Ο κ. Ψωμιάδης επανέλαβε αυτό που συνηθίζει να λέει: Αλλοίμονο αν θεωρήσουμε τις εκατοντάδες χιλιάδες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή νεοναζί. Σύμφωνα με τον γνωστό πολιτικό, είμαστε πολύ λίγοι εμείς οι Έλληνες, για να είμαστε διχασμένοι. Και δεν πρέπει να βάζουμε ταμπέλες μεταξύ μας.
Είναι φαίνεται ένα πολιτικό κλισέ να προσπαθεί ο πολιτικός να φαίνεται συναινετικός και ενωτικός, για όλους τους Έλληνες. Μόνο που κατά βάθος συνήθως εννοεί: Είμαι συναινετικός και ενωτικός για όλους τους Έλληνες, αρκεί να έχουν την ίδια ιδεολογία με μένα. Γιατί παρακάτω ο κ. Ψωμιάδης συνέχισε κατηγορώντας τους λεγόμενους προοδευτικούς.
Δεν μπορεί αυτοί που καίνε σημαίες, αυτοί που δεν πιστεύουν σε πατρίδα και θρησκεία να είναι προοδευτικοί, όπως δήλωσε. Και θεώρησε φοβερό το ότι θεωρούνται οπισθοδρομικοί αυτοί που πιστεύουν στην Ελλάδα και τον Χριστιανισμό. Κατά τα άλλα, ο κ. Ψωμιάδης δεν χρησιμοποιεί καθόλου ταμπέλες κι ο ίδιος και δεν είναι καθόλου διχαστικός.
Είναι μια δύσκολη εξίσωση, ένας προκλητικός γόρδιος δεσμός, τον οποίο καλούνται κάθε φορά με δικές τους λύσεις να λύσουν οι Έλληνες πολιτικοί: Πώς να ακούγεται ο πολιτικός συναινετικός και ενωτικός και υπεράνω ταμπελών και παράλληλα να επιτίθεται με τον πιο ισοπεδωτικό τρόπο στους πολιτικούς του αντιπάλους ή στο πολιτικό ακροατήριο που τον απεχθάνεται, ως ανθέλληνες ή συντηρητικούς ή εχθρούς του λαού και πάνω από όλα ως υπονομευτές της ενότητας του ελληνικού λαού.
Συνήθως επιτυγχάνεται με ένα ευχολόγιο ενότητας και πορείας προς τα μπρος για την χώρα- την οποία εγγυάται ο ίδιος ή το κόμμα του- και ακολουθεί ένα ακατάσχετο και ισοπεδωτικό «κατηγορώ» για τον αντίπαλο. Αυτή την πεπατημένη ακολουθεί ο κ. Ψωμιάδης με αυτές τις δηλώσεις του, ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών άλλων πολιτικών, που έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην διαμόρφωση αυτού του μακιαβελικού οξύμωρου της πολιτικής επικοινωνίας: -Υπερασπίζομαι την ενότητα κατηγορώντας τους αντιπάλους μου.