Κι έχουμε μετρήσει άλλες τόσες, τις πολιτικές ηγεσίες, να επιστρατεύουν σενάρια συνομωσίας εναντίον της κυβέρνησης και του τόπου, προκειμένου να δικαιολογήσουν την ανεπάρκειά τους.
Το έργο έχει κουράσει. Και δεν κόβει πλέον εισιτήρια… Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο της δράσης αντεθνικών και παρακρατικών στοιχείων, όμως επιτέλους οι πολιτικοί εκπρόσωποι θα πρέπει να γίνουν κάποτε περισσότερο ευρηματικοί και επινοητικοί.
Και για να ξεκινήσουμε από τα βασικά: Αντί να ερίζουν ανυπόφορα πάλι πάνω από την καμμένη γη, ας ζητήσουν πρώτα μια θαρραλέα συγγνώμη απ΄ όσους σε αυτά τα χώματα στέκονται με αριστοκρατική αντίληψη, περιφρονώντας ατιμωτικές συναλλαγές με το κράτος και την εξουσία.
Η καθυστέρηση στην οποία εγκλώβισαν τη χώρα, με ένα χωροταξικό σχεδιασμό διάτρητο και ελλιπή, χωρίς εθνικό κτηματολόγιο και σύγχρονους δασικούς χάρτες, η αθρόα νομιμοποίηση των αυθαιρέτων χρόνια τώρα- πρακτική που εκμαύλισε κι εξαχρείωσε τη συνείδηση των πολιτών, ώστε πλέον να καταντήσουν πολλοί ένας διεφθαρμένος πολτός - η απόλυτη αναγνώριση και δικαίωση των οικοπεδοφάγων, η νομιμοποίηση ενώσεων επαγγελματικών συμφερόντων «εκτός σχεδίου», αλλά με ισχυρή εκλογική πίεση, όπως επίσης και οικιστικών συνεταιρισμών (στους οποίους περιλαμβάνονται βουλευτές, δικηγόροι, δικαστές και δημοσιογράφοι βεβαίως…) που βίασαν το περιβάλλον, η ανατριχιαστική διαφθορά στις πολεοδομίες οι οποίες κατέστρεψαν τη χώρα- ό,τι ωραίο κληρονομήσαμε στην αρχιτεκτονική, κατασκευάστηκε από ταπεινούς μαστόρους τον καιρό που δεν υπήρχαν πολεοδομίες κι οι άνθρωποι έχτιζαν με απόλυτο σεβασμό στον χώρο και στον διπλανό τους…-η τακτοποίηση εν γένει κάθε παράλογου αιτήματος της εκλογικής πελατείας και η απουσία πρόληψης και μεθοδικότερης οργάνωσης είναι κάποιες από τις βασικές αιτίες του κακού. Έχουμε υποστεί εξαιτίας τους, βαθειές αλλοιώσεις.
Πηγαίνει ο άλλος και σηκώνει με την ανοχή όλων ένα αυθαίρετο οίκημα μέσα στο ρέμα κι όταν περνάνε τα ορμητικά νερά και το παρασέρνουν μαζί τους, ωρύεται αγανακτισμένος μπροστά τις κάμερες «που είναι το κράτος;». Δεν έχει καθρέφτη…
Στην Ελλάδα, καθένας μπορεί να χτίσει όπου θέλει. Κι αν αυτό δε γίνεται, ξεσπάει μια πυρκαγιά κι ύστερα το μέρος χωρίζεται και πωλείται ακριβά σε τιμάρια. Είμαστε αρκετά μεγάλοι πια ώστε να το ξέρουμε αυτό. Διασχίζεις αίφνης τον θεσσαλικό κάμπο κι εκεί όπου παληά λύγιζαν τα ώριμα στάχυα φορτωμένα καρπό στην εύφορη γη, βλέπεις πάνω στο γόνιμο χώμα κάτι θηριώδεις ατσάλινες κατασκευές (logistics σου λέει…) και…βιοτεχνίες εισαγόμενων επίπλων- έρημα κουφάρια οι περισσότερες τώρα- σύμπτωμα των αμέριμνων καιρών της δανεικής ευημερίας.
Αλλά, γιατί να πάμε τόσο μακρυά; Εδώ υπήρξαν υπουργοί Περιβάλλοντος (το διαβόητο ΥΠΕΧΩΔΕ) με αυθαίρετα κτίσματα αλλά και πλήθος άλλων υπουργών και απλών βουλευτών, που κατηγορήθηκαν βάσιμα και στοιχειοθετημένα για πολεοδομικές παραβάσεις!..
Ο παππούς μας ο γερο- Αίσωπος, αφηγούνταν μια διδακτική ιστορία με την οποία μεταξύ άλλων διαπαιδαγωγούνταν οι μακρυνοί μας πρόγονοι. Ιστορούσε λοιπόν μια μάχη που ετοιμάζονταν να δώσουν οι λιγοστοί και πάλι Έλληνες, απέναντι σε έναν ξένο και σιδηρόφρακτο στρατό. Ξαφνικά και χωρίς εξήγηση ωστόσο, ο ηγεμόνας των «βαρβάρων» σύνταξε απογοητευμένος το πολυπληθές του στράτευμα και κίνησε πίσω να φύγει.
Κι όταν ο στρατηγός των Ελλήνων του ζήτησε απορημένος τον λόγο, εκείνος απάντησε αφοπλιστικά: «Ου συ με λοιδορείς, αλλά τόπος», που σημαίνει απλά, «δεν με διώχνεις εσύ, με αποδιώχνει ο τόπος»! Ο τόπος λοιπόν παράγει ήθος. Και τότε αξίζει να πολεμήσεις γι΄ αυτόν. Όπως οι γονείς και οι παππούδες μας. Εμείς προλάβαμε μέσα σε λίγα χρόνια και φτάσαμε από τη φτώχεια στο δήθεν.
Σαν Άγνωστοι Στρατιώτες που πέφτουν άδοξοι και αστεφείς, σε ασήμαντες καθημερινές μάχες και σε αλλοπρόσαλλα χώματα.
Και με ευθύνη όλων, φέραμε την Ελλάδα, το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, σε αυτό που ο ανατομικός στίχος του Διονύση Σαββόπουλου, περιγράφει καλύτερα: «άδεια χωριουδάκια κι ασυνάρτητη επαρχία»…