Μάλιστα, η συνάντηση Γερμανών και Αμερικανών στο περιθώριο της στην εαρινή διάσκεψη του ΔΝΤ εξελίχθηκε σε ένα «όργιο κραυγών». Όπως αναφέρει το δημοσίευμα του Spiegel, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζακ Λιου, και εκπρόσωποι του ΔΝΤ επανέλαβαν ότι η Γερμανία, καθώς είναι το πιο εύρωστο, οικονομικά, κράτος της Ευρώπης θα πρέπει να αναλάβει τις περισσότερες ευθύνες για τη διάσωση της νομισματικής ένωσης.
Εμφανίστηκαν, δε, «εκνευρισμένοι» από τις μόνιμες προσταγές του Βερολίνου, οι οποίες έχουν βυθίσει στην ύφεση την Ευρωζώνη. Αντί της λιτότητας οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση χρειάζονται περισσότερο χρόνο, ώστε να μπορέσει να ανακάμψει ταχύτερα η οικονομία τους. Επίσης ζήτησαν από τους Γερμανούς να επανεξετάσουν το ζήτημα για μία ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση, αλλά και να καταργηθεί το όριο δημοσιονομικού χρέους στην Ευρωζώνη.
Ο Σόιμπλε εμφανίστηκε άκρως εκνευρισμένος, λέγοντας ότι «μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει κάποια συγκεκριμένη πρόταση για το τι πρέπει να κάνει η Γερμανία» και χαρακτήρισε τη δημιουργία νέων χρεών με στόχο την ανάπτυξη που επιχειρούν οι Αμερικανοί ως «συνταγή από το χρονοντούλαπο». Υποστήριξε με ένταση την πολιτική που εφαρμόζεται στην Ευρωζώνη, ως πιο αποτελεσματική από την αμερικανική συνταγή. Επίσης, υπογράμμισε ότι είναι άλλο οι Πολιτείες των ΗΠΑ και άλλο οι χώρες της Ευρωζώνης.
Το τελευταίο επιχείρημα του Σόιμπλε είναι πολιτικό και εξηγεί, γιατί οι Γερμανοί είναι τόσο διστακτικοί στο να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα για την έξοδο της Ευρωζώνης συνολικά από την ύφεση. Γιατί η Ευρωζώνη δεν είναι ένα κράτος. Είναι μια νομισματική ένωση, στην οποία υπάρχουν διαφορετικά κράτη, με διαφορετικά συμφέροντα. Επίσης, είναι άγνωστο πόσο οι Γερμανοί θα συνεχίζουν να παίζουν καθυστέρηση στις υπερατλαντικές ασφυκτικές πιέσεις. Φαίνονται αποφασισμένοι να επιμείνουν στην πολιτική λιτότητας. Και η Μέρκελ δεν δείχνει διατεθειμένη να ρισκάρει την επανεκλογή της, κάνοντας γενναιόδωρα βήματα. Το θέμα είναι αν θα συνεχισθεί η ίδια ασφυκτική και μίζερη πολιτική και μετά τις γερμανικές εκλογές.
Βλέπουμε, λοιπόν, δύο εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις της κρίσης. Από την μία, οι Αμερικάνοι παρεμβαίνουν σε κρατικό επίπεδο πολύ ισχυρά, με διάφορους τρόπους, έστω και μεγαλώνοντας το χρέος, προκειμένου να διατηρήσουν την ανάπτυξη και την απασχόληση σε ικανοποιητικά επίπεδα. Από την άλλη, στην ευρωζώνη η Ελλάδα και η Ισπανία ιδίως (αλλά και άλλες χώρες) βρίσκονται σε απαράδεκτα επίπεδα στον δείκτη της ανεργίας και η λιτότητα, που ενισχύει την ύφεση παραμένει. Ωστόσο, κανείς μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει να βγει από το καράβι του Ευρώ και αυτό είναι κάτι που δείχνει ότι έστω και με την άγρια λιτότητα η ευρωζώνη δείχνει προτιμότερη στα υπερχρεωμένα κράτη από ένα «άγνωστο με βάρκα το εθνικό νόμισμα».
Ίσως να υπάρχουν και άλλα στοιχεία, όπως για παράδειγμα η επιμονή των Αμερικανών να ζητούν από τους Γερμανούς να ανεβάσουν τους μισθούς εντός Γερμανίας, ώστε να μπορούν να κάνουν πιο πολλές εισαγωγές από τους νότιους, να εκλαμβάνεται από την Γερμανία ως έμμεση προσπάθεια μείωσης της ανταγωνιστικότητας των γερμανικών προϊόντων. Ίσως επίσης οι Αμερικανοί να φορτώνουν στα αδιέξοδα της ευρωζώνης ευθύνες για την παράταση της κρίσης, για να υποκρύψουν και δικά τους προβλήματα. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές έχουν δίκιο να επιμένουν οι Γερμανοί να αναλάβουν μεγαλύτερες ευθύνες για μεγαλύτερη οικονομική ισορροπία εντός ευρωζώνης. Άλλωστε και ο Γερμανοί επωφελούνται από το ενιαίο νόμισμα και σε μεγάλο βαθμό.
Σίγουρα, την ελληνική πλευρά εμφανώς την συμφέρει να ενδώσουν τελικά οι Γερμανοί στις αμερικανικές πιέσεις. Ίσως σε αυτό το κομμάτι, της χαλάρωσης της λιτότητας στην Ευρωζώνη, διαδραματίσει κάποιον ρόλο και το παζάρι που γίνεται για την εμπορική ένωση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία φαίνεται ότι χρειάζονται οι Γερμανοί περισσότερο από τους Αμερικανούς.