Μία Γερμανίδα, λέει, εισέπραττε την σύνταξη της νεκρής πεθεράς της επί χρόνια. Δεν την δήλωσε καθόλου. Τελικά, μετά από χρόνια οι ελεγκτικοί μηχανισμοί κατάφεραν να την τσακώσουν. Της έπιασαν τα 21 χιλιάρικα, που είχε στην τράπεζα και έχει να εξοφλήσει και ένα ακόμα ποσό. Η ίδια παραδέχθηκε την πράξη της και είπε ότι το έκανε, γιατί έπρεπε κάπως να ζήσει.
Όπως ήταν αναμενόμενο, στα κανάλια στήνεται πανηγύρι. Γερμανίδα να κλέβει το ελληνικό δημόσιο; Συμπατριώτισσα δηλαδή της Μέρκελ που μας κουνάει το δάχτυλο τόσα χρόνια! Συμπατριώτισσα των δημοσιογράφων του γερμανικού Τύπου που μας λέγανε απατεώνες και τεμπέληδες!
Ως εδώ καλά. Είναι η αναμενόμενη αντίδραση σε μια είδηση που προσφέρεται στο να δημιουργεί αισθήματα ηθικής ικανοποίησης καφενείου.
Το αξιοπερίεργο είναι αυτό που συνέβη στο δικαστήριο. Η εισαγγελέας έβαλε την γυναίκα που εισέπραττε παρανόμως την σύνταξη της νεκρής πεθεράς της να πει δύο φορές στο δικαστήριο την καταγωγή της. Ότι είναι γερμανίδα πολίτης. Μήπως δεν άκουσε καλά την πρώτη φορά; Όχι! Μια χαρά είχε ακούσει. Η δικαστής εξήγησε γιατί έβαλε την Γερμανίδα να ξαναδηλώσει την καταγωγή της. «Έχουμε ανάγκη να το ακούμε», είπε. Μας κάνει δηλαδή να νιώθουμε καλύτερα ότι και μια Γερμανίδα φεσώνει το δημόσιο, όπως οι τόσοι και τόσοι συμπατριώτες μας.
Η ανάγκη αυτή πηγάζει προφανώς από την αίσθηση ταπείνωσης που νιώθει ο ελληνικός λαός για τα μνημόνια, για τις τρόικες, για την ύφεση, την ανεργία του 27%. Όμως, θα βάζει ο κάθε δικαστής αντίστοιχα δύο φορές όλους τους (μη γερμανικής καταγωγής) Ελληναράδες που κάνουν την ίδια δουλειά με την Γερμανίδα, να δηλώνουν δύο φορές την καταγωγή τους; Ή αυτό δεν έχουμε ανάγκη να το ακούμε; Χώρια που είναι σαν να λέμε ανοιχτά πόσο κομπλεξικοί είμαστε έναντι των Γερμανών, άμα μας κάνει να αισθανόμαστε εθνικά δικαιωμένοι και ανακουφισμένοι το ότι βρέθηκε κι ένας κακομοίρης ή φιλάργυρος Γερμανός να κάνει μια μπαγαποντιά έναντι του δημοσίου.
Κυρίως όμως δεν είναι αντιδράσεις που ενισχύουν το κύρος του δικαστηρίου. Και μου κάνει εντύπωση ότι άνθρωποι που παρακολούθησαν την δίκη, έλεγαν ότι καλά έκανε. Το ότι την εξαναγκάζει να πει αχρείαστα ξανά την καταγωγή της, για να κάνει το ακροατήριο να νιώσει καλύτερα, είναι σίγουρα μια περιττή ενέργεια. Και προσωπικά θεωρώ ότι δεν συνάδει με το δικαστικό λειτούργημα. Σε μια δίκη απαραίτητο είναι μόνο ό,τι χρειάζεται για την απονομή δικαιοσύνης και όχι ό,τι ικανοποιεί τις ψυχολογικές ανάγκες του εκάστοτε δικαστή και τον κάνει να νιώθει καλύτερα.
Τελικά, το δικαστήριο επέβαλε ποινή φυλάκισης 2 ετών με ανασταλτικό χαρακτήρα, καθώς το ΙΚΑ πήρε τα χρήματα από τον τραπεζικό της λογαριασμό.