Τελικά, η όλη εξέλιξη, που ξανανοίγει την κυβέρνηση και ανεβάζει το όριο χρέους, μετακυλύει το ζήτημα για τις 7 Φεβρουαρίου, όταν το θέμα του προϋπολογισμού θα ξανασυζητηθεί. Η όλη εξέλιξη δεν προβάλλεται τόσο σαν νίκη του Ομπάμα, όσο σαν ήττα των Ρεπουμπλικανών. Ήταν μια κατάσταση ενοχλητική για την αμερικανική κοινή γνώμη, που κάποιον θα έβλαπτε πολιτικά. Σύμφωνα με τις αναλύσεις, αυτοί που βλάπτονται είναι οι Ρεπουμπλικανοί.
Άλλωστε, ο ίδιος ο εκπρόσωπός τους, ο Τζων Μπένερ στην Βουλή των Αντιπροσώπων (το ένα από τα δύο σώματα του Κογκρέσου και αυτό, στο οποίο κυριαρχεί το κόμμα των ρεπουμπλικανών, δεν το έκρυψε: «Δώσαμε μια καλή μάχη. Απλά δεν κερδίσαμε». Είναι μια παραδοχή ήττας, αλλά και οι δημοσκοπήσεις της αμερικανικής κοινής γνώμης ρίχνουν το φταίξιμο στους ρεπουμπλικανούς, δημιουργώντας τους προβλήματα για τις ενδιάμεσες εκλογές στις 4 Νοεμβρίου του 2014, όταν και οι 435 έδρες της Βουλής των Αντιπροσώπων και 33 από τις 100 έδρες της Γερουσίας θα περάσουν από την κρίση του εκλογικού σώματος.
Μέχρι στιγμής, το γεγονός ότι οι Ρεπουμπλικανοί έχουν το «πάνω χέρι» στην Βουλή των Αντιπροσώπων, δημιουργεί μια συνεχή κατάσταση σύγκρουσης, που καθυστερεί τις εξελίξεις και προκαλεί ανασφάλεια στις αγορές. Αλλά είναι μια ισχύς που τελικά έχει καταφέρει να διχάσει και τους ίδιους. Κι ίσως ο λόγος που βγαίνουν «ηττημένοι» σε αυτήν την διαπραγμάτευση είναι πως δεν είναι ενωμένοι εσωτερικά. Οι φανατικοί του Tea Party είναι σε σύγκρουση με τους μετριοπαθείς.
Έτσι, ο Ομπάμα μπορεί να ρίχνει το φταίξιμο στους αντιπάλους του με ευκολία και να τους επιστρέφει την κατηγορία ότι δεν διαπραγματεύεται. «Πολλές φορές συμφωνήσαμε με τον εκπρόσωπό τους, τον Μπένερ, αλλά αυτός συναντούσε διαφωνίες από τους ακραίους του κόμματός του» έχει δηλώσει ο Ομπάμα, θέλοντας να ρίξει την ευθύνη για την μη επίτευξη συμφωνίας στην ακραία πτέρυγα του ρεπουμπλικανικού κόμματος και στην έλλειψη ενότητας του. Ο Αμερικανός Πρόεδρος μπορεί να νιώθει πιο ισχυρός από τους αντιπάλους του και για το γεγονός ότι κατάφερε να έχει το δικό του κόμμα αρκετά ενωμένο και συμπαγές. Ωστόσο, πέρα από τις πολιτικές νίκες ή ήττες, το αμερικανικό χρέος ανεβαίνει σε πολύ υψηλά επίπεδα και κάποια στιγμή θα πρέπει να ελεγχθεί.
Ένα άλλο θέμα που κάνει εντύπωση, είναι η μικρή σχετικά κάλυψη των θεμάτων της αμερικανικής αντιπαράθεσης από τα ΜΜΕ του υπόλοιπου κόσμου. Είναι σαν να έχει κουράσει πια το όλο θέμα. Ο κόσμος έχει πάθει «μιθριδατισμό» από τις διαρκείς κόντρες και σκληρές διαπραγματεύσεις των δύο κομμάτων, που τελικά μια στιγμή πριν την καταστροφή τα συμφωνούν. Όταν το έργο έχει παιχτεί τόσες φορές, πλέον το ξέρεις το τέλος. Έτσι, οι περισσότεροι φαίνεται ότι ένιωθαν πως και αυτή την φορά, όπως και όλες τις προηγούμενες, κάποια στιγμή στο παραπέντε οι δύο πολιτικές δυνάμεις των ΗΠΑ θα τα έβρισκαν. Το θέμα ήταν κυρίως πολιτικό και θα υποχωρούσε αυτός που θα έβλεπε ότι έχει τις μεγαλύτερες απώλειες στις δημοσκοπήσεις, όπως προέβλεπαν οι διάφοροι αναλυτές. Και αυτό πάνω- κάτω έγινε.
Το θέμα, λοιπόν, του κινδύνου αμερικανικής στάσης πληρωμών, ενώ είναι παγκόσμιο, με τις τόσες επαναλαμβανόμενες κόντρες μεταξύ ρεπουμπλικανών και Ομπάμα κοντεύει να γίνει αυστηρά τοπικό. Να αφορά δηλαδή- σε ειδησεογραφικό επίπεδο- όλο και περισσότερο τους ίδιους τους Αμερικανούς, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος να ασχολείται όλο και λιγότερο, θεωρώντας βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει η πολιτική κοκορομαχία και θα κυριαρχήσει η λογική.