Έχει παληώσει ακόμα κι η κούρασή μας μέσα σε ένα πνιγηρό και άπραγο πολιτικό περιβάλλον, που τρέφεται από νοσηρές προσωπικές φιλοδοξίες και αβυσσαλέα πάθη ατάλαντων ανθρώπων οι οποίοι, αρνούνται επίμονα να αντικρύσουν την πραγματικότητα και βυθίζουν την κεφαλή τους στην άμμο ατομικών ψευδαισθήσεων.
Μπροστά στην αβίωτη καθημερινότητα, όλες οι επικοινωνιακές επινοήσεις των κομματικών ρετιρέ, κάνουν τους πολίτες να σηκώνουν με αδιαφορία τους ώμους.
Τι να πεις σε κάποιον που έχοντας υπερβεί τα όρια των αντοχών του, καλείται ανελέητα να περνά από τον πάγκο της Εφορίας η οποία τους επόμενους έξι μήνες λογαριάζει να εισπράξει γύρω στα 11 δισ. ευρώ κι όπου τουλάχιστον μέχρι το 2022 θα βρίσκεται κάτω από το νερό χωρίς αναπνευστήρα; Ότι βγήκαμε στις αγορές κι αλαφρύναμε το spread των ομολόγων κατά 0,3%; Αστειότητες…
Ακολουθώντας μια πολιτική που εξυπηρετεί οριοθετημένους, αμιγώς κομματικούς στόχους, ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα, ανακήρυξαν δήθεν ως επείγουσα εθνική επιταγή την έξοδο για δανεισμό στις αγορές. Πάλι δηλαδή, στη γύρα με τον δίσκο για δανεικά και μάλιστα αλμυρά…
Φυσικά, δεν πρόκειται να απαλλαγεί η χώρα με αυτόν τον τρόπο από την βαρειά εθνική εξάρτηση στον επίσημο τομέα, γιατί ιεραρχεί χωρίς σύστημα τις προτεραιότητές της, την ώρα που προέχουν η παραγωγή νέου χρήματος μέσω επενδύσεων και η μαζική δημιουργία θέσεων εργασίας.
Εργαζόμενοι- κυρίως στον ιδιωτικό τομέα που δέχθηκε το μένος των μνημονιακών κυβερνήσεων- και επιχειρήσεις αποδεικνύουν την προσαρμοστικότητά τους στα νέα δεδομένα κι ανοίγουν εξωστρεφείς δρόμους, εκεί όπου ανέκαθεν δοκιμάζεται η αλκή ενός Έθνους που είναι σε θέση να κάνει ζωτικές προβολές στο μέλλον.
Όμως οι προσπάθειές τους είναι αποσπασματικές. Γιατί δεν υπάρχει πλάτη να στηριχτούν κι επιπλέον έχουν να υπερβούν ανυπέρβλητα εμπόδια, από τους απαγορευτικούς φορολογικούς συντελεστές και την ανήμπορη γραφειοκρατία, μέχρι τον έλεγχο κεφαλαίων.
Όθεν, όσα δημιουργούν, δεν εντάσσονται σε μια κοινή κοίτη, ώστε να δώσουν σφυγμό στην Οικονομία.
Έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα απόλυτο αδιέξοδο, επειδή τα παρακμιακά κόμματα εξουσίας-τροχοπέδη στον εκσυγχρονισμό της χώρας- δεν διαθέτουν κανένα απολύτως εθνικό σχέδιο, εκτός από τις αποικιοκρατικές υποδείξεις των δανειστών.
Η μεν κυβέρνηση, όπως περιοδεύων θερινός θίασος, περιφέρει καλοκαιριάτικα ανά την Επικράτεια το έργο «Νέο παραγωγικό πρότυπο», η δε αξιωματική αντιπολίτευση, τώρα που ξεθώριασε το διαρκές αίτημα για κάλπες, ρίχνει στο τραπέζι σχεδόν καθ΄ εκάστην κι από ένα αίτημα για σύσταση Εξεταστικών Επιτροπών. (Η απουσία αναφοράς στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗ.ΣΥ δεν είναι τυχαία. Οι μικρές, γραφικές της περιπέτειες, δεν συγκινούν την κοινωνία…).
Και προφανώς το πρόβλημα, δεν είναι μόνο η κραυγαλέα ανεπάρκεια και η διαχειριστική ελαφρότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι συμμετρικά, και η χαμηλή ποιότητα του αντιπολιτευτικού λόγου που προσπαθεί με ρητορικές εξάρσεις να ενδύσει την βαθειά προγραμματική του ένδεια.
Μονάχα η κόπωση των πολιτών κι η απογοήτευση από τους προηγούμενους, δεν φέρνουν την αυτοδυναμία… Χώρια που ο ΣΥΡΙΖΑ χτίζει κάποια συμπαγή ερείσματα σε περιοχές του κράτους, μπαίνοντας με τους ίδιους απεχθείς όρους στο παιχνίδι της πελατείας.
Έχουμε συνοπτικά, εκτός από έναν εξουθενωμένο λαό, μια πολιτική ελίτ συγκροτημένη από μετριότητες, μαλωμένη μεταξύ της, που, χωρίς να διαφέρει στις επιλογές της, δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε στα βασικά ώστε να βγούμε απ΄ την περιπέτεια και τη βαρειά εξάρτηση.
Είναι παράξενο, λέει κάπου ο Κάφκα, αλλά η κωμωδία όταν παίζεται αρκετά συστηματικά, μπορεί να γίνει πραγματικότητα…