1. Το "μέρισμα" του δημοσίου από τα έσοδα ELA της ΤτΕ ήταν περίπου €720 εκατ. Μηδενισμός του ELA (με την επαναφορά του waiver της ΕΚΤ και το QE), αφαιρεί αυτό το έσοδο από μελλοντικούς προϋπολογισμούς. Θεωρητικά θα μειώσει το κόστος εξυπηρέτησης του βραχυπρόθεσμου χρέους (έντοκα γραμμάτια του δημοσίου), όμως αφ' ενός τα ποσά είναι ασύμμετρα (€15 δις τα έντοκα, €42 δις ο ELA) και αφ' ετέρου όποιο όφελος πηγαίνει κατ' ευθείαν στην εξυπηρέτηση χρέους. Σήμερα τα χρήματα κάνουν στάση αυξάνοντας τα έσοδα του προϋπολογισμού πριν πληρώσουν τόκους.
2. Από τον λογαριασμό ΔΝΤ της ΤτΕ αφαιρέθηκαν €320 εκατ αφήνοντας υπόλοιπο €7 εκατ την 31/12/2016. Απλώς δεν υπάρχουν χρήματα για να αντληθούν στο μέλλον. Αντιθέτως υπάρχει υποχρέωση αναπλήρωσης €940 εκατ - ειδικά εάν καταλήξουμε σε συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα.
3. Οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του δημοσίου έκλεισαν 31/12/2016 στα €4.7 δις - οι πιστοποιημένες - ενώ ήδη έχουν ανέβει στα €5.2 δις τον Φεβρουάριο. Οι υπό πιστοποίηση (εκκρεμείς συντάξεις/εφ' άπαξ, καθυστερούμενες βεβαιώσεις τιμολογίων προμηθευτών) δεν είναι δημοσίως γνωστές. Για την αίσθηση των μεγεθών: γνωστά είναι τα στοιχεία Ιουλίου 2016 (€6 δις βεβαιωμένες, €3.5 δις υπό πιστοποίηση) - έκτοτε πληρώθηκαν €4 δις (τα €3.5 δις από δόσεις της θεσμόικας) και τα βεβαιωμένα μειώθηκαν κατά €1.7 δις μόνον. Δηλαδή, πιστοποιήθηκαν €2.3 δις νέων υποχρεώσεων, είναι άγνωστο όμως πόσες νέες εκκρεμούν. Αυτό είναι στοιχείο που πρέπει να ζητήσει η αντιπολίτευση. Για την ιστορία, οι σαμαροβενιζέλοι κληροδότησαν €3.6 δις βεβαιωμένα χρέη και €2 δις υπό πιστοποίηση. Με τα ληξιπρόθεσμα το δημόσιο βελτιώνει το πρωτογενές πλεόνασμα κατά το δοκούν αντλώντας ρευστότητα από την οικονομία.
4. Για την πληρωμή υποχρεώσεων των πολιτών έναντι του δημοσίου έγινε εκτεταμμένη χρήση πιστωτικών καρτών, σε συνεργασία με τις τράπεζες. Το συνολικό ποσό δεν είναι γνωστό. Κι αυτό πρέπει να ζητηθεί. Στην ουσία το κράτος εξωφλήθηκε και οι οφειλές πέρασαν σε δόσεις προς τις τράπεζες. Στην καλύτερη των περιπτώσεων (όλοι οι κάτοχοι καρτών εξυπηρετούν τις δόσεις) περίπου το 1/3 του συνολικού ποσού εισπράχθηκε από το δημόσιο το 2016 και θα καταβληθεί από τους υπόχρεους στις τράπεζες το 2017. Στη μάλλον ρεαλιστική περίπτωση μη εξώφλησης των δόσεων, οι τράπεζες επιβαρύνονται από τη μειωμένη φοροδοτική ικανότητα των πελατών τους κι αυτοί πληρώνουν τόκο 16%. Κι αυτά τα στοιχεία πρέπει να ζητηθούν. Προφανώς, ούτε το πέρασμα των υποχρεώσεων στις τράπεζες (γίνονται κόκκινα καταναλωτικά δάνεια!) ούτε η προεξόφληση του 1/3 είναι διατηρήσιμα έσοδα.
5. Τόσο οι καταθέσεις όσο και "τα λεφτά στο στρώμα" έχουν μειωθεί αισθητά. Η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει μειωθεί και τα έσοδα από τα μέτρα δεν μπορεί να θεωρούνται δεδομένα. Το ΔΝΤ έχει επανειλημμένως αναφερθεί στην εισπραξιμότητα των μέτρων. Ήταν 70% το 2011 και έπεσε στο 45% το 2015. Δηλαδή, για να εισπράξει €700 εκατ το δημόσιο το 2010 έπρεπε να βάλει μέτρα €1 δις. Το 2015 για την ίδια είσπραξη έπρεπε να βάλει €1.5 δις μέτρων. Τα έσοδα του δημοσίου απλώς θα μειώνονται.
6. Οι κατασχέσεις λογαριασμών έφεραν έσοδα περίπου €500 εκατ (σε δύο γύρους, Μάρτιο και Οκτώβριο 2016). Δεδομένου ότι είναι αδύνατον να ξαναεισπραχθούν "βιαίως" από τους ίδιους και ότι οι "οριακοί" χωρίς ακόμη κατασχέσεις προσέχουν πια, το έσοδο δεν μπορεί να επαναληφθεί.
Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν είναι μαγική εικόνα. Πολιτικές επιλογές (ληξιπρόθεσμα, κατασχέσεις, κλπ) μπορεί να το αυξήσουν τεχνητά. Είναι αδύνατον όμως οι πολιτικές επιλογές τέτοιου τύπου να φέρνουν επαναλαμβανόμενα αποτελέσματα.
Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι οι "πανηγυρισμοί" για το επίτευγμα της αφαίρεσης ρευστότητας από την οικονομία. Το μη διατηρήσιμο πρωτογενές πλεόνασμα είναι ευκαιρία φτιασιδώματος της αποτυχίας στο εσωτερικό με επικοινωνιακά κόλπα και αμφίβολης αποτελεσματικότητας πολιτικό επιχείρημα στο εξωτερικό. Όσοι βολεύονται με μετάθεση των προβλημάτων (πχ, λόγω ευρωπαϊκού εκλογικού κύκλου) μπορεί να επιλέξουν να το δουν θετικά.