Αν ρωτήσουμε έναν Γερμανό να μας περιγράψει τι είναι ο Γερμανός, του είναι αρκετά εύκολο. Θα μας πει ότι είναι ένας εργατικός, πειθαρχημένος, σταθερός τύπος που ξέρει τι θέλει και δουλεύει μεθοδικά για να το πετύχει. Ο Αγγλος θα μας πει, αντίστοιχα, τα δικά του χαρακτηριστικά, το ίδιο και ο Γιαπωνέζος και ο Αμερικανός και πολλοί άλλοι. Αν προσπαθήσουμε εμείς να σκεφτούμε τι είναι ο Ελληνας, θα βρούμε δέκα εκατομμύρια διαφορετικές απαντήσεις. Λάθος. Θα βρούμε πολλές δεκάδες εκατομμύρια απαντήσεις διότι όλοι έχουμε ταυτόχρονα πολλές αντίθετες απόψεις.
Βρισκόμαστε σε διαρκές κομφούζιο και αυτό οφείλεται σε διάφορους λόγους: ιστορικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς. Προσπαθούμε να συνδυάσουμε αντιφατικές επιρροές. Η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία ζει μέσα μας ταυτόχρονα με το θρησκευτικό κράτος του Βυζαντίου. Αυτά τα δύο είναι ακραία αντίθετα. Μέσα μας υπάρχει και η Επανάσταση των κλεφτών και αρματολών του ΄21, το έπος του ΄40 και η Κατοχή, ο Εμφύλιος, η χούντα, το Πολυτεχνείο. Ολα αυτά μπερδεμένα κάτω από τη σημαία της Ορθοδοξίας και πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα των αρχαίων Ελλήνων. Ενώ είμαστε οι πιο αντιαμερικανοί Ευρωπαίοι, είμαστε και οι Ευρωπαίοι που υιοθέτησαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον το αμερικανικό όνειρο. Πώς κολλάει το αμερικανικό όνειρο του πλούτου και της δόξας με την ταπεινότητα και τη φτώχεια της Ορθοδοξίας; Δεν κολλάει. Ετσι φτάσαμε να έχουμε καλόγερους και παπάδες με offshore εταιρείες που σχεδιάζουν κομπίνες εκατομμυρίων ευρώ, υπουργούς που φοροδιαφεύγουν για να «μεγαλώσουν τα παιδιά τους», έναν Πρωθυπουργό που καταχειροκροτείται από τους βουλευτές του κόμματός του επειδή ομολόγησε ότι δεν κατάλαβε το μέγεθος του σκανδάλου του Βατοπαιδίου και ότι χειρίστηκε λάθος την υπόθεση.
Το απόλυτο κομφούζιο αντανακλάται και στα κόμματα. Εχουμε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που προσπαθεί να εντάξει τους κουκουλοφόρους στη δύναμή του ώστε να είναι ελεγχόμενοι! Εχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρει τι θέση να πάρει, διότι από τη μια νιώθει ότι μπορεί να αντλήσει ψήφους από τους εξεγερμένους πολίτες και από την άλλη διαφωνεί με τις βιαιοπραγίες. Εχουμε δύο μεγάλα κόμματα, το ΠαΣοΚ και τη ΝΔ, να εναλλάσσονται στην εξουσία με το ίδιο σύνθημα: «Να φύγουν οι κλέφτες». Εχουμε μια δεξιά κυβέρνηση που αποκρατικοποιεί τις επιχειρήσεις και ταυτόχρονα δίνει δημόσιο χρήμα στις τράπεζες χωρίς να θέλει να τις κρατικοποιήσει. Οι πολιτικές ευθύνες για αυτό το χάος είναι μεγάλες και αγγίζουν όλα τα κόμματα, τα οποία εξαντλούνται στις τηλεοπτικές κόντρες και στην ψηφοθηρία. Τις μεγαλύτερες ευθύνες τις έχει ασφαλώς η κυβέρνηση, διότι δεν κατάφερε μετά την ΟΝΕ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες να εμπνεύσει ένα νέο όραμα για τη χώρα, να θέσει κάποιον εθνικό στόχο και να τον κυνηγήσει. Μη έχοντας εθνικό στόχο και ταυτότητα ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι κάποιοι τα σπάνε στους δρόμους.
Γρηγόρης Νικολόπουλος