Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr

Στο επίκεντρο του συνεδρίου βρέθηκε η πίεση που δέχονται τα ελληνικά λιμάνια από την ταχύτατη ανάπτυξη του κλάδου, με βασικά στελέχη από κορυφαίες εταιρείες κρουαζιέρας να καταθέτουν απόψεις και να εντοπίζουν τις προκλήσεις — κάποιες με διορατικότητα, κάποιες με τεχνολογική αισιοδοξία, άλλες με υπερβολικές προσδοκίες.
Οι δηλώσεις που καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια των πάνελ και των συζητήσεων είναι αποκαλυπτικές. Όχι γιατί είπαν κάτι που δεν γνωρίζαμε — αλλά γιατί επιβεβαιώνουν το κενό ανάμεσα στις επενδυτικές προσδοκίες και την πραγματικότητα των ελληνικών λιμένων.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται να απολογηθεί επειδή οι υποδομές της δεν είναι έτοιμες για πλοία των 5.000+ επιβατών. Αυτό που χρειάζεται είναι μια ειλικρινής συζήτηση για το πώς και πότε μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα — και τι πρέπει να κάνουν εν τω μεταξύ οι ίδιες οι εταιρείες κρουαζιέρας.
Ο Μανώλης Αλευρόπουλος (Royal Caribbean) παρατήρησε ότι τα πλοία είναι σήμερα «θηρία» και οι υποδομές παρωχημένες. Απόλυτα σωστό. Όμως δεν μπορεί η λύση να είναι η μετατροπή κάθε ελληνικού λιμανιού σε διεθνή τερματικό — ούτε είναι εφικτή. Το να χτίσεις νέες υποδομές απαιτεί χρόνο, αδειοδοτήσεις, χρηματοδότηση και κοινωνική αποδοχή. Ως τότε, οι εταιρείες οφείλουν να φέρνουν πλοία που να "χωρούν" — κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Isabelle Côté (Virgin Voyages) μίλησε για «γρήγορες νίκες». Και πράγματι, χρειαζόμαστε γρήγορες παρεμβάσεις, όχι προσδοκίες δεκαετίας. Όμως οι «έξυπνες λύσεις» δεν είναι απλές ανακαινίσεις. Είναι αναθεώρηση των πρακτικών της ίδιας της βιομηχανίας, από τον προγραμματισμό αφίξεων μέχρι τον σχεδιασμό εμπειριών που ενσωματώνουν την τοπική κοινωνία αντί να την εκτοπίζουν.
Ο Aziz Gungor (Global Ports Holding) έθεσε με σαφήνεια τον πυρήνα του προβλήματος: χωρίς συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών, καμία υποδομή δεν αποκτά κοινωνική νομιμοποίηση. Το λιμάνι δεν είναι απλώς χώρος προσέγγισης. Είναι μέρος του αστικού και πολιτισμικού ιστού. Αν οι κάτοικοι δεν νιώσουν ότι ωφελούνται, θα νιώσουν ότι απειλούνται. Και αυτό έχει συνέπειες.
Ο Μηνάς Παπαδάκης (ΟΛΗ Α.Ε.) αναφέρθηκε στις ζημιές που προκαλούν οι ακυρώσεις θέσεων από εταιρείες. Και έκανε την πιο απαραίτητη παρέμβαση της ημέρας: οικονομική συνέπεια. Δεν γίνεται η διαχείριση των λιμανιών να γίνεται με όρους last-minute. Αν οι εταιρείες θέλουν σοβαρές υποδομές, πρέπει και να συμμετέχουν σοβαρά στο κόστος και στη λειτουργία τους.
Ο Gianluca Suprani (MSC) σημείωσε το παράδοξο: είναι πιο εύκολο να φτιάξεις ένα κρουαζιερόπλοιο από το λιμάνι που θα το δεχτεί. Κι όμως, αυτό δεν είναι επιχείρημα υπέρ της ανάπτυξης — είναι προειδοποίηση για ασυμμετρία δυνατοτήτων. Η Ελλάδα δεν μπορεί — και δεν πρέπει — να ανταγωνιστεί με τα ίδια μέσα τα λιμάνια του Μαϊάμι ή της Βαρκελώνης.
Ο Adam Sharp (Cruise Terminals International) είπε κάτι που λίγοι τολμούν: το πρόβλημα υπάρχει. Μόνο αν το παραδεχτούμε μπορούμε να βρούμε λύση. Η σημερινή σχέση Ελλάδας – κρουαζιέρας δεν είναι ισότιμη. Η πίεση είναι άνιση. Το όφελος όχι πάντα σαφές. Η τοπική αποδοχή φθίνει.
Η Ελλάδα δεν είναι αντίθετη στην κρουαζιέρα. Είναι όμως αντίθετη στη μονόπλευρη ωφέλεια. Δεν γίνεται να συνεχίζεται ένα μοντέλο όπου οι εταιρείες αποκομίζουν το μέγιστο δυνατό και οι προορισμοί σηκώνουν το βάρος — περιβαλλοντικό, κοινωνικό, λειτουργικό.
Η κρουαζιέρα δεν μπορεί να λειτουργεί σε κενό: τα νησιά δεν είναι σκηνικό, είναι τοπικές κοινωνίες με ανάγκες, φωνή και όρια.
Η παρουσία του κλάδου πρέπει να μεταφράζεται σε συγκεκριμένα, μετρήσιμα οφέλη για τις περιοχές που τον φιλοξενούν. Σε διαφορετική περίπτωση, τίθεται το απλό αλλά κρίσιμο ερώτημα: Γιατί να τα κάνει κανείς όλα αυτά ; Για να ωφελούνται μόνο οι εταιρείες της κρουαζιέρας;
Αν θέλουμε να μιλάμε για βιώσιμη τουριστική ανάπτυξη, τότε το μοντέλο πρέπει να επανασχεδιαστεί με βάση την αμοιβαιότητα. Να μετακινηθούμε από την «ευκαιρία» στη δίκαιη συμφωνία. Αν η κρουαζιέρα θέλει να συνεχίσει να πλέει στο Αιγαίο, χωρίς επικρίσεις και ανοικτά ζητήματα, πρέπει να πλέει με όρους που σέβονται όχι μόνο τους προορισμούς, αλλά και τους ανθρώπους που τους ζουν.