Στο πρώτο μέρος, με τα τελευταία δημοσίως διαθέσιμα στοιχεία (Νόεμβριος 2017) γίνεται σύγκριση των οικονομικών επιπτώσεων της σχεδιαζόμενης καθαρής εξόδου και μιας προληπτικής γραμμής στήριξης. Επελέγη σενάριο πολιτικής με την προληπτική γραμμή τέτοιο ώστε όλες οι παράμετροι να είναι ίδιες και οι δύο επιλογές να καταλήγουν στον ίδιο συνολικό δανεισμό από τον μηχανισμό στήριξης (ώστε οι δανειστές να είναι "οικονομικώς αδιάφοροι") - υπάρχουν και άλλα μίγματα πολιτικής τα οποία γέρνουν την πλάστιγγα συντριπτικά υπέρ της προληπτικής γραμμής.
Με την "απλή" κίνηση χρησιμοποίησης του κεφαλαίου ESM για την ελάφρυνση του βραχυπρόθεσμου δανεισμού, προκύπτει πως το σχεδιαζόμενο μαξιλάρι φορτώνει το χρέος κατά €19 δις ενώ αυξάνει κατά €700 εκατ ετησίως το κόστος εξυπηρέτησής του. Πέραν του χρέους, το 1/7 των θηριωδών πρωτογενών πλεονασμάτων θα αναλίσκεται για την εξυπηρέτηση της καθαρής εξόδου, για αρκετά χρόνια μετά απ' αυτήν. Οι εκτιμήσεις είναι ιδιαίτερα μετριοπαθείς - ούτε καν το κόστος τόκων του swap δεν συμπεριλαμβάνεται.
Στο δεύτερο μέρος συζητείται το ευρύτερο πλαίσιο - συμπεριλαμβανομένης της "αντικατάστασης" της ασφάλειας που παρέχει το μαξιλάρι. Η πολιτική μετά την καθαρή έξοδο θα είναι υποχρεωτικά επιβραδυντική της ανάπτυξης και δημοσιονομικά σφικτή.
Η κατάληξη εντελώς φυσιολογικά είναι: προληπτική γραμμή στήριξης και νέο Πρόγραμμα - ας το λέμε μελιτζανάκι αντί μνημόνιο.
Κατ' εμέ, αυτά είναι προφανή. Οι ευρωπαϊστικές πολιτικές δυνάμεις κωλώνουν να πουν τα προφανή, μήπως και χάσουν από την αντιμνημονιακή εκλογική πελατεία. Ο ελέφαντας όμως είναι στο δωμάτιο.