Η συνθήκη των Πρεσπών επέτρεψαν στην χώρα με μια σημαντική γεωπολιτική υποχώρηση προς στα Σκόπια, να συνδεθεί η Ελλάδα και λειτουργικά πια, κατ' ευθείαν με την Ευρώπη. Ο γράφων , έχοντας γεννηθεί το 1945, έχει ζήσει όλη του την ζωή, βλέποντας την Ελλάδα να αποτελεί μια νησίδα ευρωπαϊκή δίπλα, αλλά όχι κολλητά με την υπόλοιπη Ευρώπη. Τις πρώτες δεκαετίες, ερμητικά απροσπέλαστος ήταν ο τοίχος της Σοβιετικής Ένωσης που δέσποζε στα Βαλκάνια. Μετά, για κακή μας τύχη, άνοιξε το θέμα της Μακεδονικής ταυτότητας και ονομασίας, (ένα πρόβλημα που είχε πρώτο σχηματισθεί με το τέλος των Βαλκανικών πολέμων), και τα Σκόπια βρέθηκαν να είναι ένας μικρός αλλά κρίσιμος βράχος εμπόδιο, στην ανέφελη και ανεμπόδιστη συνδεσιμότητα της Ελλάδας με την υπόλοιπη ηπειρωτική Ευρώπη.
Και έρχεται μετά η Κίνα, και προσδίδει στην Ελλάδα, και στα δύο της μεγάλα λιμάνια, τον Πειραιά και την Θεσσαλονίκη, την σημαντική γεωπολιτική θέση να είναι η πιο προσβάσιμη πύλη για την τεράστια καταναλωτική αγορά της Ευρώπης, για τους δύο εξελισσόμενους υπερκολοσσούς της Ασίας, την Κίνα και την Ινδία.
Όπως το μεγαλύτερο μέρος του υπερπόντιου εμπορίου μετατίθεται για τον επόμενο αιώνα, από τον Ατλαντικό στον Ινδικό ωκεανό και την Ερυθρά θάλασσα, τα λιμάνια της Ελλάδας είναι σε θέση να υπερφαλαγγίσουν τις ευρωπαϊκές πύλες των λιμανιών της Αμβέρσας και του Αμβούργου, τα οποία, παρεπιπτώντως, προσπάθησαν όσο μπορούσαν, μέσω της Τρόικας, να εμποδίσουν την είσοδο της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, τα πρώτα χρόνια της κρίσης.
Τώρα, η κυβέρνηση Τσίπρα, έχει φέρει την Ελλάδα πολύ κοντύτερα στην Ευρώπη, γεωγραφικά όσο και πολιτικά, και έχει καταστήσει την χώρα μας ικανή, με τις σωστές επενδύσεις στις μεταφορές, να ανοίξει τον χερσαίο διάδρομο για τα προϊόντα της Κίνας, μέσα από τις φίλες χώρες της Βόρειας Μακεδονίας και της Σερβίας, προσφέροντας έναν δεύτερο και συντομότερο δρόμο, από τον διάδρομο μέσω Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Γιατί να μην ξεχνάμε ότι σε αυτήν την παγκόσμια υπόθεση του μοντέρνου δρόμου του Μεταξιού, το γοργόνκαι χάρην έχει. Κάθε μέρα και κάθε ώρα που ένα καταναλωτικό προϊόν βρίσκεται καθοδόν, και δεν έχει φτάσει ακόμα στον καταναλωτή, είναι για τον παραγωγό και τον πωλητή, χαμένα λεφτά. Και για αυτό η τεράστια σημασία της Ελλάδας σαν γέφυρα με τους παραγωγικούς κολοσσούς της Ασίας.
