Οι πολιτικοί εκμεταλλεύονται τις αυτοκτονίες, αποδίδοντας τις όλες συλλήβδην στην οικονομική κρίση και κατηγορώντας την κυβέρνηση γι' αυτές. Στην αξιοποίηση του λυπηρού αυτού φαινομένου, υπάρχουν ενίοτε στοιχεία δημαγωγίας, αλλά και λαϊκισμού.
Πρόσφατα η Χρυσή Αυγή, σε ανακοίνωση της μιλάει για 3.000 νεκρούς- από τις αυτοκτονίες- τους οποίους αποδίδει όλους στην πολιτική της κυβέρνησης.
Αλλά κι ένα δημοσίευμα της Αυγής επιχειρεί να αξιοποιήσει τις αυτοκτονίες. Υποσχόμενη η αρθρογράφος πως ο Σύριζα όταν ανέβει στην εξουσία θα κάνει ακραία πράγματα, τονίζει πως όχι μόνο η νέα κυβέρνηση θα φορολογήσει, αλλά και θα εκδικηθεί πολιτικά (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) τους πλούσιους για τις 3 χιλιάδες αυτοκτονίες.
"Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα 'πρεπε να φορολογήσει απλώς τους πλούσιους, αλλά να τους εκδικηθεί πολιτικά για τη δυστυχία που αυτοί και οι πολιτικοί εκπρόσωποι τους επέβαλαν στους πολίτες αυτής της χώρας, να τους εκδικηθεί για τους 3.000 αυτόχειρες που πήγαν με τη ρετσινιά του "καψούρη" ." γράφει συγκεκριμένα η Αναστασία Γιάμαλη σε άρθρο γνώμης της που δημοσιεύθηκε στο site της Αυγής.
Πέρσι, μια πολιτικός, η κυρία Σακοράφα, βουλευτής του Σύριζα, χαρακτήρισε θυσία την πράξη ενός αυτόχειρα 77 χρονών.
Όμως αυτοκτονίες υπήρχαν και πριν την οικονομική κρίση. Και με δεδομένο ότι έτσι κι αλλιώς είναι ένα σκοτεινό θέμα, που ενίοτε αποκρύπτεται (και για θρησκευτικούς λόγους) είναι δύσκολο επιστημονικά να αποδειχθεί πόσο πραγματικά αύξησε η οικονομική κρίση τα κρούσματα αυτοκτονιών. Πόσο μάλλον που τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο λαμβάνει μια τέτοια έξαρση δημοσιότητας.
Είναι δύσκολο να δεχθεί κανείς ότι μόνο η οικονομική κρίση φτάνει, για να εξηγήσει την απόφαση ενός ανθρώπου να θέσει τέρμα στην ζωή του. Όμως οι συνέπειες της ύφεσης φαίνεται ότι λειτουργούν επιβαρυντικά και φέρνουν στην επιφάνεια άλλα ψυχολογικά αδιέξοδα του ανθρώπου. Κάποιοι υποστηρίζουν πως υπάρχει και ένα στοιχείο μιμητισμού στο θέμα της αυτοκτονίας, σε κάποιες περιπτώσεις. Όταν μάλιστα γίνεται τέτοιος θόρυβος από τα ΜΜΕ, η υπέρ-προβολή του φαινομένου γίνεται κάπως επικίνδυνη. Εκτιμώ, ότι όπως δεν είναι καλή η αποσιώπηση τέτοιων φαινομένων ως ταμπού, εξίσου λάθος, κατά την γνώμη μου, είναι και αυτή η φοβερή δραματοποίησή τους και η απόδοσή τους σε μία μόνο αιτία που βιώνουμε σήμερα.
Αλλά είναι δύσκολο να υπάρξει αυτοσυγκράτηση τόσο στον Τύπο, όσο και στους πολιτικούς. Δεν είναι άλλωστε η Ελλάδα η πρώτη χώρα, την οποία τα ΜΜΕ αποδίδουν την αύξηση των αυτοκτονιών στο ΔΝΤ. Στην Νότια Κορέα, όταν το ΔΝΤ πήγε στην χώρα, με την ασιατική κρίση του 1997-98, λέγεται ότι στον Τύπο της χώρας κυκλοφόρησε ο όρος «αυτοκτονίες ΔΝΤ», καθώς υποστηρίχθηκε τα μέτρα λιτότητας και η ανεργία ενίσχυσαν το φαινόμενο.
Το θέμα όμως είναι ότι το ΔΝΤ έχει φύγει από την Ν. Κορέα κι όμως τα ποσοστά αυτοκτονιών παραμένουν πολύ υψηλά.
Μέσα σε μια δεκαετία στην Ν. Κορέα (από το 2001 ως το 2011) οι αυτοκτονίες διπλασιάστηκαν στην Ν. Κορέα, σε μία περίοδο που το ΑΕΠ της χώρας αυξανόταν κατά μ.ο. 7% μετά την υπέρβαση της ασιατικής κρίσης. Επομένως, το φαινόμενο ήταν πολύ πιο περίπλοκο και η απάντηση «φταίει η κρίση και το ΔΝΤ» δεν ήταν επαρκής να το εξηγήσει. Και όταν έφυγε το ΔΝΤ και με την ανάπτυξη που ακολούθησε, οι αυτοκτονίες συνέχιζαν να αυξάνονται. Και μάλιστα σε μια περίοδο, όπου ο δείκτης ανεργίας κινήθηκε από 4,4% μέχρι το 3,4%. Ποτέ δεν ανέβηκε παραπάνω. Γιατί οι αιτίες του φαινομένου ήταν περισσότερο πολιτισμικές, με τον παραδοσιακό τρόπο ζωής και τις αξίες του στην Ν. Κορέα να έρχονται σε σύγκρουση με το σύγχρονο και έντονα ανταγωνιστικό life style του κόσμου της υψηλής τεχνολογίας, γεγονός που δημιουργούσε και δημιουργεί μεγάλα ψυχολογικά αδιέξοδα, σε φτωχούς, αλλά και σε πλούσιους ανθρώπους.
Επομένως, η απόδοση των αυτοκτονιών αποκλειστικά στο ΔΝΤ και στην ύφεση, στην περίπτωση της Ν. Κορέας, φάνηκε ανεπαρκής ως εξήγηση, ενός φαινομένου που συνέχισε να ενισχύεται και στην συνέχεια. Δεν ξέρω αν υπάρχει ενδεχόμενο και στην χώρα μας όλοι αυτοί που αποδίδουν την αύξηση των αυτοκτονιών στην κρίση και μόνο σε αυτήν, να διαψευστούν στο μέλλον. Όμως σίγουρα υπάρχει ο κίνδυνος, αυτοί που επιχειρούν να τις αξιοποιήσουν πολιτικά, να το βρουν και μπροστά τους, αν στο μέλλον οι ίδιοι κληθούν να κυβερνήσουν την χώρα και η οικονομική τους πολιτική δεν τους βγει. Μπορεί τότε οι πολιτικοί τους αντίπαλοι να τους ανταποδώσουν τα βέλη για ευθύνες στην αύξηση των αυτοκτονιών.
Κι αναρωτιέμαι: Αυτήν την πολιτική θα έχουμε στο μέλλον; Τα κόμματα της αντιπολίτευσης να κατηγορούν τα εκάστοτε της κυβέρνησης για αύξηση του δείκτη των αυτοκτονιών;
Αλλά μήπως είχαμε ποτέ και καμιά υψηλότερου επιπέδου πολιτική στην Ελλάδα;