Το κατάλαβα αυτό μια μέρα, σε γνωστό σούπερ μάρκετ της Αθήνας. Όταν πήγα να αγοράσω την αγαπημένη μου μάρκα καφέ, είδα ότι τα κουτιά δεν είχαν το πλαστικό καπάκι επάνω. Δεν ήταν ένα ή δύο, αλλά όλα. Δεν κινδύνευαν, γιατί έχει αλουμινένιο προστατευτικό που το κλείνει αεροστεγώς , αλλά οπωσδήποτε ήταν περίεργο.
Πήρα ένα κουτί με την αγαπημένη μου μάρκα καφέ και πήγα στο ταμείο. Εκεί, η ταμίας με ενημέρωσε ότι μπορώ να πάρω το καπάκι του καφέ, που μόλις μου είχε χτυπήσει στο ταμείο, από την υποδοχή. Γιατί όμως συνέβαινε αυτό; Η ταμίας ήταν πρόθυμη να το εξηγήσει και σε εμένα και σε έναν άλλο πελάτη, που έδειχνε εμφανώς ενοχλημένος από αυτήν την ιδιοτυπία του καταστήματος.
Η ταμίας εξήγησε ότι διάφοροι «πελάτες» του καταστήματος στην ζούλα βγάζουν το πλαστικό καπάκι και μετά ξεκολλάνε το αλουμινένιο προστατευτικό από το κουτί του καφέ. Αδειάζουν τον καφέ σε κάποιο άλλο δοχείο. Ξαναβάζουν μετά το πλαστικό καπάκι και κανείς δεν μπορεί να διαπιστώσει ότι το κουτί του καφέ από μέσα είναι άδειο. Μέχρι εκεί έχουν φτάσει οι άνθρωποι, για να εξασφαλίσουν τον καφέ τους!
Από το κατάστημα το αντιλαμβάνονταν πολύ αργότερα, βλέποντας ότι τα κουτιά είναι τελείως άδεια. Έτσι, το σούπερ μάρκετ- προκειμένου να προστατευθεί από την κλοπή, αλλά και για να μην εκτεθούν σε πελάτες που μπορεί να τύχει να αγοράσουν κάποιο από τα άδεια κουτιά καφέ- αφαίρεσε τα πλαστικά καπάκια από τα κουτιά του καφέ. Έτσι αν κάποιος αποπειραθεί να κλέψει το περιεχόμενο από το εσωτερικό του κουτιού, η κλοπή θα γίνει γρήγορα αντιληπτή. Είναι σίγουρα μια κάπως ευτράπελη και αξιοπερίεργη ιστορία στην Ελλάδα της οικονομική ς κρίσης.