1. Το πρότυπο μιας βανδαλιστικής βίας που άλλοτε κινείται στην πλάτη της τρομοκρατίας ή του ρατσισμού και άλλοτε στην πλάνη της «επανάστασης», που άλλοτε καταργεί κι άλλοτε διεκδικεί ελευθερίες και δικαιώματα έχει επικρατήσει στα ελληνικά πολιτικά και κοινωνικά ήθη.

Το αντίδοτο της βίας στην αλλοτριωμένη ζωή, η βία των διαψευσμένων και των απελπισμένων, η διαμαρτυρία και η πολιτική βία, η οργή και η απείθεια, η εκτόνωση και η «λαϊκή» αυτοδικία, ο «τσαμπουκάς» και οι τραμπουκισμοί κοσμούν την ημερήσια διάταξη της ζωής μας.

Τυφλή βία, φασιστική βία, συμβολική βία, καθημερινή βία, ανομία, ασυλία και ατιμωρησία, δίνουν την εντύπωση ακήρυκτου εμφυλίου.

Η κοινωνική ανυπακοή και η δημόσια (ακτιβιστική) ανυπακοή υπερβαίνουν κατά πολύ την αποδοκιμασία ατόμων και πολιτικής και μετουσιώνονται εύκολα σε βία.

Από την άλλη, η δοξολόγηση της βίας με οποιοδήποτε επιχείρημα  δημιουργεί (αφελώς;) σύγχυση ανάμεσα στη φυσική βία κατά προσώπων και την πολιτική βία κατά του (συνταγματικού) συστήματος.

Οι προπηλακισμοί (πολιτικών, ακαδημαϊκών, συνδικαλιστών) συνδέθηκαν με μια εθνολαϊκιστική κουλτούρα «ένοπλων» πολιτών που απέχει πολύ από τη δημοκρατική κουλτούρα των δυναμικών διεκδικήσεων.

2. Η κρίση της δημοκρατίας ή ακόμη και τα λάθη της δεν νομιμοποιούν την ένοπλη κατάλυσή της από αυτόκλητους σωτήρες.

Η διαφωνία είναι προφανώς συστατικό στοιχείο της Δημοκρατίας. Καμία όμως διαφωνία δεν νομιμοποιείται να γίνει ένοπλη εξέγερση για να λύσει τις διαφορές της με τη Δημοκρατία.

Η κουλτούρα της ανυπακοής δεν είναι νοητό να συγκρούεται στο διηνεκές με την κουλτούρα της εμπιστοσύνης.

Η κρίση της πολιτικής νομιμοποίησης του Κράτους δεν νομιμοποιεί το πολιτικό έγκλημα ως μορφή αντίστασης.

Η ανυπακοή ως κοινωνική ή πολιτική αμφισβήτηση έχει συχνά ως αποτέλεσμα μια ελευθερία χωρίς ευθύνη, δηλαδή ένα μόνιμο σύνδρομο εξεγέρσεως ως μετεμφυλικό ή μεταπολιτευτικό κατάλοιπο, που δεν συνάδει με το δημοκρατικό σύστημα αλλά και δεν είναι ποτέ απελευθερωτικό.

Η βία επιφέρει αλλοιώσεις στα νοήματα της ελευθερίας και των δικαιωμάτων, στις χρήσεις και καταχρήσεις, στην επιδείνωση και όχι στη βελτίωση της ζωής του κοινωνικού συνόλου.

Η κοινωνική ελευθερία προϋποθέτει νομικό οπλισμό δικαιωμάτων και ελεύθερη δραστηριότητα του ενός που δεν εμποδίζει την ελεύθερη δραστηριότητα του άλλου ή του συνόλου.

Δεν μπορεί συνεπώς η ελευθερία να είναι χωρίς όρια και χωρίς ρυθμιστή διότι τότε η κοινωνική ελευθερία αρνείται το κοινωνικό συμβόλαιο και οδηγεί σε χαοτικές καταστάσεις ανελευθερίας.

Χρειαζόμαστε συνεπώς εκπαίδευση στη δημοκρατία και στη μη-βίαιη αντίσταση. «Υψηλότερη δικαιοσύνη» σε συνθήκες «νόμου Λίντς» δεν υπάρχει. Δεί δη κανόνων και ορίων. Χωρίς κανόνες και όρια ούτε υπακοή ούτε ανυπακοή νοούνται. Ούτε βέβαια Ελευθερία ή Ελευθερίες.