Έριξα μια ματιά στην εξυπηρέτηση του χρέους. Τα στοιχεία του 2019 είναι τα πραγματικά για το δεκάμηνο και το ποσοστό επί του ΑΕΠ είναι εκτίμηση - αναγωγή στο δωδεκάμηνο. Να καταλάβουμε καλύτερα τα data: οι δαπάνες για τόκους ήταν μειωμένες το 2018 γιατί με το swap των ομολόγων PSI του Δεκεμβρίου 2017, οι πληρωμές τόκων σχεδόν ενός δισ μοιράστηκαν στα 2017 και 2019. Το πραγματικό κόστος εξυπηρέτησης χρέους είναι σήμερα 3.1-3.2% του ΑΕΠ. Δηλαδή, όποια μείωση πρωτογενών πλεονασμάτων κατά περισσότερο από 0.3% του ΑΕΠ δεν έχει καμιά τύχη με βάση soft επιχειρήματα φερεγγυότητας μόνον.

Μια γρήγορη ματιά στο τι πληρώνεται για τόκους, καταδεικνύει πως με αλλαγή πολιτικής μπορεί να αρχίσουν να έχουν υπόσταση τα επιχειρήματα φερεγγυότητας. Ας πούμε, τα 800 τόσα εκατομμύρια τόκων repos, δηλαδή τα €21.5 δισ δάνεια από φορείς του δημοσίου, τι κάνουν τι στιγμή που το μαξιλάρι είναι €30 δισ; Νάσου ένα 0.55% του ΑΕΠ με τη μία! Αφήστε που θα αντικατασταθούν τα φθηνά πλην βραχυπρόθεσμα δάνεια σε έντοκα γραμμάτια (t-bills), με μεγαλύτερης διάρκειας αλλά ακριβότερα ομόλογα.

Πριν αρχίσουν οι κουβέντες περί φερεγγυότητες και πασαρέλες, ας τεθεί το ζήτημα της αύξησης κατά πάνω από ένα δισ του κόστους των δανείων Μηχανισμού Στήριξης (support στο πινακάκι) σε περίοδο χάριτος!

Στα πολύ γρήγορα λοιπόν: τα repos και η αύξηση των τόκων του μηχανισμού στήριξης είναι €2 δισ. Μια αλλαγή πολιτικής, και μια διαπραγμάτευση επί της ουσίας με τους δανειστές (για διόρθωση συμβατικών αστοχιών εποχής Τσακαλώτου), μειώνουν κατά 1.1% του ΑΕΠ το κόστος εξυπηρέτησης χρέους. Απτά και πολύ πραγματικά! Μαζί με το τράτο εξ αρχής του 0.3-0.4%, το πραγματικά αναγκαίο πρωτογενές πλεόνασμα είναι περί το 2% του ΑΕΠ. Στη συζήτηση δεν έχει μπει η επιστροφή κερδών ομολόγων ΕΚΤ, 1.2% του ΑΕΠ.

Γνώμη μου είναι πως μαζί με την φιλολογία περί φερεγγυότητας, πρέπει να ληφθούν μέτρα πολιτικής και διαπραγματευτικές πρωτοβουλίες.