1. Το ακαθάριστο χρέος είναι €354 δισ, το δημόσιο χρέος είναι €333 δισ. Απ' αυτά, €56 δισ είναι ομόλογα (συμπεριλαμβανομένων των ομολόγων SMP/ANFA που διακρατούνται από το Ευρωσύστημα) και €15 δισ έντοκα γραμμάτια του δημοσίου.
2. Οι αποδόσεις των ομολόγων έχουν πέσει σημαντικά από τις ευρωεκλογές και μετά. Το δεκαετές ομόλογο έχει απόδοση 1.4%. Το κόστος εξυπηρέτησης των τροϊκανών δανείων, παρά την περίοδο χάριτος, είναι 1.3%.
3. Από τη μείωση των αποδόσεων (του 2 παραπάνω) επηρεάζονται (στο 1 παραπάνω) προφανώς τα έντοκα (λήξεις 3 έως 12 μηνών - σε προχτεσινή ανάρτηση φαινόταν η δραματική πτώση των σχετικών τόκων) και από τα ομόλογα, μόνον οι νέες εκδόσεις (περίπου €4 δισ).
4. Τα επόμενα χρόνια οι κύριες υποχρεώσεις αναχρηματοδότησης χρέους είναι (α) τα ομόλογα της ΕΚΤ που λήγουν, (β) τα άλλα ομόλογα, (γ) οι απομένουσες δόσεις ΔΝΤ, (δ) η "αντικατάσταση" εντόκων γραμματίων από μακροπρόθεσμα ομόλογα. Το (δ) επιβαρύνει το κόστος εξυπηρέτησης χρέους, όμως ενισχύει τη σταθερότητα.
5. Σε μια σούμα των παραπάνω, λόγω της διάρθρωσης του χρέους, η ραγδαία πτώση των αποδόσεων ομολόγων επηρεάζει πραγματικά (στο βάθος 12ετίας χάριτος) λιγότερα από €50 δισ χρέους, ή λιγότερο από το 15% του δημόσιου χρέους. Δεν είναι λίγο, όμως είναι πολύ μικρό μπροστά στο βουνό.
6. Το μαξιλάρι είναι 9% του χρέους.
Προφανέστατα μια προωθητική πολιτική θα ήταν να ξεφορτωθούμε το μαξιλάρι. Ακόμη και για να "αγοράσουμε" χρέος. Ας πάμε ακόμη παραπέρα.
Ας φαντασθούμε μια λύση αλλαγής της προτεραιότητας στα δάνεια και ανταλλαγής χρέους (μέρους ή και του συνόλου) προς τους θεσμούς με ομόλογα (δηλαδή, η αγορά να εξοφλήσει τους θεσμούς και εμείς να χρωστάμε στην αγορά). Με δημιουργική χρήση του μαξιλαριού.
Θα ρίξει αμέσως τις αποδόσεις των ομολόγων, θα δώσει βάθος στην ελληνική αγορά, οι ωφέλειες από την πτώση των αποδόσεων θα έλθουν στο σύνολο σχεδόν του χρέους σε μερικά χρόνια, αντί για κάμποσα χρόνια μετά το 2032.
Τεχνικά είναι εφικτό. Πολιτικά είναι κάτι που βολεύει τις κυβερνήσεις των εταίρων. Το θέλει η Ελλάδα;