Ο Γιάνης Βαρουφάκης, με ένα ν, έχει βρεθεί εκ των πραγμάτων, και λόγω της ιδιαίτερης προσωπικότητας του, στο επίκεντρο του κυκλώνα που μαίνεται πάνω από την Ελλάδα, αλλά και πάνω από την Ευρωζώνη, λόγω της κοινοβουλευτικά δημοκρατικής εκλογής της πρώτης ριζοσπαστικά αριστερής εθνικής κυβέρνησης μέσα στην απόλυτα και ριζοσπαστικά νεοφιλελεύθερη κοινότητα του κοινού νομίσματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διέπραξε ένα σοβαρό επικοινωνιακό λάθος στην προεκλογική του εκστρατεία, υποσχόμενος και διαλαλώντας τον άμεσο τερματισμό της Τρόικας και της συνυφασμένης μνημονιακής πολιτικής, και ένεκα τούτου αναγκάστηκε να κάνει μία σοβαρή, μερικοί υποστηρίζουν μία τεράστια, κωλοτούμπα και όσον αφορά το θεσμικό πλαίσιο των τριών εταίρων που απαρτίζουν την κηδευμένη «Τρόικα», αλλά και όσο αφορά την συνυφασμένη διαδικασία εφαρμογής των σχετικών μέτρων.

Ο υπουργός οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης προειδοποίησε την Βουλή αλλά και τον ελληνικό λαό για την αναγκαιότητα να συμπεριλαμβάνει κανείς την πιθανότητα ρήξης με τους ευρωπαίους εταίρους, για μία πραγματική διαπραγμάτευση σοβαρών εθνικών θεμάτων. Η στήλη είναι της γνώμης ότι μία πράγματι επιτυχημένη και επωφελής συμφωνία της χώρας με την Ευρωζώνη μπορεί να επιτευχθεί μόνο αφού περάσει μέσα από τις Συμπληγάδες Πέτρες μίας πραγματικής, αλλά παροδικής ρήξης με τους ευρωπαίους εταίρους δανειστές. Δηλαδή, μόνο μέσω ενός πολιτικοοικονομικού εκβιασμού μπορεί η Ελλάδα να κερδίσει μία συμφωνία που να προσφέρει μία πραγματική ευκαιρία στην Ελλάδα για μία ανάπτυξη της οικονομίας και μία διόρθωση της κοινωνικής καταστροφής που έχει υποστεί η χώρα.

Τις μόνες δύο φορές στην ζωή μου που μπόρεσα να συμμετάσχω σε ελληνικές εκλογές λόγω απουσίας μου στο εξωτερικό ψήφισα Νέα Δημοκρατία, στην δεύτερη νίκη του Κώστα Καραμανλή, του ανιψιού, και στην νίκη του Σαμαρά τον Μάιο του 2012.

Η τραγική εκτέλεση των μελών του γαλλικού περιοδικού Charlie Hebdo σκιαγραφεί έντονα όσο και απάνθρωπα, το τεράστιο και, επί του παρόντος, απόλυτα αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις ανθρώπινες αξίες της ανθρωποκεντρικής Δύσης, και τις εξίσου ανθρώπινες αξίες του θεοκεντρικού Ισλάμ. Αυτό το αγεφύρωτο χάσμα έχει ιστορικά θεμελιωθεί και συντηρηθεί από την αποικιοκρατική πολιτική της Βρετανίας και της Γαλλίας, και από την ιμπεριαλιστική πολιτική της Pax Americana, και ειδικότερα από τα δίδυμα και συμπληρωματικά συμφέροντα των βιομηχανιών πετρελαίου και πολέμου.

Το αιματοκύλισμα στο γαλλικό περιοδικό έχει να κάνει τόσο πολύ με ακραία εφαρμογή μίας απόλυτα θεοκρατικής πίστης στον θεό, όσο και με ακραία εφαρμογή μίας απόλυτα ανθρωποκρατικής ελευθερίας του ατόμου. Για τον μέσο Ευρωπαίο, η ύβρις εναντίον του Θεού, του θείου ή του θεϊκού αποτελεί μία απλή διασκέδαση, ή έστω και μία απόπειρα εκπαίδευσης. Για τον Μουσουλμάνο, αποτελεί μία απαράδεκτη παράβαση, μία Ύβρις στο ύψος της αρχαίας ελληνικής έννοιας της, και μία αφόρητη ιεροσυλία.

Πέραν των πολλών, δραματικών και σημαντικών πολιτικών αντιπαραθέσεων, που κάνουν την ζωή μας διασκεδαστική, ανυπόφορη, ενδιαφέρουσα, ή και άκρως βαρετή, η όλη διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και το αποτέλεσμα της χθεσινής πρώτης ψηφοφορίας αποδεικνύουν ότι το Σύνταγμα προσέφερε ακριβώς αυτό που ήταν σχεδιασμένο να προσφέρει. Τεράστια, έως και ακατανίκητα εμπόδια, σε μία πολιτική προσπάθεια μίας κυβέρνησης με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά με σημαντικά μειοψηφική λαϊκή αποδοχή, να μονοπωλήσει την πολιτική της χώρας, άρα και το άμεσο μέλλον της.

Ο λόγος για τον οποίο ο εκβιασμός απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού εναντίον του ελληνικού κράτους συγκλονίζει σύσσωμη την χώρα και την φέρνει αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα χωρίς λύση, έχει να κάνει με κάτι πολύ βαθύτερο από την τραγική πιθανότητα απώλειας μίας ανθρώπινης ζωής. Ο λόγος που το έθνος συναρπάζεται με την αυτοκτονική προσπάθεια αυτού του νέου ανθρώπου είναι διότι ο Ρωμανός με τις επιλογές της σύντομης ζωής του, όχι μόνο συμβολίζει, αλλά πλήρως ενσαρκώνει την αυτοκτονική πορεία του έθνους, αλλά και τον ενδογενή αυτόχειρα χαρακτήρα του.