Υπάρχει η λογική του ανθρώπινου νου, και υπάρχει και η λογική του πολιτικού νου. Δυστυχώς η δεύτερη δεν έχει καμία σχέση με την πρώτη. Αυτό απεδείχθη με τις παρουσιάσεις του Τσίπρα και του Μητσοτάκη στην ΔΕΘ, και με τα απόνερα που προκάλεσαν και στην υπόλοιπη αντιπολίτευση μετέπειτα.

Είναι τραγικό για τη χώρα, και για τη στήλη πολύ απεχθές, να ονομάζει τη στυγνή πραγματικότητα της επερχόμενης ετήσιας αναμέτρησης των δύο Ελλήνων πολιτικών ηγετών, του Τσίπρα και του Μητσοτάκη, στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, σαν την περίπτωση δύο ποντικών που τρέχουν μανιασμένα να “μεγαλουργήσουν” θεότρελλα, την στιγμή που είναι και οι δύο  εγκλωβισμένοι, όπως και το έθνος, μέσα σε μια φάκα, στην Ευρωφάκα, συγκεκριμένα.

Το σύμπαν βουίζει ακατάπαυστα με τα ατελείωτα κατορθώματα του σούπερ-νάρκισου Ντόναλντ Τραμπ, και η κοινή γνώμη σκανδαλίζεται και γαργαλιέται ακατάπαυστα με την θεότρελλη συμπεριφορά του Αμερικανού πλανητάρχη. Αλλά στην πραγματικότητα, εάν παραβλέψει κανείς το μπαρόκ σκηνικό που αυτόματα δημιουργεί ο νάρκισσος χαρακτήρας του με την κάθε του λέξη και την κάθε του χειρονομία, θα κατανοήσει ότι ο Τραμπ δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συμπεριφέρεται σαν τον απόλυτο πλανητάρχη που είναι, ακολουθώντας το παράδειγμα όλων των πρόσφατων προέδρων της Αμερικής, που έδωσαν το παράδειγμα, απλά χωρίς τις ναρκισσιστικές σάλτσες.

Ένας από τους πολλαπλούς αυτοκαταστροφικούς τρόπους με τους οποίους οι απίστευτες ελληνικές κυβερνήσεις έχουν διαχειριστεί την ιστορική ελληνοευρωπαϊκή κρίση, από τον αδαέστατο Γιωργάκη έως τον μακιαβελικότατο Αλέξη, είναι η επιλογή τους να βαφτίσουν το ΔΝΤ σαν εχθρό τους, όταν το ΔΝΤ, από την πρώτη στιγμή, ήταν ο μόνος θεσμός που πραγματικά ήθελε να βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από την κρίση όσο γίνεται γρήγορα. (Γιατί ακριβώς αυτή είναι η δουλειά του).

Εν όψει της μαζικής συγκέντρωσης που προδιαγράφεται και ανησυχεί πολλούς, ακόμα και τον οίκο Τραμπ, την επόμενη Κυριακή, γύρω από το όνομα και την ιστορική παρακαταθήκη “Μακεδονία”, είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε αυτό που σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς προσπαθεί να αγνοήσει, ότι ο νεονεκκολαπτόμενος και ηχηρά αναζωογονημένος εθνικισμός που κοχλάζει την σήμερον ημέρα στην Γηραιά  Ήπειρο, δεν είναι τίποτα παραπάνω αλλά και τίποτα λιγότερο από το φυσικό, άρα και πολύ αναγκαίο, αντίβαρο στην Παγκοσμιοποίηση.

Τώρα που κοπάζει ο οικογενειακός εορταστικός οργασμός γύρω από τις γιορτές και μειώνεται η ανάγκη, ιδαίτερα στην περίοδο της ατελείωτης κρίσης, να συσπειρωθεί ο κόσμος γύρω από την οικογενειακή εστία για χριστουγεννιάτικη θαλπωρή, είναι ίσως μια κατάλληλη στιγμή, να παρατηρήσει κανείς ότι μέσα σε όλην αυτήν την κοινωνική αγάπη και αλληλεγγύη, δεν ειναι όλα μέλι γάλα με την εστία της ελληνικής οικογένειας. 

Αυτήν την εβδομάδα που αρχίζουν οι διερευνητικές συναντήσεις του πολιτικού συνασπισμού της Μέρκελ με το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών, για μια πιθανή δημιουργία κυβέρνησης πλειοψηφίας, διαφαίνεται πιο καθαρά, και πιο ελπιδοφόρα από ποτέ, η πιθανότητα επικράτησης μιας σημαντικής αλλαγής στην ευρωπαϊκή πολιτική που έως τώρα έχουν επιβάλει οι προηγούμενες τρεις κυβερνήσεις της κας Μέρκελ.