Ένα από αυτά είναι το κυνήγι της φοροδιαφυγής. Εντύπωση προκαλεί η είδηση ότι το κρατίδιο της Ρηνανίας Παλατινάτου αγόρασε για πρώτη φορά cd με στοιχεία Γερμανών καταθετών φερόμενων ως φοροφυγάδων. Η απόκτηση τους κόστισε 4,4 εκατ. ευρώ. Εκτιμάται ότι θα αποφέρουν γύρω στα 500 εκατ. ευρώ.
Πρόκειται για περίπου 40.000 δεδομένα που αφορούν, σύμφωνα με το περιοδικό Spiegel, 10.000 Γερμανούς πελάτες ελβετικών τραπεζών και το οποίο αγοράστηκε έναντι 4,4 εκατομμυρίων ευρώ. Πρόκειται για μια επένδυση (με ή χωρίς εισαγωγικά) που αποδίδει πάνω από 100 φορές το κόστος της.
Αυτή και άλλες ενέργειες δείχνουν την βούληση του γερμανικού κράτους να χτυπήσει την φοροδιαφυγή. Μπορεί να είναι πολυπλόκαμη, να κινείται σε διεθνές επίπεδο, αλλά οι Γερμανοί δείχνουν την βούληση να κυνηγήσουν διαφυγόντα έσοδα. Και μιλάμε για μια οικονομία πολύ ισχυρή, που παράγει τεράστιο πλούτο κι έχει μια τρομερή φορολογική ύλη.
Και θυμόμαστε τον «εθνικό εχθρό» μας Σόιμπλε να δηλώνει ότι πρότεινε βοήθεια στο ελληνικό κράτος για το θέμα της φοροδιαφυγής κι αυτό την αρνήθηκε. Φαίνεται είμαστε πολύ ανώτεροι από τους Γερμανούς σε αυτό το θέμα και δεν έχουμε ανάγκη τις συμβουλές τους.
Σε κάθε περίπτωση προκαλεί θλίψη η σύγκριση του τρόπου με τον οποίο έγιναν οι χειρισμοί της λίστας Λαγκάρντ στην Ελλάδα. Η λίστα δεν αξιοποιήθηκε κι έμεινε στα συρτάρια για πολύ καιρό, δημιουργώντας μια βαριά σκιά για τους τότε κυβερνώντες. Αλλά κι όταν βρέθηκε κι έγινε βούκινο σε όλη την Ελλάδα, ποιο ήταν τελικά το αποτέλεσμα; Να τροφοδοτήσει ένα ανελέητο ξεκατίνιασμα του πολιτικού προσωπικού, να δημιουργήσει μια απίστευτη παραφιλολογία, ιδανική για το πολιτικό κουτσομπολιό στην Ελλάδα (συχνά και το πολιτικό ρεπορτάζ γίνεται κουτσομπολίστικο στα κανάλια).
Και φυσικά, η θεαματική κατάληξη της ιστορίας ήταν όλη αυτή η γελοιότητα με τον τρόπο που γίνεται η προανακριτική και όλους αυτούς τους καυγάδες των πολιτικών, που όχι μόνο εξευτελίζουν το επίπεδο της πολιτικής, αλλά ρίχνουν και στάχτη στα μάτια. Αντί να μαθαίνουμε ότι αξιοποιείται η λίστα Λαγκάρντ, ώστε να βρεθούν οι φοροφυγάδες και να μπουν χρήματα στα ταμεία, όλη η δημόσια συζήτηση μονοπωλείται για το τι είπε ο Κασιδιάρης για τον Βενιζέλο κι ο Βενιζέλος για τον Κασιδιάρη, τις κοκορομαχίες του Μαρκογιαννάκη με την Κωνσταντοπούλου και άλλα τέτοια, που δίνουν εντυπωσιακούς τίτλους για τα ρεπορτάζ, αλλά δεν προσφέρουν τίποτα στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής.
Με όλα αυτά, το αποτέλεσμα είναι άλλοι να πληρώνουν το μάρμαρο της κρίσης και άλλοι να την γλιτώνουν. Σε μεγάλο βαθμό τους προστατεύει αυτούς το ελληνικό πολιτικό σύστημα- ακόμα και με την αυτογελοιοποίησή του.