Χρόνια μετά τον εθνικό ξεσηκωμό, στα 1863 κι ενώ οι Έλληνες που πολέμησαν αιματηρά για την Ελευθερία, έδιωξαν στο μεταξύ τον Όθωνα, ταξίδεψε αυτός ο θαλασσόλυκος στη Δανία ως ένας από τους αντιπροσώπους του Έθνους για να προσφέρει το στέμμα στον βασιλιά Γεώργιο Α'. Πώς να το εξηγήσει κανείς αυτό;
Η χώρα και ο λαός της, βρίσκονται, με φωτεινά διαλείμματα σε φάση μακρόσυρτης παρακμής. Μεγάλο μέρος των πολιτών, αυτό που συνιστά την «σιωπηλή πλειοψηφία», αρκείται στην ασφάλεια αυτάρεσκων εθνικών μύθων για τις αρετές της φυλής και σε ψυχολογικά υποκατάστατα που διευκολύνουν τη βολική φυγή από ιστορικές ευθύνες. Αποφεύγει όθεν την επαφή με την πραγματικότητα, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι η εμπειρία θα είναι τραυματική. Και αναθέτει τη διαχείριση της μοίρας του σε επιτήδειους πωλητές πλάνης. Στο μεταξύ, γύρω ο κόσμος ερήμην μας αλλάζει…
Στη χώρα υπάρχουν παραγωγικές δυνάμεις, ικανές να υποστηρίξουν ζωτικές προβολές στο μέλλον και, όχι μόνο να θέσουν θεμελιώδη ερωτήματα γι΄ αυτό, αλλά, και να σηκώσουν το άχθος των απαντήσεων. Όμως είναι διάσπαρτες και ασύνταχτες, σαν μοναχικοί παραπόταμοι που δεν εκβάλλουν σε κοινή κοίτη. Όπως ασύνταχτη είναι η ελληνική κοινωνία, η οποία κατακερματισμένη σε μικρές ομάδες ιδιοτελών συμφερόντων, αδυνατεί να υψωθεί και να λειτουργήσει ως ένα στοιχειώδες πολιτικό υποκείμενο. Έχουμε τελικά την ηγεσία που μας αξίζει. Πολλές καταστάσεις, οδηγούν στην αυτοδικία, επειδή απουσιάζει το κράτος Δικαίου. Κι αντί για απρόσωπη διοίκηση απέναντι σε κυρίαρχους πολίτες, υπάρχει ένα άναρχο κομματικό σύστημα βυθισμένο στη φαυλοκρατία. Δεν είμαστε ανεύθυνοι γι΄ αυτό. Όχι επειδή «μαζί τα φάγαμε». Αλλά, επειδή η διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος για μας και τα παιδιά μας, προϋποθέτει πολίτες με αγωνιστικό φρόνημα. Κι όχι παθητικούς τηλεθεατές που μετά την αποβλάκωση των σήριαλ εκτελωνίζουν αμάσητο ό,τι σερβίρεται στα δελτία των οκτώ.
«Άνδρες γαρ πόλις, ουδέ τείχη, ουδέ νήες ανδρών κεναί» έγραψε ο ξεχασμένος Θουκυδίδης. Και το παράδειγμα της Ιλιάδας, αυτής της πολιτισμικής κατάκτησης των Ελλήνων που ψάλλει την αγάπη της ζωής αλλά, και την τιμή που αποτελεί το βάθος κάθε ανθρώπινου όντος, είναι διδακτικό. Απέναντι στον ημιάγριο και αποτρόπαιο Αχιλλέα, αρχηγό μιας φυλής φιλοπόλεμης, υψώνεται ο αξιαγάπητος Έκτορας, ο γιός της πόλης του οποίου οι πράξεις υπαγορεύονται από έναν κατασταλαγμένο πατριωτισμό, απαλλαγμένο από το μίσος του εχθρού. Αυτός ο απελπισμένος, αλλά, με ακατάβλητο θάρρος ήρωας, επειδή ακριβώς η στάση του προκύπτει από επιλογή, λέει σε μια εποχή βαρειάς δεισιδαιμονίας «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Πάτρης»! Είναι η εικόνα ενός ανθρώπου γεμάτου έξαρση, που τα βήματά του οδηγεί, η βαθειά αγάπη του για τον τόπο και τους δικούς του κι ας ξέρει ότι με το χαμό του κάτω στους κάμπους της Τροίας, το Ίλιο και ο λαός του Πριάμου «με τα δόρατα από ξύλο μελιάς» θα χαθούν. Ίσως θα έπρεπε να προβληματιστούμε πάνω σ΄ αυτό. Και να πάρουμε τη συλλογική απόφαση, αν είναι να χαθούμε, να συμβεί αυτό μέσα στην αιθρία της δικής μας επιλογής, αντί να γυρεύουμε για να ξεφορτώσουμε τις ευθύνες μας σε ξένες πλάτες…
Έχουν υπάρξει καιροί, προτού γίνουμε μια πλαδαρή μάζα καταναλωτών που δεν παράγει πλέον ούτε τα προς το ζειν (σ.σ: στην τελευταία πτώχευση του ΄32, ο κόσμος προσαρμόστηκε πολύ νωρίτερα από τους παρακμιακούς πολιτικούς γιατί επέστρεψε στη γη του…) που είμασταν ενθουσιώδεις, τουτέστιν κουβαλούσαμε στα σπλάχνα μας την πνοή των δικών μας Θεών. Οι γονείς μας έκαναν το έπος του ΄40 και της Εθνικής Αντίστασης. Και μέσα σε λίγα χρόνια περάσαμε από τη φτώχεια στο δήθεν. Σήμερα που μας δέρνουν οι παγωμένοι άνεμοι των αγορών, δεν είναι ανάγκη «να σηκωθεί ένας νέος Αλέξανδρος». Χρειάζεται να σηκώσουμε τα μανίκια και να κάνουμε τον θυμό μας δημιουργία.
Είναι ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας και ειδικά της Αριστεράς, η οποία έδωσε πολλές μάχες οπισθοφυλακών, υπερασπιζόμενη αυτό το αντιπαραγωγικό μοντέλο, να εμπνεύσει έναν νέο πατριωτισμό και να καταρτίσει ένα συνεκτικό σχέδιο που θα υποστηρίξουμε με συνέπεια και αλληλεγγύη για να βγούμε από τη δεινή κρίση. Προφανώς, τα πράγματα δεν κινούνται μέσα σε ταξικό κενό. Αλλά, μας χρειάζεται επειγόντως μια νέα κοινωνική συμφωνία. Για να επινοήσουμε εξαρχής αυτή τη χώρα.