Το γεγονός της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, καθώς και η βίαιη επίθεση εναντίον μελών του ΠΑΜΕ, έδωσε το έναυσμα σε μια πιο σκληρή στάση από την πολιτεία της Χρυσής Αυγής. Και φαίνεται πως κάτι άλλαξε και στην ελληνική κοινωνία, όταν είδε τις πράξεις βίας από μέλη της Χρυσής Αυγής να επεκτείνονται και να μην αφορούν πλέον μόνο αλλοδαπούς, αλλά και Έλληνες.
Αν και οι δικαστικές αρχές έχουν πάρει πάνω τους την υπόθεση, ο Αντώνης Σαμαράς χρησιμοποίησε σκληρή ρητορική, με ρήματα, όπως «θα τσακίσουμε» το φαινόμενο. Και υπάρχει συναίνεση σε αυτό το σημείο από τους σφοδρότερους επικριτές της πολιτικής του, από την Αριστερά και από τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Το ερώτημα, βέβαια, είναι, τώρα κατάλαβαν όλοι ποια είναι η Χρυσή Αυγή; Προφανώς όχι. Τώρα θεωρήθηκε ότι ήταν ευνοϊκή η πολιτική συγκυρία, για να χτυπηθεί η συγκεκριμένη οργάνωση. Πλέον το στερεότυπο του Χρυσαυγίτη, όπως το προβάλλουν τα ΜΜΕ αρχίζει να μεταστρέφεται. Δεν είναι πια αυτό το ολίγον life style, γραφικό και αξιοπερίεργο πράγμα, που καλλιεργούσαν για εμπορικούς λόγους αρκετά Media, του τσαμπουκά που θα ταρακουνούσε τα πράγματα στην Βουλή και θα μας «προστάτευε» από τους λαθρομετανάστες. Μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η Χρυσή Αυγή παραλληλίζεται με το απόλυτο κακό.
Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, λοιπόν, η Δημ. Αρ. κυρίως, αλλά και εν μέρει το ΠΑΣΟΚ, μπορούν να δηλώνουν δικαιωμένοι, γιατί εδώ και μήνες επέμεναν σε μια πιο σκληρή στάση της πολιτείας απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, με το αντιρατσιστικό. Τότε ο Σαμαράς έδειξε μεγάλη διστακτικότητα να αναμετρηθεί με το φαινόμενο, φοβούμενος πολιτικές απώλειες. Τώρα, δεν δείχνει καμία διστακτικότητα. Ίσως ο χρόνος τον δίδαξε την υπομονή, για να περιμένει την κατάλληλη συγκυρία. Μια υπομονή, την οποία δεν είχε στα πρώτα του πολιτικά βήματα και η έλλειψη της οποίας του στοίχισε στο παρελθόν. Ηθικά λοιπόν φαίνεται να δικαιώνονται Κουβέλης και Βενιζέλος, καθώς είχαν ζητήσει πολύ νωρίτερα την σκληρότερη πολιτική αντιμετώπιση του φαινομένου, αλλά το αν πραγματικά η πολιτική συγκυρία τότε ήταν η κατάλληλη για μια πιο σκληρή αναμέτρηση με το φαινόμενο Χρυσή Αυγή, θα είναι ένα θέμα, που δύσκολα θα βρει την απάντησή του.
Το θέμα όμως είναι πως υπήρχε μία περίοδος, κατά την οποία η Χρυσή Αυγή μπορούσε να αντιμετωπισθεί πολύ ευκολότερα. Όταν ήταν μία οργάνωση με ελάχιστη απήχηση στον κόσμο. Πριν κάποια χρόνια τον μόνο Μιχαλολιάκο που ξέραμε, ήταν τον Βασίλη Μιχαλολιάκο, μετριοπαθή βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας. Τον άλλο Μιχαλολιάκο τον ήξεραν σχετικά λίγοι κι ακόμα λιγότεροι του έδιναν σημασία. Και τότε Χρυσαυγίτες προέβαιναν σε πράξεις βίας. Αλλά τότε ελάχιστοι ασχολούνταν μαζί τους. Το πολιτικό σύστημα δεν ένιωθε απειλή και δεν είχε ασχοληθεί. Κι οι δικαστικές αρχές το ίδιο. Κι έτσι το πρόβλημα κάποια στιγμή γιγαντώθηκε και έπρεπε να φτάσουμε να έχουμε πολιτικά σίριαλ που κρατάνε εβδομάδες ολόκληρες.
Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον, και η δικαιοσύνη και το πολιτικό προσωπικό θα έχουν πιο γρήγορα αντανακλαστικά.