Ο αντιρατσιστικός νόμος πιθανότατα δεν θα είχε γίνει τόσο σημαντικό ζήτημα στην ελληνική πολιτική διαβούλευση- και μάλιστα ικανό να ραγίσει την ενότητα της τρικομματικής κυβέρνησης- αν δεν αφορούσε την άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Λίγο καιρό πριν, όταν ανθούσε ο δικομματισμός και υπήρχαν δύο ισχυρά και παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, είχαμε φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο προσέγγισης του κέντρου (ή του μεσαίου χώρου) κι από τις δύο πλευρές, που δυσκολευόσουν να διακρίνεις ιδεολογικές διαφορές. Αλλά και σήμερα, που ο κόσμος έχει αρχίσει να αποδεσμεύεται από παραδοσιακές κομματικές ταυτίσεις, το θέμα του ιδεολογικού προσδιορισμού αριστερά, δεξιά, κέντρο, παραμένει μια εξαιρετικά δύσκολη και ασαφής υπόθεση, ιδίως για τα μεγάλα ακροατήρια, που αποτελούν την δεξαμενή ψηφοφόρων, αλλά και για τους ίδιους τους πολιτικούς.
Τα δύο βασικά θέματα της δημόσιας σφαίρας στην χώρα είναι το Μνημόνιο και η Χρυσή Αυγή. Το πρώτο, όπως αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να προσδιορίσει ιδεολογικές ταυτότητες. Το δίλημμα για κάποιους (ή ψευτοδίλημμα για κάποιους άλλους) «μνημονιακός- αντιμνημονιακός» δίχασε όλους τους πολιτικούς χώρους. Βλέπουμε ότι μαζί με την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ στην υλοποίηση του Μνημονίου συμμετέχει και η Δημοκρατική Αριστερά. Στον αντίποδα, στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μπλοκ, μαζί με τις αριστερές δυνάμεις του Σύριζα και του ΚΚΕ, είναι και οι σαφώς προσανατολισμένοι δεξιά Ανεξάρτητοι Έλληνες, αλλά και η Χρυσή Αυγή.
Αφού λοιπόν η θέση απέναντι στο Μνημόνιο δεν βοηθάει να προσδιορίσεις πόσο δεξιός ή αριστερός είσαι, τώρα ήρθε το θέμα της Χρυσής Αυγής. Η επιμονή ΠΑΣΟΚ και Δημ.Αρ. για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, δείχνει ότι θέλουν να δείξουν πως σε κάτι διαφοροποιούνται από την Νέα Δημοκρατία προς το αριστερότερο. Και ο Σύριζα, που μοιάζει να έχει πάρει επ' ώμου την αντιπαράθεση με την Χρυσή Αυγή, καθώς είναι ίσως ο ασφαλέστερος τρόπος για να προσδιορίσεις αριστερό χαρακτήρα σήμερα στην Ελλάδα, φέρεται διατεθειμένος να στηρίξει το αντιρατσιστικό.
Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία αντιδρά στον αντιρατσιστικό νόμο. Ο Αντώνης Σαμαράς βλέπει ότι οι δημοσκοπήσεις τον ευνοούν, ενώ οι άλλοι δύο κυβερνητικοί του εταίροι βουλιάζουν. Είναι και λογικό αυτό να συμβαίνει, όχι τόσο γιατί ο Σαμαράς καρπώνεται όλα τα θετικά της κυβέρνησης, αλλά γιατί όποιος φοβάται ότι ο Σύριζα, αν πάρει την εξουσία, θα βγάλει την χώρα έξω από το Ευρώ, τελικά κατά πάσα πιθανότητα θα ψηφίσει το κόμμα που έχει ρεαλιστικές πιθανότητες να βγει πρώτο στις εκλογές (δηλαδή την Νέα Δημοκρατία), από τα τρία που έχουν ως σημαία την παραμονή στην Ευρωζώνη.
Επίσης, η Ν.Δ. θεωρεί ότι η ίδια είναι το συστημικό αντίβαρο της Χρυσής Αυγής κι ότι η εξομάλυνση των πραγμάτων στην οικονομία, θα οδηγούσε σταδιακά στο ξεφούσκωμα του φαινομένου. Όσο παραμένει ισχυρή, ο χώρος της δεξιάς κυριαρχείται από μια συστημική δύναμη και όχι από το νεοναζιστικό μόρφωμα. Από την άλλη, ένα κόμμα που επί χρόνια αντλούσε ψηφοφόρους από την ακροδεξιά, πριν αυτή αυτονομηθεί, δεν έχει λόγους να υιοθετεί νομοσχέδια και πολιτικές που θα ρίξουν κι άλλο λάδι στην φωτιά στην σχέση του με πρώην ψηφοφόρους του.