Συνεχίζει να κρατάει ανοικτή την ομπρέλα για ενάμισι χρόνο ακόμη (ίσως περισσότερο). Σήμερα σχεδόν ανακοινώθηκε το νέο πρόγραμμα, δηλαδή πολύ περισσότερο χρήμα (ας λάβουμε υπ’ όψιν και το LTRO για τις τράπεζες που πάλι είμαστε απ’ έξω) και ως χώρα είμαστε με βαρίδια στα πόδια γιατί το τσιπροκαμμενιστάν δεν μπορούσε να ακολουθήσει την Ευρώπη και προτιμούσε να πουλάει καθαρές εξόδους. 

Ειρωνεία! Η χώρα που χρειάζεται περισσότερο από όλες την ρευστότητα, δεν έχει πρόσβαση. Το τραγικό είναι πως με το 10% των κεφαλαίων που θα αναλογούσαν (η Ελλάδα είναι πληθυσμιακά και ως ΑΕΠ το 2% της ΕΕ) τα ελληνικά χαρτιά θα είχαν γίνει αεροπλάνο (το «καλό» της ρηχότητας της αγοράς).

Το πολιτικό σύστημα, προφανέστατα κυρίως η κυβέρνηση, πρέπει να βρει από κοινού με τους εταίρους, τον ESM και την ΕΚΤ να βρει τρόπους επιλεξιμότητας στα προγράμματα Ποσοτικής Χαλάρωσης. Άμεσα! Αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει ο κόσμος είναι πως η ραγδαία πτώση των αποδόσεων από τις ευρωεκλογές αντιστοιχεί σε περίπου €600 εκατ εξοικονόμησης για την Κεντρική Κυβέρνηση σε ετήσια βάση. Άλλα τόσα αναμένουν εάν πλησιάσουμε τις πορτογαλικές αποδόσεις. Το 40% του ΕΝΦΙΑ, ας πούμε.

Κάθε προσπάθεια στη κατεύθυνση της πρώιμης επιλεξιμότητας για την Ποσοτική Χαλάρωση θα βαφτιστεί νέος μνημονιασμός. Δεν είναι κατ’ ανάγκην, αλλά ας αφήσουμε τη φορτισμένη ιδεολογική αντιπαράθεση. Αυτό που παίζεται δεν είναι πόσο αντιμνημονιακός είναι ο καθένας μας, αλλά εάν θα κερδίσουμε ενάμισι έως ή δύο χρόνια στην πορεία ανάκαμψης. Παίζεται η έκταση της οικονομικά παρεμβατικής πολιτικής της κυβέρνησης – αν θα έχει λεφτά να σπρώξει την ανάπτυξη, να μειώσει φόρους ή εισφορές.

Ο Ντράγκι παίζει το ρόλο του σωτήρα της ευρωζώνης μέχρι τέλους. Η Λαγκάρντ που ακολουθεί, μάλλον θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Ας μη χάσουμε την ευκαιρία.