Ήταν μια ευκολότερη από όσο έδειχναν οι δημοσκοπήσεις νίκη του Ομπάμα σε σχέση με τον αριθμό των εκλεκτόρων. Ο Ομπάμα συγκεντρώνει με χαρακτηριστική άνεση πάνω από 300 εκλέκτορες, ενώ του χρειάζονταν από 270 και πάνω για να ανανεώσει το χρίσμα του. Επίσης, οι δημοκρατικοί κέρδισαν και την γερουσία με 51 γερουσιαστές δημοκρατικούς, 44 ρεπουμπλικανούς και 2 ανεξάρτητους. Ο έλεγχος της γερουσίας είναι πλέον εξασφαλισμένος, καθώς έχουν πάνω από 50 έδρες.
Η περίπτωση της ήττας στην γερουσία προβληματίζει τους ρεπουμπλικανούς εξίσου με την ήττα του Ρόμνεϊ. Θεωρείται αποτέλεσμα κακών επιλογών στις υποψηφιότητες, που αναδεικνύουν και τις αντιφάσεις της αμερικανικής δεξιάς. Ο Ρόμνεϊ ήταν ένας μετριοπαθής πολιτικός, που έπρεπε να γίνει πιο δεξιόστροφος για να κερδίσει το χρίσμα των ρεπουμπλικανών. Και στη συνέχεια να απευθυνθεί στο μεσαίο χώρο, για να κερδίσει στις εκλογές τον Ομπάμα.
Ως ένα βαθμό τα κατάφερε, αλλά τα όσα είχε πει κατά τη διάρκεια των εσωκομματικών εκλογών έμειναν και προκάλεσαν μεγάλη δυσπιστία στις μειονότητες. Από την άλλη, το ακραίο Tea Party, εκτός του ότι καθόρισε σε σημαντικό βαθμό την συντηρητική ατζέντα των ρεπουμπλικανών, είχε διάφορους υποψήφιους για την γερουσία, που ηττήθηκαν. Οι μετριοπαθείς ρεπουμπλικανοί τα ρίχνουν στο Tea Party και οι πιο δεξιοί στον Ρόμνεϊ, που δεν ήταν αρκετά πιστός στις συντηρητικές αρχές του κόμματος που τον στήριξε.
Δεν είναι όμως μόνο οι ρεπουμπλικανοί διχασμένοι. Στην ουσία διχασμένη είναι όλη η Αμερική. Μπορεί ο Ομπάμα να κέρδισε ευκολότερα από όσο περίμενε κανείς τους εκλέκτορες που χρειαζόταν, αλλά σε τελικά ποσοστά, οι ψήφοι είναι σχεδόν μοιρασμένοι. Σε αυτό οδήγησε η μεγάλη πώλωση του προεκλογικού αγώνα, αλλά και η αβεβαιότητα των Αμερικανών για το αύριο.
Το ζήτημα είναι ότι και οι εξουσίες στις ΗΠΑ πλέον είναι διχασμένες. Οι Δημοκρατικοί έχουν τον Λευκό Οίκο και την Γερουσία, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο. Όπως αποδείχθηκε την προηγούμενη τετραετία κανείς δεν μπορούσε να βρει μια χρυσή τομή στο να συμφωνήσει σε κάτι ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς και ο Ομπάμα είχε τεράστιο πρόβλημα στο να εγκριθούν οι πολιτικές που πρότεινε από το Κογκρέσο. Στον λόγο που έβγαλε μετά τη νίκη του ο Ομπάμα, τόνισε ότι θα μιλήσει με τον Ρόμνεϊ, για να βρουν ένα κοινό τόπο σύγκλισης απόψεων. Όμως, ο Ρόμνεϊ, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν θα έχει πολιτικό ρόλο στο μέλλον. Ο Ομπάμα θα πρέπει να αναζητήσει αλλού συνομιλητές από τους ρεπουμπλικανούς.
Τα επόμενα χρόνια θα είναι κρίσιμα για την Αμερική, που είναι η μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη. Σε αυτήν την περίοδο, τόσο η κοινωνία, όσο και οι πολιτκές δυνάμεις που κατέχουν την εξουσία τα χέρια τους είναι έντονα διχασμένες. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος οι ΗΠΑ να βρεθούν σε μια κατάσταση, κατά την οποία αναγκαίες αποφάσεις να μην λαμβάνονται, ούτε να πραγματοποιείται η χάραξη μιας συγκεκριμένης στρατηγικής εξόδου της χώρας από το γιγάντιο έλλειμμα και το τεράστιο χρέος, που έχει φτάσει στα 16 τρισ. δολάρια.
Το μεγάλο στοίχημα του Ομπάμα είναι αυτό. Να καταφέρει να βρει τις συναινέσεις, που χρειάζεται, για να περάσει την πολιτική του. Δεν είναι όμως εύκολο. Όλοι συμφωνούν σε μείωση των ελλειμμάτων και όλοι διαφωνούν στο πώς θα γίνει αυτό. Έτσι κι αλλιώς, η εξίσωση δεν θα ήταν εύκολη για τον Ομπάμα, ακόμα και να είχε τον έλεγχο και του Κογκρέσου. Απότομη μείωση των ελλειμμάτων με αποφασιστικές περικοπές θα προκαλούσε απότομη ύφεση και τεράστια ανεργία. Κι ο Πρόεδρος που κέρδισε την επανεκλογή του με την ανεργία στο 7,9% (ο πρώτος που το καταφέρνει με τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας) δεν θα θέλει να αφήσει πίσω του ως πολιτική κληρονομιά ακόμα μεγαλύτερη ανεργία για τους πολίτες της χώρας του.