Συγκεκριμένα, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους δήλωσε ικανοποιημένος με την απόφαση που είχε λάβει για εισβολή στο Ιράκ, δήλωσε σε συνέντευξή του στο ABC που μεταδόθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, κατά την παραμονή των εγκαινίων ενός μουσείου για τα οχτώ χρόνια της προεδρίας του.
Εξέφρασε την πεποίθησή του ότι η ανατροπή του Σαντάμ Χουσέιν ήταν η σωστή απόφαση, όχι μόνο για την ασφάλειά όλων, αλλά επίσης για να έχουν οι Ιρακινοί τη δυνατότητα να ζήσουν σε μια ελεύθερη κοινωνία.
" Όμως η ιστορία είναι αυτή που θα τα κρίνει όλα αυτά και εγώ δε θα είμαι εκεί για να το δω. Σε ό,τι με αφορά, η συζήτηση έχει κλείσει. Έκανα ό,τι έκανα. Οι ιστορικοί είναι αυτοί που θα κρίνουν την απόφαση εκείνη", τόνισε χαρακτηριστικά.
Όπως είναι λογικό, ο Μπους υπερασπίσθηκε την πολιτική του επιλογή. Από την άλλη, άφησε το περιθώριο στην ιστορία να την κρίνει. Κατά την γνώμη μου, δύσκολα η ιστορία θα την κρίνει θετικά. Μπορεί να ανατράπηκε ένα σκληρό, ολοκληρωτικό καθεστώς. Όμως, ο πόλεμος αυτός επέφερε μεγάλες απώλειες, κυρίως για τους Ιρακινούς, οδήγησαν σε έναν εμφύλιο το Ιράκ και έχουν φέρει μια εσωτερική ανισορροπία στην χώρα, που δύσκολα μπορεί να ελεγχθεί. Τα τρομοκρατικά χτυπήματα με παγιδευμένα αυτοκίνητα αποτελούν ακόμα σχεδόν καθημερινή πραγματικότητα για τις πόλεις του Ιράκ.
Από την άλλη, η ίδια η Αμερική χτύπησε τον Σαντάμ, για να δείξει ότι έχει τα δόντια να δαγκώσει τους εχθρούς της μετά το σοκ της 11ης Σεπτεμβρίου. Είναι όμως ο μόνος δικτάτορας στον κόσμο ο Σαντάμ; Και μπορούν οι ΗΠΑ- ηθικά και πρακτικά- να καταστρέψουν όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στον πλανήτη; Όχι. Η κίνηση λοιπόν δεν θα κριθεί ηθικά, αλλά ως προς την αποτελεσματικότητα της σε σχέση με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και την προστασία της χώρας σε σχέση με την τρομοκρατική απειλή.
Όπως δείχνουν τα δεδομένα, τόσο ο Μπους, όσο και ο Μπλερ έπεισαν τους Αμερικανούς και τους Άγγλους αντίστοιχα ότι ο Σαντάμ είχε στην διάθεσή του όπλα μαζικής καταστροφής. Αυτό δεν αποδείχθηκε ποτέ. Επίσης, το Ιράκ δεν ήταν κέντρο της Αλ Κάιντα, όπως το Αφγανιστάν. Το χτύπημα στο Ιράκ δεν είχε αποτελέσματα στην επιχειρησιακή δράση της Αλ Κάιντα. Επίσης, με το άνοιγμα δεύτερου μετώπου, αυξήθηκε τρομακτικά το κόστος, ενώ και οι Αμερικανοί είχαν να στέλνουν στρατιωτικές δυνάμεις σε δύο μέτωπα.
Επίσης, η εισβολή στο Ιράκ τρόμαξε τους Ιρανούς και τους έκανε να επιδιώξουν με κάθε μέσον την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων. Κι έτσι, εκεί που οι Αμερικανοί ήθελαν να απαλλαγούν- υποτίθεται- από έναν εχθρό με όπλα μαζικής καταστροφής, με την ενέργειά τους ώθησαν μια άλλη εχθρική στους ίδιους και τον σύμμαχό τους, το Ισραήλ να προσπαθήσει να τα αποκτήσει. Όσο για το οικονομικό κόστος του πολέμου για τις ΗΠΑ, ήταν μεγάλο κι ακόμα το πληρώνει η χώρα.
Αυτά σχετικά με την πολιτική επιλογή που σφράγισε την θητεία του προέδρου Τζωρτζ Μπους. Ένα άλλο στοιχείο σε σχέση με το γεγονός των εγκαινίων του κέντρου Τζωρτζ Μπους, που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι τόσο ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, όσο και όλοι οι εν ζωή πρόεδροι των ΗΠΑ παρευρέθηκαν στα εγκαίνια.
Μιλάμε για μια διαφορετική πολιτική κουλτούρα. Παρά τις πολιτικές διαφορές και τις σκληρές τους συγκρούσεις, οι Αμερικανοί πρόεδροι των δημοκρατικών δείχνουν τον σεβασμό στον θεσμό και τιμούν τον απερχόμενο ρεπουμπλικανό πρόεδρο, έστω κι αν έχουν αντιπαρατεθεί σκληρά μαζί του. Και μάλιστα σε μία περίοδο που οι κόντρες ανάμεσα στους δημοκρατικούς και τους ρεπουμπλικανούς είναι εξαιρετικά οξείες. Μάλλον, θα πρέπει να παραδειγματισθούν και οι Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί από αυτό.