Και επιστρέφει ο Τσίπρας σήμερα από την τριήμερη συμμετοχή του στο Φόρουμ των 17+1, έχοντας παίξει κεντρικό ρόλο στις τριήμερες διαδικασίες στο Πεκίνο, παρόλο το γεγονός ότι η Ελλάδα προσχώρησε σε αυτήν την κινεζο-ευρωπαϊκή συμπραξία μόλις πριν ένα μήνα. Και ο Έλληνας πρωθυπουργόςτου αναθέτουν την πρώτη επίσημη ομιλία του Φόρουμ, εστιάζοντας ακριβώς στην γεωπολιτικά βαρυσήμαντη διαφοροποίηση ότι η Ελλάδα είναι η γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία και όχι απλά τα σύνορα ανάμεσα στις δύο αυτές ηπείρους. Και έχει προσωπικές συναντήσεις με όλους τους μεγάλους της Κίνας, όπου ο πρόεδρος της τελευταίας αποκαλει την Ελλάδα (του Τσίπρα) μοντέλο συνεργασιμότητας ευρωπαϊκού κράτους με τον ασιατικό κολοσσό.
Και αυτά σε μια ελληνική οικονομία (αριστερής κυβέρνησης) που διατηρεί, σύμφωνα με όλους τους βαρυσήμαντους οικονομικούς επιθεωρητές, πολλαπλάσιο ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης από την Ευρωζώνη και από την Γερμανία.
Και έρχομαστε τώρα στις πολιτικές γέφυρες, η στην τραγική έλλειψη αυτών, η για να είμαστε πιο ξεκάθαροι, στην τραγική έλλειψη των σωστών πολιτικών γεφυρών.
Επί δεκαετίες, η Ευρώπη, (αλλά και οι ΗΠΑ με τον δικό τους τρόπο), κυβερνιότανε μέσω επανελειμμένων επιτυχημένων γεφυρών γύρο από το κέντρο των πολιτικών ιδεολογιών. Οι κυβερνήσεις είτε ήταν συνασπισμοί κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κομμάτων, είτε οι κυβερνήσεις κεντροδεξιών κομμάτων διαδεχόντουσαν κυβερνήσεις κεντροαριστερών κομμάτων, χωρίς να υπάρχει μεγάλη διαφορά στις κυβερνητικές πολιτικές ανάμεσα στις κεντροαριστερές κυβερνήσεις η στις κεντροδεξιές.
Αυτή η πολιτική κουλτούρα κράτησε με επιτυχία για πολλά χρόνια, και μετά ήρθε η χρηματοπιστωτική κρίση και αποδεκατίστηκε αυτή η πολιτική κουλτούρα, γιατί οι λαοί της Ευρώπης έπαψαν πια να πιστεύουν στις κούφιες υποσχέσεις του πολιτικού κέντρου, και άρχισαν να πιστεύουν κόμματα πιο απομακρυσμένα από το κέντρο, τους αριστερούς λεγόμενους λαϊκιστές, (διότι είχαν το θράσος και την πρωτοτυπία να απαντάνε στα αιτήματα του λαού με συγκεκριμένες απαντήσεις), και στην ακροδεξιά που πρόσεξε και ανταποκρίθηκε στο τρόμο του λαού, που έβλεπε να χάνει όχι μόνο την εθνική του κυριαρχία, αλλά και την εθνική του οντότητα,το ΕΙΝΑΙ του, μέσα από τις παγκοσμιοποιητικές πολιτικές τη Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.
Και έρχεται τώρα ο Τίμερμανς, και εδώ στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και διακυρήσει ότι τις νέες πολιτικές γέφυρεςπου χρειάζεται η Ευρώπη, και που αυτός , σαν τωρινός αρχηγός της ευρωπαϊκής κεντροστεράς, θα επιδιώξει, κατ' εξοχήν να βρει και να φτιάξει, θα είναι όλες αριστερά, και μόνον, του ιδεολογικού κέντρου, έως ακόμα και στην άκρα αριστερά ιδεολογία.
Και στην Ελλάδα, η Φώφη και οι άλλοι κεντροαριστεροί, κάνουν πως δεν ακούν, και το ΚΚΕ, όπως πάντα το βιολί του. Και μόνο ο Τσίπρας, ο μόνος Έλληνας πολιτικός, που έχει αρκετό μυαλό, και αρκετή ψυχική δύναμη, να έχει όραμα, και ασπάζεται την ίδια πολιτική, της προοδευτικής συμμαχίας αριστερά του κέντρου. Με βασική έννοια και σύνθημα, την έννοια της ΓΕΦΥΡΑΣ.
ΞΥΠΝΉΣΤΕ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟΊ and smell the coffee!!!!