Μάλιστα, διάφοροι δημοσιογράφοι και αναλυτές, όπως ο Σταύρος Λυγερός, εκτιμούσαν ότι αυτή η αντίδραση της Κύπρου είναι ένα νέο παράδειγμα, καθώς μέχρι τώρα όλοι ενέδιδαν τελικά στις απαιτήσεις της Τρόικας.
Αλλά στην πορεία η Κύπρος ενέδωσε και αυτή. Και το ηρωικό «όχι» μετατράπηκε σε λιγότερο ηρωικό «ναι». Αυτό μάλλον ευνόησε την λεγόμενη «μνημονιακή» πλευρά, καθώς αποδείχθηκε εμπράκτως ακόμα μία φορά ότι κανείς δεν τολμάει να βγει από το Ευρώ. Θα περίμενε μάλιστα κανείς να φανεί κάτι τέτοιο και στις δημοσκοπήσεις και να φανεί ότι η κοινή γνώμη τελικά, βλέποντας την κάμψη των Κυπρίων, θα ερχόταν πιο κοντά στην όποια ασφάλεια της δίνει η κυβέρνηση.
Όμως, η δημοσκόπηση της GPO για λογαριασμό του Mega δεν δίνει αυτή την εικόνα. Κατ' αρχάς, δείχνει ισοπαλία ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και Σύριζα με 20,3%, αλλά και ξεκάθαρο προβάδισμα του Αντώνη Σαμαρά στην καταλληλότητα ως προς την πρωθυπουργία (46% με 29,3). Αυτό το αβαντάζ είναι σχεδόν αυτονόητο για όποιον κυβερνά σε σχέση με αυτόν που ασκεί αντιπολίτευση. Επίσης, σε ποσοστό 73,7% εκτιμά ότι ο Σύριζα δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει.
Εκεί όμως που μπερδεύεται η κατάσταση είναι στο πώς αντιλαμβάνεται η κοινή γνώμη το θέμα της Κύπρου αυτό καθ' αυτό. Βλέπουμε ότι στην ερώτηση «πόσο σωστή ήταν η αντίδραση της κυβέρνησης» και αντίστοιχα της αντιπολίτευσης, η αντιπολίτευση κερδίζει εμφανώς. Μάλιστα το 61,6% θεωρεί ότι η κυβέρνηση δεν είχε σωστή αντίδραση, ενώ αντίθετα το 63,7% εκτιμά ότι η στάση του Σύριζα ήταν η σωστή.
Αυτό, νομίζω, δείχνει ότι η κοινή γνώμη δεν ήρθε πιο κοντά στην πολιτική γραμμή της κυβέρνησης, έπειτα από την αδυναμία των Κυπρίων να αντισταθούν στις πιέσεις των Ευρωπαίων εταίρων και του ΔΝΤ. Επομένως, τα κόμματα που ασκούν αντιπολίτευση μάλλον δεν θα έχουν τις απώλειες, που είχαν εικάσει διάφοροι αναλυτές, έπειτα από την άτακτη υποχώρηση των Κυπρίων, για κάποιες βιαστικές και ενίοτε δημαγωγικές τοποθετήσεις τους πάνω στην κυπριακή κρίση. Κι αυτό γιατί η Κύπρος θεωρείται θύμα της Μέρκελ στην κοινή γνώμη και γιατί η αντιπάθεια απέναντι στην πολιτική λιτότητας, την οποία επιβάλλει ο πλούσιος Βορράς με τα συμμαζεμένα οικονομικά στον φτωχό Νότο με τους εκτροχιασμένους προϋπολογισμούς, είναι πολύ μεγάλη.
Όσο για τον διαχωρισμό σε μνημονιακούς- αντιμνημονιακούς στην ελληνική πολιτική σκηνή, θεωρώ ότι δεν έχει να κάνει με ιδεολογικές τοποθετήσεις. Η πράξη δείχνει ότι αφορά τελικά εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία και εκείνους που την διεκδικούν. Όσοι είναι στην αντιπολίτευση λένε όχι στο Μνημόνιο κι όταν ανεβαίνουν στην εξουσία, το εφαρμόζουν.
Κι ο Σαμαράς βρέθηκε στο αντιμνημονιακό μπλοκ για ένα διάστημα και μόνο στα πρόθυρα των εκλογών συναίνεσε στην προσωρινή λύση της συμφωνίας για την κυβέρνηση Παπαδήμα, όταν είδε τον κίνδυνο να πάει η χώρα σε δημοψήφισμα για την παραμονή της στο Ευρώ με την απονενοημένη κίνηση Παπανδρέου. Όταν ανέλαβε μάλιστα πρωθυπουργός εφαρμόζει κανονικά το Μνημόνιο. Δεν μπορώ να προδικάσω το μέλλον, αλλά θεωρώ εξαιρετικά πιθανό και ο Τσίπρας να κάνει το ίδιο, αν γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας.