Η πρόταση δεν είναι απαραίτητα αμελητέα. Αν και είναι αμφισβητήσιμο το κατά πόσο θα συμβάλει στη δραματική μείωση του μέσου ηλικιακού όρου στο Δημόσιο, ή θα φέρει φρεσκαδούρα, με δεδομένη την κεκτημένη ακινησία της υπαλληλίας, όπου βυθίζονται αύτανδρες φιλοδοξίες και στόχοι.
Είναι όμως αλήθεια ότι δεν απευθύνεται στα εκατοντάδες χιλιάδες «μυαλά», όπως και ειδικότητες όλων των κατηγοριών, από μάγειρες και σερβιτόρους μέχρι χειρώνακτες κάθε ειδικότητας που βάζει ο νους μας, οι οποίοι πήραν των οματιών τους αναζητώντας μια καλύτερη τύχη από τη σημερινή καταθλιπτική Ελλάδα.
Οι άνθρωποι αυτοί έκαναν τις επιλογές τους κι ανοίγουν τον δρόμο τους δια πυρός και σιδήρου, διωγμένοι από τη μητριά πατρίδα, όπως στις παλαιότερες δεκαετίες και το χειρότερο γι΄ αυτούς είναι ότι, τώρα δεν υπάρχει καν ένας ρωμαλέος Καζαντζίδης για να τραγουδήσει τα μοναχικά έπη τους.
Δεν γίνεται όθεν να τσιμπήσουν με τέτοια φτηνά κολπάκια και να γυρίσουνε πίσω αυτά τα παιδιά, άνδρες και γυναίκες, που μας γεμίζουν περηφάνεια με την αξιοπρεπή στάση τους, την αυτοπεποίθηση και την επάρκεια με την οποία υπερασπίζονται τις επιλογές τους και ξεπλένουν το όνομα της Ελλάδας που τόσο αβασάνιστα πετάει στη λάσπη η πολιτική ελίτ στις μέρες μας.
Αν ήθελε ο κ. Τσίπρας να δώσει πραγματικά κίνητρα σε αυτούς, θα μπορούσε να αναφερθεί στο πρόγραμμά του για την ανάπτυξη της έρευνας στην Ελλάδα, τη χρηματοδότηση νέων ιδεών, την άρση των εμποδίων για επενδύσεις που θα ανοίξουν δουλειές και σε τελική ανάλυση την αύξηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων για έργα υποδομής (αριστερός δεν δηλώνει;) που έχει πέσει στα τάρταρα…
Εσωτερικής σκοπιμότητας συνοπτικά, ήταν η εξαγγελία του. Μια κατακέφαλη βουτιά στις απωθητικές παραδόσεις του παλαιοκομματισμού κι ένα συνένοχο κλείσιμο του ματιού στους άνεργους πτυχιούχους που συνωστίζονται στις άκρες του εξασθενημένου μέλλοντος με τα χέρια στις τσέπες.
Μπορεί για τον ίδιο ο άνεμος να κουβαλούσε πάντοτε ευχές. Όμως θα έπρεπε στην ηλικία του να γνωρίζει ότι, η ζωή δεν είναι ένα παιχνίδι με σπάγγους που θα τους τραβάει για να γελάει ή να λογαριάζει απελπισμένες ψήφους στο ταμείο της κάλπης. Δεν χορεύει κανείς βαλς στο σφαγείο κι ούτε η Αριστερά φημίστηκε ποτέ για τις μεθόδους εκμαυλισμού της πελατείας. Από την άποψη αυτή οι εξαγγελίες Τσίπρα είναι πολιτικά ανήθικες.
Βρίσκει βεβαίως και τα κάνει. Γιατί απέναντί του, έχει ένα λυσσαλέο πλην όμως γραφικό μέτωπο από τη ΝΔ έως την Κεντροαριστερά (ενισχυμένο από δημοσιολόγους και δημοσιογράφους που τώρα ανακάλυψαν την αξία της κριτικής…) το οποίο εμπλουτίζει τον μέσο εξωτισμό της εγχώριας καθημερινότητας με αστείες αντιδράσεις, απίθανες ασυναρτησίες και χωρίς έστω μια προγραμματική πρόταση της προκοπής και το οποίο επιμένει να μας θυμίζει ποιοι μας έφεραν μέχρι εδώ, καθιστώντας ενίοτε τον πρωθυπουργό με τις υπερβολές και τη μανία τους να επιστρέψουν στην εξουσία, έως…και συμπαθή..!
«Δεν θέλω να γυρίσω πίσω με όλα αυτά ρε θείε» γυρνάει αίφνης και μου λέει τις προάλλες ένας αγαπημένος ανηψιός μου που διαπρέπει τώρα στη Γερμανία. «Μην ανησυχείς παλικάρι μου» του απαντώ. «Μεριμνούν γι΄ αυτό οι Έλληνες πολιτικοί ώστε να το καταφέρεις…».