Όμως, εδώ και λίγο καιρό, έχουμε αρχίσει να δεχόμαστε σχεδόν όλοι οτι μπορεί τα προβλήματα να μην έχουν μεν ιδεολογία, αλλά οι λύσεις που επιδέχονται είναι συνήθως περισσότερες από μία και μάλιστα οι λύσεις μπορεί να είναι διαφορετικές με βάση την ιδεολογία ή έστω τις πολιτικές θέσεις εκείνων που τις προτείνουν και τις εφαρμόζουν. Ένα παράδειγμα είναι οι προσδοκίες που δημιούργησε η εκλογή του σοσιαλιστή Ολάντ στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Κι αυτό συμβαίνει όχι γιατί ο κ. Ολάντ είναι λιγότερο γκροτέσκος από τον κ. Σαρκοζί, αλλά επειδή ανήκει σέ ένα άλλο ιδεολογικοπολιτικό χώρο.(... Και όλα αυτά χωρίς καμμιά δογματική αντίληψη και χωρίς να αγνοούμε, για παράδειγμα, οτι κάποτε ο εργατρικός Μπλέρ στη Βρετανία θέλησε και κατάφερε να γίνει ο καλύτερος μαθητής της Θάτσερ).
Σε κάθε περίπτωση, η Ευρώπη σήμερα φαίνεται ότι να συνειδητοποιεί πρώτον, οτι καμμιά πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοσθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα αν δεν έχει μια έστω μίνιμουμ κοινωνική υποστήριξη και δεύτερον, ότι όλα όσα ξέσπασαν, από το 2008 και μετά στην Ευρώπη, είναι αποτέλεσμα της εμμονής σε ένα δογματικό νεοφιλελεύθερο μοντέλλο το οποίο οδήγησε πολλές χώρες σε αυστηρή λιτότητα, την οποία πολύ σύντομα ακολούθησε η ύφεση. Ό,τι χειρότερο δηλαδή για μια χώρα και για την οικονομική της προκοπή. Το ζούμε στον τόπο μας τα δύο τελευταία χρόνια στην πιο κακή του εκδοχή.
'Ετσι, πολλοί υποστηρίζουν οτι το ελληνικό πρόβλημα είναι μέρος του ευρωπαϊκού και οτι η οικονομική κρίση που ξέσπασε εδώ στις αρχές του 2010, ήταν η θρυαλίδα η οποία άναψε τη φωτιά που ακολούθησε και σέ άλλες χώρες της Ευρώπης. Ίσως νάναι κι έτσι. Θα ήταν όμως λάθος, αν, δεχόμενοι αυτή τη θεωρία, προσπαθούσαμε να σκεπάσουμε τα εσωτερικά μας προβλήματα και την παθογένεια στην οποία βρίσκονται πάνω απ' όλα το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, αλλά και το δημόσιο, ο συνδικαλισμός, καθώς και μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Όλα αυτά τα προκαλέσαμε μόνοι μας. Και δεν μπορεί να τα λύσει ούτε ο Ολάντ, ούτε κάποιος πιο ανυχτόμυαλος πολιτικά, ενδεχομένως διάδοχος της Μέρκελ. Πρέπει να τα λύσουμε μεταξύ μας...
Οι ευρωπαίοι, μαζί με τα ασφυκτικά μνημόνια που μας επέβαλαν για να μας δανείσουν, μας ζήτησαν να κάνουμε και κάποιες από τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Δεν κάναμε σχεδόν τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση, μολονότι αυτό είναι το ζητούμενο. Γιατί η αποδιάρθρωση κράτους και κοινωνίας είναι που δημιούργησαν το οικονομικό πρόβλημα. Κι αν δεν αλλάξουμε τις αιτίες που το προκάλεσαν το πρόβλημα θα διαιωνίζεται και θα διογκώνεται. Δυστυχώς, όσοι από τους πολιτικούς διαχειρίστηκαν τα πράγματα από το τέλος του 2009 μέχρι σήμερα, έκαναν το ολέθριο λάθος να περιορίσουν την προσπάθειά τους στο να ρημάξουν μισθωτούς και συνταξιούχους προσπαθώντας αποκλειστικά και μόνο να μαζέψουν λεφτά για τον κρατικό προϋπολογισμό, αποφεύγοντας εντέχνως να αγγίξουν καταστάσεις και δομές που είναι απαράδεκτες για ένα σύγχρονο κράτος και για μια σύγχρονη κοινωνία. Κυριάρχησε και αυτή τη φορά η λογική του προσωπικού και πολιτικού κόστους, του πελατειακού κράτους και της διαπλοκής.
Γ.Κοντογιάννης