Η προσχηματική απόφαση των δανειστών να εγκρίνουν την εκταμίευση μόνο του 1,1 δις ευρώ, η οποία αφορά στην αποπληρωμή του χρέους, αλλά όχι του 1,7 δις που θα διοχετευόταν στην άνυδρη αγορά για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου προς ιδιώτες, αποκαλύπτει τα ισχνά περιθώρια που διαθέτει η Αθήνα προκειμένου υπό αυτές τις συνθήκες να προβάλλει κάποιες υποτυπώδεις εθνικές αξιώσεις.
Οι εγχώριες ελίτ, εγκλωβισμένες στη δίνη του μνημονιακού κύκλου, υφίστανται μια διαρκή δοκιμασία ατέρμονων πιέσεων που βυθίζουν τη χώρα σε μια κρίση χωρίς ορατό τέλος.
Η λύση για το χρέος, τσακίζεται πάνω στην ακαμψία του Βερολίνου, συμπαρασύροντας τον ασταθή πολιτικό σχεδιασμό και τις προσδοκίες της κυβέρνησης ότι θα μπορούσε τουλάχιστον μετά από πολυετή λιτότητα να εμφανίσει κάτι χειροπιαστό στους πολίτες.
Οι ελπίδες τοκίζονται τώρα στην πλευρά της ΕΚΤ, μήπως και δεήσει ο Μάριο Ντράγκι και εντάξει και τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.
Όμως εδώ που φτάσαμε τα πράγματα είναι κουκιά μετρημένα…
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια ζωτική έγερση και ένα προσκλητήριο παρόντων με συστράτευση κάθε ακμαίας μονάδας, αντί για μικρούς καθημερινούς εμφυλίους που σπέρνουν απογοήτευση και καλλιεργούν πνεύμα αναχωρητισμού στο λαό και πολιτικής αποστρατείας.
Ωστόσο, στα δύο μεγαλύτερα κόμματα, οι ηγεσίες έχουν βαλθεί να αποδείξουν και στον τελευταίο δύσπιστο ότι είναι κατώτερες των περιστάσεων. Ο νυν ένοικος του Μαξίμου, που έχει ικανοποιήσει κάθε αξίωση των δανειστών, εμφανίζει ήδη τα σημάδια μιας πρόωρης κόπωσης.
Ο δε επίδοξος διάδοχός του, που είναι εγκλωβισμένος στον «πολιτικό αλυτρωτισμό» των προκατόχων του, περιφέρει ανά την Επικράτεια το επίμονο αίτημα για εκλογές, χωρίς να διαθέτει κανένα απολύτως αναπτυξιακό σχέδιο.
Η «Συμφωνία Αλήθειας» που ανεμίζει, φλερτάροντας με την πολιτική γραφικότητα, δεν συγκινεί τους πολίτες- αποτυπώνεται αυτό σε όλες τις δημοσκοπήσεις- οι οποίοι το μόνο που έχουν να περιμένουν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι πιστότερη εφαρμογή των αδιέξοδων μνημονιακών μέτρων που στραγγαλίζουν την Οικονομία.
Έχοντας μάθει από το στρατηγικό λάθος της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ η οποία προκάλεσε τις εκλογές του 2015 καταψηφίζοντας τον υποψήφιο Πρόεδρο Δημοκρατίας, αφήνει τον αντίπαλό του να κάνει τη βρώμικη δουλειά (σ.σ: αμφιβάλλει κανείς ότι η ΝΔ δεν θα ιδιωτικοποιούσε τις εταιρείες ύδρευσης;) και επιδίδεται σε έναν πόλεμο φθοράς, καίγοντας κάθε γέφυρα συναίνεσης πίσω του.
Αγνοεί φαίνεται πως η μνημονιακή προσαρμογή του αντιπάλου του, δεν δικαιώνει στη σκέψη των πολιτών, καμία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις που προκάλεσαν τα τωρινά αδιέξοδα, οργανώνοντας ένα παρασιτικό οικονομικό πρότυπο που έφαγε τα ψωμιά του, ώστε να χρειάζεται στις μέρες μας, να επινοήσουμε εξαρχής αυτή τη χώρα.
Προφανώς οι πολιτικές ηγεσίες οφείλουν να προτείνουν κάτι περισσότερο στους πολίτες από την πρόθυμη υποταγή στους δανειστές και να αναζητήσουν πειστικές απαντήσεις στα υπαρξιακού τύπου ζητήματα που πολιορκούν ασφυκτικά το Έθνος.
Αλλά, ελλείψει ικανοτήτων και ταλέντου, αλλά και συνειδητά εν τέλει, βρίσκουν βολικότερο να ερίζουν για το ποιος είναι περισσότερο επιβλαβής, πάνω στ΄ αποκαΐδια…