Οι τραπεζίτες είναι υποχρεωμένοι να κάνουν αυτή την πολιτική. Ακούγεται προκλητικό, πρόκειται όμως για εθνική πολιτική. Στη δεκαετή κρίση το μόνο "περιουσιακό στοιχείο" που δεν πειράχτηκε ήταν οι καταθέσεις. Το δημόσιο τις προστάτευσε με το PSI και τις ανακεφαλαιοποιήσεις. Όσοι πολίτες μπόρεσαν τις προστάτευσαν μια και καλή αποσύροντάς τες το 2015. Με τον τρόπο που έγιναν οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, ιδιαίτερα δε του Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2015, οι τράπεζες καλύπτουν τις υποχρεώσεις κεφαλαιακής επάρκειας με κεφάλαια που ΘΑ υπάρξουν στο μέλλον - ο αναβαλλόμενος φόρος κυρίως. Χωρίς κερδοφορία οι ιδιώτες επενδυτές κάθε χρόνο θα έχαναν την επένδυσή τους, άρα δεν θα υπήρχε ενδιαφέρον για τις τράπεζες παρά μόνο σε χρεοκοπικές αξίες, άρα ανάταξη του τραπεζικού συζτήματος όχι σε 5 χρόνια (που εκτιμούσαν το 2013) ή σε 3 ακόμη χρόνια που εκτιμάται σήμερα, αλλά του Αγίου Φούφουτου.
Τις ανεπαρκείς ανακεφαλαιοποιήσεις καλούνται να συμπληρώσουν οι καταναλωτές. Αυτή είναι η άρρητη αλλά καθαρή συμφωνία πίσω από τις ανακεφαλαιοποιήσεις. Κερδοφορία από συμβατική τραπεζική (διαφορά τόκων χορηγήσεων-καταθέσεων) δεν μπορεί να υπάρξει. Οπότε η κερδοφορία έρχεται από τις προμήθειες όσο τα κόκκινα δάνεια δεν επιτρέπουν την άσκηση τραπεζικής.
Χωρίς τη γενικότερη λύση του προβλήματος - και το συνεπακόλουθο "ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο" - χάνουμε τον καιρό μας πυροβολώντας τους τραπεζίτες.
Σχετικό με το θέμα είναι και η παπάντζα του "σοβαρού" ΣΥΡΙΖΑ περί παράλληλου τραπεζικού συστήματος. Η ανάπτυξή του σε σοβαρά μεγέθη διαλύει την πολιτική της κυβέρνησης (όποια ήταν αυτή) για την ανάκαμψη του τραπεζικού συστήματος.
Μια συζήτηση από τις πολιτικές παρατάξεις για την ουσία του ζητήματος να βοηθούσε και την κοινωνία.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr