηση του αυτουργού Βαρουφάκη, του πολιτικού ατόμου, που έλαμψε για έξι μήνες μέσα στο σκοταδισμό της Ευρωζώνης, και μέσα στον σκοταδικό της εγκέφαλο, το Eurogroup, είναι η ασυνείδητη προσπάθεια του ελληνικού λαού να ξεχάσει (λόγω ενδόμυχης αμηχανίας και ντροπής;), και να θάψει για πάντα, ακόμα και αξιωτικά, την μεγάλη χαμένη ευκαιρία, να γράψει ακόμα ένα ένδοξο ΟΧΙ στην ιστορία του έθνους.
Εφοσον αυτή η ανάλυση έχει μια κάποια βάση, σημειοδοτεί ένα τεράστιο θέμα στον τωρινό αιώνα της Παγκοσμιοποίησης που διανύουμε. Ο εμπορικός και οικονομικός πόλεμος αποτελεί ένα άκρως αποτελεσματικό εργαλείο, ακριβώς, ίσως, διότι μια επίθεση εναντίον της οικονομίας μια χωρας, όπως την τελευταία δεκαετία και επί Τραμπ, οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν εναντίον πολλών κρατών, δεν ξυπνάει, δεν εξεγείρει τα άγρια εθνικιστικά ή θεολογικά ένστικτα και τις ανάλογες αντιστάσεις στους λαού που δέχονται τις οικονομικές επιθέσεις. Και με αυτόν το τρόπο, οι επιθετικές οικονομικές επεμβάσεις διαφόρων λαών εναντίον άλλων, ίσως να είναι εν κατακλείδι πιο αποτελεσματικοί από τους στρατιωτικούς. (Βλέπε Αφγανιστάν, π.χ.)
Και φυσικά, μέσα στην (πάντα γερμανοκρατούμενη) Ευρωζώνη, ο οικονομικός πόλεμος ανάμεσα σε κράτη ζει και βασιλεύει, παρόλο που λέγεται ευφημιστικά “ανταγωνισμός”, και έχει μετατρέψει την πολυπόθητη ενοποίηση της Ευρώπης σε ένα πεδίο οικονομικών νικητών και νικημένων. Ή, για το ευκρινέστερο, ένα πεδίο πιστωτών και χρεωστών. Και η Ελλάδα βρίσκεται στον πάτο, σαν μια επίσημη, όσο και διαιωνιζόμενη πλέον, χρηματοπιστωτική δουλοπαροικία.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε το προηγούμενο άρθρο μου περί του ΠΡΑΤΤΕΙΝ και του ΕΙΝΑΙ