Η αλήθεια είναι πως σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, η Μέρκελ έχει 16 μονάδες διαφορά από τον Στάινμπρουκ και ότι το ντιμπέιτ ήταν σχεδόν ισόπαλο και αρκετά χλιαρό, όπως φαίνεται από τις περισσότερες αναλύσεις. Το γεγονός ότι ο Πέερ Στάινμπρουκ μπόρεσε να σταθεί με αξιώσεις μπροστά στην αγαπημένη στον γερμανικό λαό καγκελάριο και να είναι σε γενικές γραμμές καλύτερος από αυτήν, του δίνει ένα αβαντάζ, αλλά μάλλον μικρό μπροστά στην τεράστια διαδρομή για την υπέρβαση που έχει να διανύσει.
Η στροφή του Στάινμπρουκ στο να δείξει πιο δυναμικός σοσιαλδημοκράτης ήταν επιβεβλημένη. Είχε στην κοινή γνώμη την εικόνα ενός τεχνοκράτη, ενός ελιτιστή, σνομπ, αποστασιοποιημένου αρκετά από τις λαϊκές ρίζες του κόμματός του. Επίσης, στην Γερμανία φαίνονται δύο χαρακτηριστικά. Η ικανοποίηση των μεσαίων και των ανώτερων στρωμάτων της κοινωνίας, για την πορεία της γερμανικής οικονομίας, που εκφράζεται από τα υψηλά ποσοστά της Μέρκελ. Αλλά αρχίζει να διαμορφώνεται και μια πίεση από τα κάτω, από τα κατώτερα στρώματα, τους χαμηλόμισθους, ώστε να καρπωθούν κάτι από την ευημερία της ισχυρότερης οικονομίας της Ευρώπης. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Αριστερά έχει ανέβει στο 10%. Αυτό το αίτημα φαίνεται ότι προσπαθεί να εκφράσει κι ο Στάινμπρουκ, με το να υπόσχεται ελάχιστο εγγυημένο μισθό και να υπόσχεται καλύτερες μέρες και για τα χαμηλότερα στρώματα. Επίσης, σε προεκλογική περίοδο, το να στρέφεσαι στις παραδοσιακές αξίες του κόμματός σου, αποσκοπεί στο να συσπειρώσεις την εκλογική σου βάση.
Για τα συμφέροντα της Ελλάδας, σίγουρα οι Σοσιαλδημοκράτες είναι προτιμότερη στο τιμόνι της Γερμανίας. Και νομίζω ότι είναι προτιμότερη για τα συμφέροντα της Ευρώπης, αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας. Οι Αμερικανοί γκρινιάζουν για την πολιτική λιτότητας που έχει επιβάλει η Μέρκελ και ζητούν να δοθούν αυξήσεις στους Γερμανούς πολίτες, ώστε να ενισχυθεί η ζήτηση εντός Γερμανίας. Έτσι, θα ανασάνουν οι Νότιοι κάνοντας εξαγωγές στους Γερμανούς. Αυτό ο Στάινμπρουκ φαίνεται να το υποσχέθηκε στο ντιμπέιτ, ενώ έκανε λόγο για βοήθεια στις αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης, με σκοπό και την ανάπτυξη. Από ό,τι φαίνεται όμως, το καλύτερο που μπορεί να βγει από τις κάλπες είναι μια συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, με τον ισχυρό πόλο φυσικά να είναι το κόμμα της Μέρκελ.
Σίγουρα αυτό θα είναι προτιμότερο, από το να επαναληφθεί το σενάριο του συνασπισμού Μέρκελ με τους Φιλελεύθερους- οι οποίοι πάντως δημοσκοπικά είναι πολύ χαμηλά (με το ζόρι πιάνουν το 5% για να μπουν στην Βουλή.
Ένα άλλο θέμα που νομίζω ότι αξίζει σχολιασμού και δεν έχει σχέση με το ντιμπέιτ, αλλά με τις γερμανικές εκλογές εν γένει, είναι η επίσκεψη της Μέρκελ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου πριν δυο εβδομάδες. Έγινε η πρώτη καγκελάριος που έκανε αυτήν την συμβολική κίνηση. Σίγουρα, είναι μια κίνηση αναγνώρισης των εγκλημάτων του ναζισμού και στην σωστή κατεύθυνση.
Όμως, το γεγονός ότι η Μέρκελ την έκανε σε προεκλογική περίοδο δίνει έναν χρησιμοθηρικό και πολιτικάντικο τόνο στην κίνησή της, που μειώνει την συμβολική του αξία. Κατά την γνώμη μου, δεν είναι άδικη η κριτική που της ασκήθηκε για ψηφοθηρία. Είναι καγκελάριος 8 χρόνια. Γιατί το θυμήθηκε έναν μήνα πριν τις εκλογές να αποτίσει φόρο τιμής στα θύματα του Νταχάου;