Η άποψη τους, είναι κομμάτι παράδοξη. Η φορολογική Δικαιοσύνη δεν εμπεδώνεται με παλιομοδίτικες μεθόδους δημόσιας διαπόμπευσης (σ.σ: και σιγά μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου εδώ που τα λέμε…) που ικανοποιούν μονάχα μια νοσηρή περιέργεια και κυρίως τις ανάγκες του φθηνού θεάματος.

Αντιθέτως, στηρίζεται σε ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα που επιτέλους θα καθιερώνει απλούς, διαυγείς και αξιόπιστους κανόνες στους οποίους θα συμμορφώνεται η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, καλλιεργώντας σε εκόντες- άκοντες, έναν αναγκαίο φορολογικό πατριωτισμό.

Σε ένα κράτος-κλέφτη, το να αποφεύγει κανείς την Εφορία, έχει αναχθεί πλέον σε στοιχειώδες ατομικό καθήκον, δεδομένου ότι ο «κοσμάκης» ξέρει πλέον καλά από πρώτο χέρι, ότι αυτός πληρώνει συνήθως τον βαρκάρη και νοιώθει διπλά κορόϊδο, κάθε φορά που βλέπει τα μεγάλα ψάρια πάντα να την γλυτώνουν με αμυχές.

Όθεν κοροϊδεύουμε έτσι εαυτούς και αλλήλους, για να ξεχνάμε ότι οι κυβερνήσεις- και η σημερινή προφανώς που έχει κάνει εν καιρώ τω δέοντι τις διευθετήσεις της- αποφεύγουν να μπουν στη μικρή περιοχή της φοροδιαφυγής, όπως το λαθρεμπόριο καυσίμων και του καπνού, ενισχύοντας την άποψη ότι δεν είναι ανίκανες, αλλά, τουναντίον, επιλέγουν συστηματικά συμμάχους.

Το φαρμάκι, όμως, όπως θα έλεγε και ο μεγάλος αιρετικός Άκης Πάνου, «φτάνει κάποτε στα χείλη/ κι απ΄ τα χείλη βγαίνει ο λόγος ο πικρός» κι ίσως δεν είναι καθόλου μακριά αυτή η ώρα που θα στραφεί κατά του Μαξίμου και θα ανατρέψει την τρέχουσα γελοιότητα κι αυτήν την ανεδαφική αυταρέσκεια που δεν μπορεί να κρύψει πια την αγωνία της…