Θα ήταν, σίγουρα, πολύ καλύτερο να μην περιμένουμε μόνον το Δεκαπενταύγουστο αλλά να μπορούσαμε να έχουμε την ωριμότητα να διαθέσουμε ένα πολύ μικρό κομμάτι του εικοσιτετραώρου μας και να κάνουμε την άσκηση αυτή σε καθημερινή βάση, ανατρέχοντας στα γεγονότα που μας απασχόλησαν μεσ’ στην μέρα μας και κρίνοντας, ενώπιος-ενωπίω, την ορθότητα ή μη των όποιων επιλογών μας.

Και να αναρωτηθούμε: Έπραξα καλά ή κακά σήμερα; Ήμουν καλός ή κακός άνθρωπος; Πήρα ορθές ή λάθος αποφάσεις; Αν όλοι οι άνθρωποι έκαναν κι αυτοί τις δικές μου επιλογές τότε ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος ή χειρότερος;

Αυτό είναι το μόνο ρεαλιστικό κριτήριο στο οποίο, μετά από πολλή σκέψη, έχω καταλήξει και το οποίο και εφαρμόζω ανελιπώς κάθε μέρα στη ζωή μου. Αν αποδειχθεί οτι οι επιλογές μου ήταν ορθές τότε μπορώ να κοιμηθώ με την συνείδησή μου ήσυχη και με την αισιοδοξία οτι πορεύομαι στο ορθό δρόμο. Στην αντίθετη περίπτωση δεν μου μένει παρά να μέμψω τον εαυτό μου και, σαν επιτίμιο της αστοχίας των επιλογών μου, να αυτοαναγκασθώ να βρώ τρόπους αναθεώρησής τους και μεθόδους αποτροπής από το να επαναληφθούν στο μέλλον, πιθανότατα μένοντας ξάγρυπνος από το άγχος μου στην διάρκεια αυτής της διαδικασίας.

Κάτι που, πολύ φοβούμαι, θα πρέπει να συμβαίνει στον κ. Πρωθυπουργό μας κατά την διάρκεια των σύντομων διακοπών του στα Ιόνια νησιά. Εγώ, για να είμαι ακριβής, στην θέση του δεν θα περίμενα κάν την ώρα των διακοπών γιατί θα με είχαν πιάσει οι αϋπνίες από την ημέρα των εκλογών (τον Ιανουάριο) αναλογιζόμενος τα λάθη, τις αστοχίες, τις επιλογές προσώπων, θέσεων και πολιτικών αλλά και τον Γολγοθά που στέκει απειλητικά μπροστά του και, σίγουρα, δεν θα κοιμώμουν τον ύπνο του δικαίου.

Κι όμως, ο κ. Πρωθυπουργός δεν φαίνεται να πτοείται. Φρεσκότατος και χαμογελαστός χαριτολογεί όποτε βρει ευκαιρία με τα ΜΜΕ με το προφίλ ενός ηγέτη που, ενώ δεν τον θέλουν στο ίδιο του το κόμμα οι ίδιοι άνθρωποι που τον άνδρωσαν και που τους διόρισε σε αξιώματα που δεν είχαν ποτέ ονειρευτεί, εμφανίζεται ή – καλύτερα – προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του σαν τον νέο Τσέ Γκουεβάρα, διακόπτοντας ακόμα και τις ολιγοήμερες διακοπές του για να τοποθετηθεί σε διεθνή fora σχετικά με προβλήματα όπως αυτό της Συρίας, το μεταναστευτικό, την γενικότερη εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπαινοβγαίνοντας από αίθουσες συσκέψεων και συνεδρίων σε ιδιωτικά αεροπλάνα και παρευρισκόμενος σε πολυτελείς δεξιώσεις σαν αυτή των εγκαινίων της Διώρυγας του Σουέζ από την οποία – υποθέτω – θα μπορούσε να απέχει όταν, κυριολεκτικά, χαλάει ο κόσμος στην χώρα μας και οι προσθεσμίες διαπραγματεύσεων με τους δανειστές είναι ασφυκτικές.

Βέβαιον είναι οτι η ενδεχόμενη απουσία του από την τελετή των εγκαινίων της Διώρυγας δεν θα γινόταν αισθητή. Όπως δεν έγινε αισθητή, άλλωστε, ούτε η παρουσία του. Ένας παρίας, εκπρόσωπος ενός κατεστραμένου κράτους εν μέσω εκπροσώπων υπερδυνάμεων με τους οποίους δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε – για προφανείς λόγους – στην δική τους γλώσσα αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, ούτε με μεταφραστή στην καλύτερη περίπτωση περί ανέμων και υδάτων, χωρίς σκοπό, στόχο, χωρίς προοπτική, απλά και μόνον για το θεαθείναι.

Στην Αίγυπτο, όμως, που περνά επίσης μεγάλη κρίση, οι Τράπεζες λειτουργούν, οι πετρελαιοπηγές επίσης, ο τουρισμός ανθεί όπως προβλέπεται να ανθήσει και η νέα Διώρυγα που χρηματοδοτήθηκε από Αιγύπτιους επιχειρηματίες (8 Δις σε μία εβδομάδα) και ήδη λειτουργεί μέσα στον πρώτο χρόνο της κατασκευής της (αντί για τα 3 χρόνια που είχαν αρχικά προβλεφθεί). Εκει οι άνθρωποι έχουν προβλήματα αλλά έχουν και τρόπους να τα επιλύουν και να κοιτάζουν μπροστά με αισιοδοξία το μέλλον.

Τι να πει σ’ αυτούς τους ανθρώπους ο νέος Τσέ; Και το κυριότερο: Τι να πεί σε όλους εμάς εδώ πίσω στην Ελλάδα - όταν θα επιστρέψει από τους εορτασμούς με το αεροπλάνο του – με τις Τράπεζες κλειστές, τους εισαγωγείς να μην μπορούν να εκτελωνίσουν τα εμπορεύματά τους, την ανεργία να εκτοξεύεται, τους συνταξιούχους να λιποθυμούν μπροστά στα ΑΤΜ, τα ξένα επενδυτικά κεφάλαια να απειλούν οτι θα φύγουν αν δεν ξεκαθαρίσει η κατάσταση και την αριστερή πλατφόρμα να αντιδρά στα πάντα όλα όσα κάνει η Κυβέρνηση;

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο κ. Πρωθυπουργός αν τα αναλογισθεί όλα αυτά. Δεν ξέρω, κάν, τι ακριβώς κάνει. Δεν ξέρω, μάλιστα, αν ξέρει κι ο ίδιος.

Φοβούμαι οτι, επι της ουσίας, δεν θα κάνει τίποτα. Θα άγεται και θα φέρεται, θα γίνεται αντιπαθής και σε φίλους και σε εχθρούς και θα μείνει απομονωμένος στην ασφάλεια της μοναξιάς του απομονώνοντας, όμως, και μια ολόκληρη κοινωνία και μια χώρα μαζί του, ανθρώπους που δεν του χρωστούν τίποτα, αξιοπρεπείς, νοικοκυραίους που δεν περίμεναν τον Τσίπρα και τον Λαφαζάνη να πολεμήσουν για δήθεν αξιοπρέπεια στο όνομά τους και με τα χρήματα, τα όνειρα και τις ελπίδες τους.

Είμαι σίγουρος οτι ο άνθρωπος έχει άγνοια κινδύνου και ακολουθεί μια επισφαλή πορεία που θα αποδειχθεί, δυστυχώς, μοιραία τόσο για τον ίδιο όσο και για το μέλλον της Χώρας.

Γιώργος Ανδρουτσόπουλος