Για όποιον θα ήθελε να βλέπει ένα σύγχρονο πρόγραμμα και μια δημόσια τηλεόραση που να ανταποκρίνεται στον ρόλο της και στις ανάγκες του τηλεοπτικού κοινού τον 21ο αιώνα, ίσως τα πρώτα δείγματα της ΔΤ να μην είναι και πολύ ενθαρρυντικά. Όμως, για κάποιον που θα ήθελε να σπουδάσει ιστορία τηλεόρασης (ένα μάθημα που κακώς δεν διδάσκεται στα σχολεία) το «νέο» πρόγραμμα της ΔΤ είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός.
Πέρα από την πλάκα, είδα και το Πανόραμα του Αιώνα, μία εκπομπή από το 1983, που δείχνει την ιστορία όλου του αιώνα μέσα από σύντομες αφηγήσεις σε συνδυασμό με κινηματογραφικό υλικό από τα μεγάλα γεγονότα του περασμένου αιώνα, ενός πραγματικά ταραγμένου αιώνα, που άλλαξε πολλές φορές και δραματικά την εικόνα της ανθρωπότητας. Όσο όμως και να εντυπωσιάζει ο τρόπος με τον οποίο έβλεπαν τότε κάποιοι άνθρωποι την τηλεόραση και η τόσο δημιουργική δουλειά που έκαναν, δεν παύει να είναι ένα τηλεοπτικό προϊόν 30 χρόνων.
Και μαζί με αυτό βλέπεις κάτι απαρχαιωμένες εκπομπές, που δεν ξέρω από ποια συρτάρια της ΕΡΤ έχουν ξεμείνει. Κάτι αρχαίες ελληνικές ταινίες με την Σπεράντζα Βρανά και τον Ηλιόπουλο και άλλους παλαιούς ηθοποιούς, πριν καν την μεγάλη άνθιση του ελληνικού ψυχαγωγικού σινεμά, με τις ταινίες που παίζουν ακόμα τα ιδιωτικά. Συνολικά παρουσιάζεται ένα πρόγραμμα απαρχαιωμένο και τελείως αδιάφορο. Και το ακόμα πιο δυσάρεστο είναι ότι και οι τρεις δέκτες των παλαιών ΕΤ1, ΝΕΤ και ΕΤ3 παίζουν τα ίδια ακριβώς προγράμματα.
Όλα αυτά δείχνουν ότι αυτό που έγινε μέχρι στιγμής, ήταν μόνο και μόνο για να φύγει το μαύρο. Έφυγε το μαύρο και ήρθε το ασπρόμαυρο. Μια βιαστική δουλειά, χωρίς καμία ουσία, μόνο και μόνο για να πουν ότι δεν είναι πλέον κλειστή η δημόσια τηλεόραση. Η Δημόσια Τηλεόραση θα δουλεύει με υλικό αρχείου, από αυτό μάλλον που δεν βρίσκεται στα κτήρια, στα οποία βρίσκονται ακόμα οι απολυμένοι εργαζόμενοι. Ένα πρόγραμμα αρχείου που κυρίως ιστορικό ενδιαφέρον έχει, παρά τηλεοπτικό.