Η πλευρά των ΗΠΑ εδώ και πολλά χρόνια καταλογίζει στην Κίνα ότι “κλέβει” και γι' αυτό έχει τέτοια εξαγωγική δυναμική. Οι Αμερικανοί κατηγορούν τους Κινέζους ότι κρατούν το νόμισμά τους (γουάν) υποτιμημένο, ενώ με τα τεράστια πλεονάσματα και τους ρυθμούς ανάπτυξης που έχει εδώ και χρόνια η κινεζική οικονομία, θα έπρεπε να είχε ανατιμηθεί σημαντικότατα. Κι αυτό, όπως υποστηρίζουν οι ΗΠΑ, γίνεται για να έχουν πλεονέκτημα οι Κινέζοι στις εξαγωγές. Φθηνότερο νόμισμα συνεπάγεται φθηνότερο κόστος παραγωγής, άρα και πώλησης. Και το παγκόσμιο καταναλωτικό κοινό θα προτιμήσει τα φθηνότερα κινέζικα προϊόντα από τα ακριβότερα αμερικάνικα.
Το θέμα της νομισματικής πολιτικής της Κίνας έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο τις αμερικανικές εκλογές. Και οι δύο πλευρές (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) έχουν προσπαθήσει να δώσουν ένα χρώμα οικονομικού εθνικισμού γύρω από το θέμα του ανταγωνισμού με την Κίνα. Το βασικό επιχείρημα των ρεπουμπλικανών είναι ότι ο πρόεδρος Ομπάμα θα μπορούσε να είχε καταγγείλει τη νομισματική πολιτική της Κίνας στο Κογκρέσο και αυτό να λάβει μέτρα εναντίον του ασιατικού οικονομικού γίγαντα. Ο ίδιος ο Ρόμνεϊ στο ντιμπέιτ κατηγόρησε τον αντίπαλο του στις προεδρικές εκλογές για το συγκεκριμένο θέμα στο τελευταία ντιμπέιτ. Ο Ομπάμα από την πλευρά του τόνισε ότι ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήταν πιο σκληρός με τους Κινέζους από τον ίδιο είναι ο Ρόμνεϊ, ο οποίος έχει στείλει πολλές από τις επιχειρήσεις του στην Κίνα. Και παράλληλα, αντέτεινε ότι επί προεδρίας του το γουάν ανατιμήθηκε σημαντικά, κυρίως λόγω των πιέσεων της αμερικανικής κυβέρνησης.
Όμως, δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί που διατυπώνουν έντονες ενστάσεις για τη νομισματική πολιτική των Κινέζων. Ισχύει και το αντίστροφο. Η Κίνα διαμαρτύρεται για τα αμέτρητα δολάρια που τυπώνει η αμερικανική πλευρά. Οι Κινέζοι, που έχουν τεράστια αποθέματα δολαρίων σε συνάλλαγμα, εκφράζουν φόβους για πληθωριστική έκρηξη και δημιουργία φούσκας από τη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτό τους δίνει κι ένα σημαντικό και αρκετά πειστικό αντεπιχείρημα για τα όσα τους καταλογίζουν οι Αμερικανοί, αλλά δεν είναι οι μόνοι που ανησυχούν από τη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ. Όλες οι αναδυόμενες οικονομίες εκφράζουν ενστάσεις για τις επιπτώσεις που θα έχει στις δικές τους οικονομίες αυτή η πλημμυρίδα αμερικανικών δολαρίων, που γίνεται για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας.
Παρά τις αντιδράσεις και τις ενστάσεις που διατυπώνονται από τη μία και την άλλη πλευρά, οι δύο οικονομίες είναι αλληλεξαρτημένες σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μια πτώση στους ρυθμούς ανάπτυξης της Κίνας τρομάζει τις ΗΠΑ και τους αμερικανούς επιχειρηματίες, που έχουν δημιουργήσει πολλές επιχειρήσεις στην χώρα της Ασίας. Παράλληλα, οι Κινέζοι είναι μεγάλοι δανειστές του αμερικανικού κράτους. Αλλά κι αυτοί από την πλευρά τους το τελευταίο που θα ήθελαν ήταν μια νέα οικονομική κρίση στις ΗΠΑ. Η αμερικανική οικονομία είναι η μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη και μια χώρα, όπως η Κίνα, που βασίζει την τεράστια ανάπτυξή της κυρίως στις εξαγωγές και δευτερευόντως στην εσωτερική αγορά, δεν θα ήθελε με τίποτα να δει αυτόν τον τεράστιο εισαγωγέα να βουλιάζει στην ύφεση.
Πρόκειται λοιπόν για μία σύγκρουση, η οποία δεν προσπαθεί να βγάλει έναν μεγάλο νικητή και έναν απολύτως κατατροπωμένο. Στην ουσία και οι δύο πλευρές αναζητούν την χρυσή τομή, που θα ήταν επιστροφή στην ανάπτυξη για τις ΗΠΑ χωρίς τα τεράστια χρέη και διατήρηση των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης με έμφαση όμως και στην εσωτερική κατανάλωση και όχι μονοπώλιο των εξαγωγών για τους Κινέζους. Όμως αυτή η εξίσωση, υπό τις παρούσες συνθήκες στην παγκόσμια οικονομία είναι τρομερά δυσεπίλυτη.