Ακόμη δεν είχα εξασφαλίσει ποιος θα με μεταφέρει στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». «Αμα το εξασφαλίσω κι αυτό», λέω, «μας βλέπω για Σκύρο φέτος»! Όμως, αμέσως μετά, σκέφτηκα ότι μπορεί να χρησιμοποιήσω το μετρό για το αεροδρόμιο. Οπότε, καλά πάμε ως εδώ.
Ρώτησα το φίλο μου και για το φαγητό και για τα καταλύματα. Το φαγητό έχει πέσει. «Να φανταστείς τα μπαρμπούνια από 55 έχουν πάει 40 ευρώ το κιλό στην ταβέρνα», μου είπε. Για τα καταλύματα ήταν κάπως συγκρατημένος: δεν έγιναν απ’ ό,τι κατάλαβα σπουδαίες μειώσεις. Σχετικά με τα μπαρμπούνια το σκέφτηκα σοβαρά. Δεν είναι λίγα και τα 40 ευρώ! Αλλά, λέω, δεν θα τρώμε και κάθε μέρα μπαρμπούνια. Θα τρώμε και μπαλάδες και γόπες κι ό,τι άλλο βρεθεί, αρκεί να είναι φρέσκο!
Ο διάλογος με τον φίλο μου μού φάνηκε ενδιαφέρων και αποφάσισα να τον μεταφέρω εδώ αφενός γιατί έχει να κάνει με το καλοκαίρι και αφετέρου γιατί σχετίζεται με τα γενικότερα οικονομικοκοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας.
Βέβαια - για να μη θεωρηθεί και γκρίζα διαφήμιση – πρέπει να πω ότι το παράδειγμα της Aegean δεν το θεωρώ και πολύ νορμάλ, ούτε αντιπροσωπευτικό. Είναι φανερό ότι οι διοικούντες την εταιρία έχουν τους λόγους τους να κάνουν μια σούπερ προσφορά, που δεν ξέρουμε άλλωστε για πόσο διάστημα θα ισχύει. Αλλά το θέμα για την ανάγκη μείωσης των τιμών υπάρχει και παραϋπάρχει.
Αρμοδιότεροι από την αφεντιά μου το έχουν αναλύσει στο «R» σοβαρά και υπεύθυνα. Εγώ μπορώ να πω αυτό που παρατηρεί ένας μέσος καταναλωτής: Ότι παρά τα δύο μνημονιακά χρόνια, τη βαριά λιτότητα και την ανεργία, πολλοί συμπατριώτες μας δεν λένε να καταλάβουν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και να βάλουν μυαλό. Μ’ άλλα λόγια να προσαρμόσουν τις τιμές τους, όχι στο μνημόνιο και στην κρίση, αλλά να την προσαρμόσουν στην ελληνική πραγματικότητα κι όχι να παραμένουν στην εικονική που ζήσαμε για δυο τρείς δεκαετίες.
Ξέρω ανθρώπους που με ένα μικρό μαγαζάκι ήθελαν να κάνουν σε ένα χρόνο απόσβεση, να αγοράσουν και κάνα τετρακίνητο αυτοκίνητο και λίγο αργότερα, «αν είμαστε καλά, βλέπουμε και για κάποιο σκάφος». Όπως επίσης ξέρω άλλους, αληθινούς βιοπαλαιστές, που με την ψυχή στο στόμα καταφέρνουν να πληρώσουν το ενοίκιο και τις ασφαλιστικές τους εισφορές και να τα βγάλουν πέρα με τον παραλογισμού του φορολογικού μας συστήματος και πάρα πολλών εφοριακών…
Το δικό μου επιμύθιο για το μεγάλο αυτό ζήτημα είναι ότι μπορεί η Μερκελ νάχει δίκιο για κάποιους Έλληνες που είναι τεμπέληδες και λαμόγια. Αλλά έχω κι εγώ το δίκιο μου, γιατί γνωρίζω και την άλλη πλευρά: ξέρω χιλιάδες ανθρώπους τίμιους και καλοπροαίρετους, που κάνουν αυτό που πρέπει και που θα ήθελαν να είναι διαφορετική η χώρα τους.
Και με δύο λόγια: Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Απλώς τα τελευταία χρόνια είχαν το πάνω χέρι «οι κακοί» κι αυτοί που τους το επέτρεπαν να είναι έτσι.