Έτσι η κρίση της ΕΡΤ δεν σκότωσε την συγκυβέρνηση, αλλά την πλήγωσε. Πλέον, θα υπάρχουν αμφιβολίες για το κατά πόσον οι Βουλευτές της ΔημΑρ θα στηρίζουν κυβερνητικά νομοσχέδια. Έτσι η κυβέρνηση θα στηρίζεται σε 157 τουλάχιστον βουλευτές. Τους 153 συγκεντρώνουν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, ενώ σε αυτές τις ψήφους θα πρέπει να προστεθούν οι κ.κ,. Μαρκόπουλος και Σολδάτος, οι οποίοι μέσα στις επόμενες μέρες επιστρέφουν στη ΝΔ. Επίσης ψήφο εμπιστοσύνης - εφόσον ζητηθεί - αναμένεται να δώσουν στην κυβέρνηση οι ανεξάρτητοι βουλευτές Ανδρέας Λοβέρδος και Χρ. Αηδόνης.
157 βουλευτές σε μονοκομματική κυβέρνηση προ Μνημονίων ήταν μια χαρά αριθμός. Σε δικομματική κυβέρνηση, με τους 4 από αυτούς να είναι ανεξάρτητοι, με ιστορικό δηλαδή διαφωνίας με το κόμμα τους, τα πράγματα είναι σαφώς πολύ δύσκολα.
Η όλη κρίση ανέδειξε σε μείζον ένα ζήτημα δευτερεύον. Από την μία ο άκομψος και σχεδόν αυταρχικός τρόπος με τον οποίο ο Σαμαράς και ο Κεδίκογλου προχώρησαν σε αυτήν την απόφαση. Από την άλλη, η πολιτική ατζέντα των άλλων δύο της συγκυβέρνησης, που έβλεπαν ότι καταρρέουν δημοσκοπικά. Ίσως και η γνώση ότι τα δύσκολα για την κυβέρνηση έρχονται το Φθινόπωρο. Συν το γεγονός ότι έχουν υπάρξει διάφορα περιστατικά που έχουν φέρει ρήξη ανάμεσα στην ΝΔ και τους άλλους δύο εταίρους και ιδίως την Δημοκρατική Αριστερά, με τις αριστερές της ευαισθησίες. Όλα αυτά μαζί είχαν ως αποτέλεσμα να κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα μία κυβέρνηση για την ΕΡΤ.
Ο Κουβέλης ίσως να ήθελε να αποχωρήσει από μία κυβέρνηση, που θα προχωρήσει σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων στο επόμενο διάστημα. Ένα κόμμα που θέλει να ονομάζεται αριστερό, θα τρωθεί βαρύτατα- περισσότερο από ό,τι ένα κεντροδεξιό κόμμα ή το έτσι κι αλλιώς τσακισμένο ΠΑΣΟΚ- από αυτό το ενδεχόμενο. Ίσως ψάχνει να βρει έναν δρόμο επαναπροσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το αποτέλεσμα που συνέβη, έχω την αίσθηση ότι αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα σε όλους. Η κυβέρνηση δεν διαλύεται, αλλά αποδυναμώνεται. Ο Σαμαράς χάνει έναν εταίρο, άρα έναν ακόμα συνυπεύθυνο για την πολιτική του και μάλιστα τον συμπαθή στην κοινή γνώμη και αριστερό Κουβέλη. Από την άλλη, οι ρήξεις ήταν συχνές και φαίνεται πως υπάρχει μεγάλη ιδεολογική απόσταση ανάμεσα στην Νέα Δημοκρατία και την Δημοκρατική Αριστερά. Κι όσο θα απαιτούνται πιο σκληρά βήματα, αυτές οι διαφορές θα έκαναν τον βίο της συγκυβέρνησης αβίωτο.
Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του, ως ο μοναδικός πλέον πόλος στήριξης της συγκυβέρνησης, βλέπει τον ρόλο του να αναβαθμίζεται. Πλέον από τον Βενιζέλο και μόνο εξαρτάται η επιβίωση της κυβέρνησης. Και αποφασίζουν δύο και όχι τρεις. Δεν ξέρω όμως αν είναι εύκολο να συνεννοηθούν Σαμαράς και Βενιζέλος. Στο παρελθόν έχουν υπάρξει σημαντικές διαφωνίες και τριβές ακόμα και στις προσωπικές τους σχέσεις. Επίσης, εσωτερικές πιέσεις θα αντιμετωπίζει και ο Βενιζέλος από βουλευτές του, που θα θεωρούν πως γίνεται το ΠΑΣΟΚ «ουρά της Νέας Δημοκρατίας».
Ο Τσίπρας μοιάζει ο πιο ωφελημένος από την κατάσταση. Και η κυβέρνηση αποδυναμώνεται. Και ίσως να βλέπει στο μέλλον έναν κυβερνητικό εταίρο σε μια ενδεχόμενη συγκυβέρνηση Σύριζα και Δημ. Αρ. που να βγάζει περισσότερο νόημα σε ιδεολογικό επίπεδο από την συμμαχία του με τον Πάνο Καμμένο. Όμως κι αυτόν υποψιάζομαι ότι κατά βάθος θα τον φοβίζει η τόσο ραγδαία αποδυνάμωση της συγκυβέρνησης. Ανεξαρτήτως του τι λένε, δεν νομίζω ότι και ο Σύριζα βιάζεται να κυβερνήσει την Ελλάδα αυτή την στιγμή, έτσι όπως είναι οι συσχετισμοί στο εξωτερικό, αλλά και η κατάσταση της οικονομίας στο εσωτερικό.
Το συμπέρασμα είναι ότι δεν νομίζω πως είναι κανείς ικανοποιημένος από τις χθεσινές εξελίξεις. Και μάλλον δεν είναι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, που δεν θέλει εκλογές. Τέτοια πολιτικά θρίλερ μάλλον επιβαρύνουν την ψυχολογία της ελληνικής κοινωνίας.