Το ότι συντάγματα ενίοτε εμπεριέχουν παραγράφους που αποδεικνύονται με το καιρό καταστροφικές η και αυτοκαταστροφικές για την υγεία μιας κοινωνίας και μιας χώρας, εδώ στην Ελλάδα, το γνωρίζουμε εξ ιδίας πείρας. Στην ισχύουσα “έκδοση” του ελληνικού Συντάγματος, οι παράγραφοι που προσφέρουν ασυλία σε υπουργούς και αιωνιότητα στους δημόσιους υπαλλήλους, έχουν συνεργαστεί στην καλλιέργεια της τεράστιας διαφθοράς και δυσλειτουργικότητας του ελληνικού κράτους. Δεν θα πρέπει να μας ξενίζει λοιπόν εμάς, η παρατήρηση ότι μια απλή, και αόριστα διατυπωμένη, παράγραφος στο Σύνταγμα της Ισπανίας παρουσιάζεται ξαφνικά, μετά από μία γενεά, σαν εργαλείο καταπίεσης μέρους του πληθυσμού της χώρας, που νομικά υπόκειται σε αυτό.