Στην γερασμένη ευρωπαϊκή ήπειρο, πολλοί είχαν πιστέψει ότι η Ένωση, θα έφερνε ευημερία και δουλειές, περισσότερες και καλύτερες. Και την θεωρούσαν συνώνυμη του κοινωνικού κράτους και της οικονομικής αιθρίας.
Μέχρι την στιγμή που άρχισε να βρέχει μέτρα λιτότητας, σαν να ήταν αυτός ο κυριότερος λόγος ύπαρξής της: να διατηρήσουν οι πλουσιότερες χώρες της τα πλεονάσματα και οι φτωχότερες τα ελλείμματα. Η ανοχή, όμως έχει όρια. Μόνο που αυτά γίνονται συνήθως γνωστά όταν είναι ήδη πολύ αργά, εκ των υστέρων.
Η πολιτικά ιδιοτελής απόφαση του Κάμερον να σύρει τους Βρετανούς σε δημοψήφισμα για τη συμμετοχή τους στην Ένωση, τον υπερβαίνει ιστορικά. Άθελά του, οδηγεί την Ευρώπη σε ένα δρόμο υπαρξιακό, όπου τα παραμύθια με τις καλές νεράϊδες έχουν τελειώσει.
Μαζί τους τελείωσε και η εποχή που οι πλούσιες χώρες της ευρωζώνης και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δάνειζαν αφειδώς τις φτωχότερες µε επιτόκια σχεδόν τόσο φθηνά όσο και τα γερμανικά, διογκώνοντας τη φούσκα του χρέους που έσκασε με πάταγο, με αποτέλεσμα να την πληρώνουν τώρα αιματηρά οι λαοί με εσωτερική υποτίμηση.
Αυτό το μοντέλο, είναι φανερό πως έχει χρεοκοπήσει. Γιατί η απόσταση που χωρίζει τους ηττημένους ανθρώπους των μεσαίων τάξεων από τη μεθόριο της φτώχειας έχει πλέον λιγοστέψει τόσο πολύ, ώστε η ζωή να έχει γίνει μια φτηνή και αγοραία συνθήκη και να ζούνε όλοι περιχαρακωμένοι σε πόλεις μέσα στις πόλεις, σαν να μην υπάρχει αύριο, ευάλωτοι στη βία της ανασφάλειας και της μαζικής ανεργίας.
Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, δεν θα μπορέσει τίποτε να επουλώσει τις πληγές που άνοιξε, φανερώνοντας σε κοινή θέα ότι αυτή η Ευρώπη, με την απόκοσμη παρέα του ΔΝΤ, είναι πλέον ένας αφιλόξενος τόπος, στον οποίον η κυρίαρχη μέριμνα είναι η επιβολή πολιτικών άγριας λιτότητας, προκειμένου μισθωτοί και συνταξιούχοι να σώζουν την πνιγηρή ευδαιμονία των τραπεζιτών και των πολιτικών τους υφισταμένων.
Η ΕΚΤ και οι δανειστές είναι καιρός να συμφωνήσουν σε μια ρεαλιστική λύση για το χρέος, επιστρέφοντας στον παραδοσιακό κανόνα που ορίζει ότι η ανάκτηση της περιβόητης εμπιστοσύνης των αγορών δεν θα έλθει μέσα από την σκληρή λιτότητα, αλλά από δημόσιες επενδύσεις, μήπως και την ύστατη ώρα προλάβουν ένα ντόμινο κοινωνιών που αποτρόπαια, μπροστά στα μάτια μας, καταρρέουν.