Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο λαός χρειάζεται «είδωλα».Έτσι κι αλλιώς, πάντως,  αρχίζει  να αποκτά κάποια ρεαλιστική βάση το ενδεχόμενο να πάρει ο κ. Τσίπρας, τώρα ή μετά τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Αλλά μπορεί ο Αλέξης να γίνει Ανδρέας;

Δεν θα αναφερθούμε φυσικά στην προσωπικότητα των δύο ανδρών και θα περιοριστούμε στα πολιτικά ζητούμενα.  Από  πρώτη ματιά, υπάρχει μια ομοιότητα ανάμεσά τους: Το ότι – στην αντιπολίτευση όντες – εκφράζονταν με αριστερές θέσεις και μάλιστα κάνοντας έντονη, σε υψηλούς τόνους κριτική. Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκαλούσε στη δεκαετία του ΄70 το τότε ΠΑΣΟΚ «αριστερά της αριστεράς».

Και εδώ αρχίζουν τα ερωτηματικά:

Ο Ανδρέας έλεγε λόγου χάρη, ότι θα φύγουμε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, αλλά όταν έγινε πρωθυπουργός δεν το έκανε. Έλεγε ότι θα διώξει τις αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις, αλλά άρχισε μια μακροχρόνια διαδικασία διαπραγματεύσεων, που βεβαίως δεν κατέληξαν στην απομάκρυνσή τους. Υπάρχουν και πολλά ακόμη παραδείγματα κορυφαίων εξαγγελιών, που αναιρέθηκαν. Μπορεί ο κ. Τσίπρας να αναιρέσει τις δικές του προεκλογικές του θέσεις; Τώρα  λέει να φύγουμε από το μνημόνιο, ή να το επαναδιαπραγματευθούμε. Αν έλθει κάποια στιγμή να χειριστεί ο ίδιος το θέμα και οι εταίροι/δανειστές μας δεν δεχτούν τους όρους του, τι θα κάνει; Θα δεχτεί να προσγειωθεί ανώμαλα και να υπογράψει το οποιοδήποτε νέο μνημόνιο που θα είναι στην ίδια κατεύθυνση με το παλιό; Γιατί το να συγκρουσθεί παίρνοντας το ρίσκο αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ, είναι πολύ δύσκολο να το κάνει, δεδομένου ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και των δικών του ψηφοφόρων δεν το θέλει.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου προερχόταν από ένα μεγάλο αστικό κόμμα την παλιά Ένωση Κέντρου. Οι ψηφοφόροι του ήταν κατά βάση συντηρητικοί άνθρωποι, που σε μεγάλο βαθμό επιδίωκαν την ολοκλήρωση της αποκατάστασης των ελευθεριών και τη διεύρυνση της δημοκρατίας και πολύ λίγο είχαν πιστέψει στα σοσιαλιστικά-επαναστατικά οράματα που κυριαρχούσαν στη ρητορεία του τότε ΠΑΣΟΚ.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει απώτερη καταγωγή από το ΚΚΕ και τώρα ηγείται ενός κόμματος με πολλές συνιστώσες, κατά βάση μαρξιστικές. Θα μπορέσει – ακόμα κι αν το θελήσει ο ίδιος - ,με αυτό το κομματικό υπόβαθρο, να αναθεωρήσει βασικές του θέσεις; Δεν φαίνεται και πολύ πιθανό. Και ένα επιπλέον ερώτημα: Θα τον αποδεχτεί το οικονομικό κατεστημένο της χώρας το οποίο το 1980 αποδέχτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου; Έχει τις δυνατότητες – της οποίες, ο Α.Παπανδρέου, όπως αποδείχτηκε στην πορεία είχε σε μεγάλο βαθμό – να συνδιαλλαγεί με αυτόν τον κόσμο και να χειριστεί κορυφαία συμφέροντα; Και αν υποθέσουμε ότι αναθεωρεί θέσεις και απόψεις, θα πείσει τους οργισμένους Έλληνες και ειδικότερα τους οπαδούς του ότι αυτό έπρεπε να κάνει ή θα τον τοποθετήσει κι αυτόν η ελληνική κοινωνία από την πλευρά των «μνημονιακών» και θα τον αποδοκιμάσει σε οποιαδήποτε επόμενη εκλογική αναμέτρηση;

Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, είναι βέβαιο ότι η σημερινή εποχή δεν μοιάζει με την εποχή της ανόδου του Ανδρέα Παπανδρέου. Τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα και πιο πολύπλοκα. Και το κυριότερο: έχει φανεί ότι ως τώρα δεν μπορέσαμε να τα λύσουμε μόνοι μας… Ίσως – αν και το ενδεχόμενο δεν είναι ορατό αυτή τη στιγμή – να κληθεί όντως ο κ. Τσίπρας να παίξει ένα ρόλο στην αντιμετώπισή τους, επιλέγοντας μια άλλη κατεύθυνση. Και τότε θα υπάρξουν απαντήσεις και  για το αν ο Αλέξης μπορεί, όχι να γίνει Ανδρέας, αλλά να κάνει μια πορεία που θα έχει κάποιες αναλογίες με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.