Γνώμη μου είναι πως ένας στόχος περίπου ως εξής: ένα μέρος των δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) δεν προσμετράται στο δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Το κατώφλι θα μπορούσε να είναι 2.5%-3.5% του ΑΕΠ (αν μας αγαπούν, χαμηλά – αν όχι, ψηλά). Ας υποθέσουμε 3.0% - με ΠΔΕ στο 4.0% του ΑΕΠ το υπερβάλλον επιστρέφει στην ανάπτυξη, με όλα τα οφέλη (και δημοσιονομικά). Στο δημοσιονομικό τεφτέρι το αποτέλεσμα είναι ισοδύναμο με την προεκλογική εξαγγελία της ΝΔ. Όμως το πραγματικό αποτέλεσμα είναι πολύ σημαντικότερο. 

Η πρόταση ισοδυναμεί με μείωση της απαίτησης πλεονάσματος, όχι across the board αλλά στοχευμένα στις δημόσιες επενδύσεις. Δίνει κίνητρο στην ελληνική κυβέρνηση να αντιστρέψει την παράλογη πολιτική Τσακαλώτου, που σημαντικό μέρος των πλεονασμάτων ήταν αποτέλεσμα της υποεκτέλεσης του προϋπολογισμού ΠΔΕ – καθαρά αντιαναπτυξιακή πολιτική. Η κυβέρνηση θα επιδιώκει να διοχετεύσει στην οικονομία το σύνολο των προβλέψεων του ΠΔΕ – και παραπάνω – με σημαντική ώθηση της ανάπτυξης. Βέβαια, η κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να βρίσκει και να αναπτύσσει projects για να μπουν στο ΠΔΕ – καθόλου εύκολη δουλειά.

Παρόμοιες ιδέες έχουν εφαρμοσθεί σε άλλες χώρες και έχουν προταθεί στην Ελλάδα. Ήδη από το 2010 η Διαμαντοπούλου πρότεινε δαπάνες για την Παιδεία να μην μπαίνουν στο έλλειμμα. Επίσης, οι Χριστοδουλάκης-Θεοχάρης-Νεκτάριος (2017) πρότειναν το 2% των πρωτογενών πλεονασμάτων να κατευθύνεται στην ανάπτυξη. 

Για το πολιτικά εφικτό της πρότασης, ας έχουμε κατά νου αυτό που ακούμε κάθε φορά με τις ανακοινώσεις της ΕΛΣΤΑΤ πως «το κατά τρόικα έλλειμμα/πλεόνασμα διαφέρει από το αντίστοιχο κατά EAS». Το προφανές είναι πως δεν τίθεται εν κινδύνω η δημοσιονομική πορεία της χώρας (από αυτό, από άλλες αποφάσεις μπορεί) – αντίθετα ενδέχεται να βελτιωθεί σημαντικά η εξέλιξη με την αύξηση των μεγεθών.