Ας έχουμε μια αίσθηση μεγεθών. Η Αττική Οδός κόστισε λίγο πάνω από €1 δις (με τις υπερτιμολογήσεις) και το δημόσιο έβαλε κάπου €300 εκατ (τα υπόλοιπα οι κατασκευαστές και δάνεια).

Με άδειες, σχεδιασμό και σουσούμια, λέμε πως σε 5 χρόνια γίνεται.

Αν κάνουμε τις αναγωγές μας, για να μπορούμε ως χώρα να απορροφήσουμε τα €2 δις το χρόνο ΠΑΡΑΠΑΝΩ πρέπει να έχουμε πάνω από 30 project σαν την Αττική Οδό να τρέχουν παράλληλα, χρόνος μπαίνει-χρόνος βγαίνει. Ούτε ένα ΠΡΟΣΘΕΤΟ τέτοιο έργο δεν θα έχει ωριμάσει μέχρι το 2022 που τελειώνει η περίοδος των πλεονασμάτων στο 3.5% του ΑΕΠ.

Αν έχετε παρατηρήσει, ακόμη και για τις επιστροφές από τα ομόλογα ΕΚΤ, ο ΥΠΟΙΚ στις συνεντεύξεις του μιλούσε για αναπτυξιακά έργα (Αυτό λένε και οι δανειστές) ενώ ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ μιλούσε για ελαφρύνσεις φόρων που είναι αναπτυξιακές. Ο ΠΘ καταλαβαίνει τι μας παίρνει και τι όχι. Το ζήτημα είναι εάν θα δώσουν χώρο για φοροελαφρύνσεις οι δανειστές. Και εάν δώσουν, κάτι δεν πρέπει να κάνουμε για το νέο χρέος; [πλεόνασμα κάτω από 3.1%, αυξάνει το χρέος]

Η εθνική προτεραιότητα δεν είναι η διασφάλιση πρόσθετου δημοσιονομικού χώρου, αλλά ο σχεδιασμός της επίθεσης στον ουρανό, η προετοιμασία για το 2023. Τότε θα έχουμε πρόσθετη "άνεση" περίπου €2.5 δις το χρόνο. Κάτι πρέπει να κάνουμε με αυτά τα λεφτά - καμιά πενηνταριά Αττικές Οδούς να τρέχουν. 

Η ανάπτυξη τελικά δεν είναι ασανσέρ να έρχεται εκεί που είσαι όταν την καλείς και να σε πηγαίνει εκεί που θέλεις, όταν το θέλεις. Η μείωση των πλεονασμάτων βάζει υποχρεώσεις αναπτυξιακές. Εάν δεν μπορείς να τις ικανοποιήσεις, θα κυνηγάς την ουρά σου.