Όταν οι 300 ήταν ακόμα στο Πανεπιστήμιο, μου είχαν ζητήσει από το Monopoli, το άλλο σάιτ με το οποίο συνεργάζομαι και στο οποίο γράφω θεατρικές κριτικές, να πω κάτι για το θέμα. Το απέφυγα. Αν κι είμαι κάθετα αντίθετος στο να κλείνει το Πανεπιστήμιο κάθε τρεις και λίγο, επειδή κάποιοι ακτιβιστές έτσι γουστάρουν, υπήρχε ένα ρατσιστικό υπόστρωμα σε αυτούς που αντιδρούσαν για την κατάληψη του χώρου από μετανάστες, που δε μου άρεσε. Όντας διχασμένος, απέφυγα να πάρω θέση.
Τελικά, το πρόβλημα δεν ήταν του Πανεπιστημίου. Οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν από εκεί και πήγανε στην Υπατία. Κι έτσι το θέμα ξεπέρασε το ζήτημα του Πανεπιστημίου και πήγε πολύ μακρύτερα. Οι μετανάστες συνέχισαν εκεί την απεργία πείνας τους. Αρχικά, πρέπει να ομολογήσω, δεν πίστευα ότι το εννοούσαν. Μαθημένος στα ελληνικά καραγκιοζιλίκια και σε απεργίες πείνας τύπου αδερφών Ξηρού, μου ήταν αδύνατο να πιστέψω πως 300 άνθρωποι θα προχωρούσαν τόσο επίμονα σε απεργία πείνας μέχρι να φτάνουν στο κατώφλι του θανάτου. Και όμως το έκαναν!
Σκληραγωγημένοι, ίσως, από κακουχίες στους τόπους τους, που εμείς εδώ ούτε να διανοηθούμε μπορούμε, σπρωγμένοι από την απελπισία της απόλυτης φτώχιας ή απλώς από ένα φοβερό πείσμα, οι άνθρωποι αυτοί, με την επιμονή τους έχουν δημιουργήσει κάτι που πάει να γίνει ανθρωπιστική κρίση. Η κυβέρνηση θα ήθελε να κωφεύει, αλλά δεν μπορεί να το κάνει πλέον. Εξάλλου, τα χέρια της δεν είναι λυτά και το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, όπως έχουν τώρα τα πράγματα στην Ευρώπη, δεν της δίνει πολλά περιθώρια να κάνει νομιμοποιήσεις. Όμως, η κατάσταση, που δημιούργησε η απεργία πείνας τόσων πολλών ανθρώπων, την ξεπέρασε κατά πολύ!
Το πρόβλημα έγινε και ενδοκυβερνητικό, όσο και ενδοπαραταξιακό, όπως απέδειξε η σφοδρή κόντρα Βενιζέλου- Ραγκούση. Θεωρώ ότι ο Βενιζέλος είχε δίκιο. Ήταν ο πρώτος που θυμήθηκε ότι το ΠΑΣΟΚ, εκτός από κόμμα εξουσίας, είναι και κόμμα σοσιαλιστικό και είπε το αυτονόητο για έναν σοσιαλιστή πολιτικό: «η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα!»
Από την άλλη, ο Πάγκαλος, ακολουθώντας ακόμα μία φορά μία άκαμπτη στάση, για να εκφράσει «προσωπικές απόψεις» που θα τον κάνουν πρώτο θέμα στα κανάλια και ίσως, για να πει τα αντίθετα από το Βενιζέλο, ζήτησε τη βίαιη εκκένωση της Υπατίας. Λες και είναι κάτι δύσκολο. Έτσι κι αλλιώς, όλοι οι μετανάστες στα νοσοκομεία θα βρεθούν τις επόμενες μέρες.
Πάντως, κάθε μέρα που περνάει και το αδιέξοδο μεγαλώνει, μαζί με τον κίνδυνο να χαθούν ζωές, έχουν σιωπήσει και οι συνήθεις «αντιμεταναστευτικές» κορώνες, που ακούμε από την δεξιά και την ακροδεξιά. Κανείς δε θέλει να παίζει πολιτικά παιχνίδια, τώρα που κινδυνεύουν οι ζωές τόσων ανθρώπων, που, μέσα στην απελπισία τους, φωνάζουν, σχεδόν παραληρηματικά, θα έλεγα, «νομιμοποίηση ή θάνατος».
Όπως και να το κάνουμε, η ανθρώπινη ζωή είναι μεγαλύτερη αξία από οποιαδήποτε νομιμοποίηση. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά η κυβέρνηση, αλλά οπωσδήποτε ούτε και οι απεργοί πείνας. Στο κάτω- κάτω, δικές τους είναι οι ζωές και τα δικά τους κεφάλια βάζουν στον ντορβά.