Συγκεκριμένα, Τράπεζα της Ιαπωνίας αποφάσισε να κάνει την τρίτη «τονωτική ένεση» στην οικονομία της το πρόγραμμα χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής επεκτείνοντας το πρόγραμμα δανεισμού και αγοράς περιουσιακών στοιχείων κατά 10 τρισ. γιεν (90 δισ. ευρώ). Παράλληλα, αποφασίσθηκε να αναθεωρηθεί ο στόχος του πληθωρισμού σε υψηλότερα επίπεδα, από το 1% στο 2%. Παράλληλα, διατήρησε αμετάβλητα τα επιτόκια μεταξύ μηδέν και 0,1%.
Η ενέργεια αυτή καθώς και η απόφαση για αναθεώρηση του στόχου του πληθωρισμού σε υψηλότερα επίπεδα έρχονται μετά από την πίεση του νέου πρωθυπουργού της χώρας Σίνζο Άμπε. Ο κ. Αμπε δηλώνει ικανοποιημένος με την απόφαση αυτή και συνεπής στις δεσμεύσεις του προς τον Ιαπωνικό λαό. Τονίζει ότι αυτά που ζήτησε κατά την διάρκεια των εκλογών, υλοποιούνται ένα προς ένα. Ωστόσο από πολλούς αναλυτές θεωρείται ότι και αυτή η ποσοτική χαλάρωση δεν είναι επαρκής για τις ανάγκες της ιαπωνικής οικονομίας, γεγονός που καθιστά πιθανά και νέα μέτρα τόνωσης της οικονομίας στο προσεχές μέλλον.
Μέχρι στιγμής, οι ΗΠΑ που ακολουθούν πολιτική νομισματικής χαλάρωσης, με σκοπό την τόνωση της οικονομίας και την δημιουργία θέσεων εργασίας, έχουν μεν δημιουργήσει ένα πολύ υψηλό δημόσιο χρέος, αλλά φαίνεται ότι αρχίζουν σιγά- σιγά να βάζουν την αμερικανική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης (στο 3,1% έφτασε στο γ' τρίμηνο του 2012) ενώ και η ανεργία σταδιακά μειώνεται. Βέβαια, υπάρχει ο κίνδυνος, όσο δεν επέρχεται συμφωνία για το Fiscal Cliff, όλα αυτά να έχουμε μία νέα πραγματικότητα.
Το αμερικανικό παράδειγμα θέλει να μιμηθεί η ιαπωνική οικονομία, η οποία, καθώς είχε πληγεί και από την διπλωματική κρίση με τον βασικό της οικονομικό εταίρο, την Κίνα, είχε πέσει σε ύφεση.
Αντίθετα, η Ευρωζώνη ακολουθεί την πολιτική της λιτότητας για τις χρεωμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, που δεν μπορούν να βρουν δανειστές στην αγορά για να καλύψουν τα χρέη τους. Αυτή η πολιτική έχει οδηγήσει σε ένα σπιράλ αυτοανακυκλούμενης ύφεσης, που στην Ελλάδα και την Ισπανία έχει ανεβάσει την ανεργία σε τρομακτικά επίπεδα (πάνω από 25%).
Εκτός από την εμμονή για χαμηλό πληθωρισμό των Γερμανών, που αποτελούν την ατμομηχανή της οικονομίας της Ευρωζώνης, υπάρχει και η εξής αντικειμενική δυσκολία, που δυσχεραίνει την υλοποίηση μιας πιο τολμηρής πολιτικής υπέρ της ανάπτυξης: η Ευρωπαϊκή Ένωση και ακόμα περισσότερο η Ευρωζώνη, δεν είναι ένας κράτος, αλλά μια ένωση διαφορετικών κρατών. Πολλές διαφορετικές χώρες, με διαφορετικά επίπεδα χρέους και διαφορετικά συμφέροντα μοιράζονται το ίδιο νόμισμα. Αυτό δυσχεραίνει τις αποφάσεις, καθώς υπάρχει μεγάλος βαθμός πολιτικού κόστους τόσο στις πλούσιες χώρες, όσο και στους φτωχές. Επομένως, είναι δύσκολο αντικειμενικά να περιμένουμε από την Ευρωζώνη να πράξει αυτά που θεωρούνται αυτονόητα για τους Αμερικανούς και τους Ιάπωνες, πολύ απλά γιατί στην περίπτωση της πρώτης και της τρίτης οικονομίας στον πλανήτη μιλάμε για ενιαία κράτη και όχι για ενώσεις κρατών.