Πήρα σβάρνα χθες κάμποσα εκλογικά κέντρα της ΝΔ. Ξεκινώντας από τη γειτονιά μου, τη Νέα Σμύρνη και περνώντας από Καλλιθέα, Δάφνη, μέχρι το Σύνταγμα στην οδό Σέκερη.
Είδα Νεοδημοκράτες να στέκονται υπομονετικά στις ουρές, θυμωμένοι από την εικόνα διάλυσης που έδωσε η παράταξη στις 22 Νοεμβρίου όταν συνέβη το ατιμωτικό φιάσκο.
Ευπρεπείς, καλοντυμένοι, κυρίως ήσυχοι, χωρίς θορυβώδεις εκδηλώσεις, αντιπροσώπευαν στα μάτια μου τον μικροαστικό κορμό, που είναι η ραχοκοκαλιά της χώρας.
Σε εποχές ιδιωτείας και με μια Αθήνα ηλιόλουστη εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες ξεκουβαλήθηκαν από τον καναπέ τους και προσήλθαν μαζικά στις κάλπες. Δεν είναι και λίγο...
Σημαίνει αυτό, όσο κι αν οι νεότεροι δεν είχαν και τόση προθυμία, πως η πολιτική εξακολουθεί να συγκινεί εκτεταμένα τμήματα της κοινωνίας που αναγνωρίζουν πως οι λύσεις είναι στα χέρια μας.
Η ΝΔ εκφράζει κομματικά μια παράταξη που έχει ισχυρές κοινωνικές αναφορές και δείχνει ξεκάθαρα ότι επιθυμεί την εξισορρόπηση του πολιτικού παιχνιδιού, αμφισβητώντας τις επιλογές του Α. Τσίπρα που κοστίζουν ακριβά.
Το γεγονός μάλιστα ότι στις κάλπες οδηγήθηκαν και ψηφοφόροι που απείχαν από τις πρόσφατες εθνικές αναμετρήσεις, επιβεβαιώνει το συμπέρασμα ότι αναζωπυρώνεται το συλλογικό ενδιαφέρον.
Η σύγκριση με τους αριθμούς της προηγούμενης αναμέτρησης μεταξύ Α. Σαμαρά και Ντόρας Μπακογιάννη είναι ατυχής. Τα δεδομένα σήμερα είναι διαφορετικά.
Όμως σε κάθε περίπτωση, η ΝΔ επιβεβαίωσε την πολυσυλλεκτική της φυσιογνωμία.
Η πλειοψηφία των οπαδών της, έδειξε ότι προτιμά τα κλασσικά, κεντρώα χαρακτηριστικά, όπως τα εκπροσώπησε η πατρική φιγούρα του Β. Μεϊμαράκη, με φιλελεύθερη πινελιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, απέναντι στην εθνικιστική ρητορική του Άδωνη και τη σκληρή δεξιά προσωπικότητα του Τζιτζικώστα που διατύπωσε θέσεις πλαδαρές χωρίς αιχμές και γωνίες.
Είναι φανερό ότι η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε ένα υπαρξιακό μεταίχμιο και ζει τις ωδίνες ενός τοκετού. Η βάση των ψηφοφόρων της, στέλνει μήνυμα απογαλακτισμού από τα βαρειά οικόσημα και τις βαρονίες που παραπέμπουν σε παραδοσιακές πολιτικές σχέσεις περασμένων δεκαετιών. Και υποχρεώνει σε μετακίνηση των παγετώνων.
Η κυριαρχία του καραμανλισμού τρίζει. Και πάνω απ΄ όλα, είναι προφανές ότι το μείζον ζήτημα της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής ταυτότητας της ΝΔ δεν έχει λυθεί. Η χώρα δε χρειάζεται αυτόν «που θα νικήσει τον Τσίπρα».
Χρειάζεται σύγχρονα, δημοκρατικά οργανωμένα κόμματα που θα νομιμοποιήσουν την εσωτερική μάχη ιδεών και θα έχουν συνεκτικό και συγκροτημένο σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Μέχρι τότε τα κεφάλια μέσα, χαμηλές προσδοκίες και κυρίως απαισιοδοξία, ώστε οι διαθέσεις να μην εξάπτονται…