Με λίγα λόγια, ενώ η παγκόσμια οικονομική κοινότητα ασχολείται με το πώς θα αντιμετωπίσει τη διεθνή οικονομική κρίση, έχουν ήδη ξεκινήσει οι πρώτοι πόλεμοι. Και για πολλούς ο πόλεμος είναι πάντα η λύση για την έξοδο από την οικονομική κρίση. Το ποιοι προκαλούν τους πολέμους και γιατί, το ποιοι ωφελούνται και το πώς οι πόλεμοι αυτοί θα ευνοήσουν την παγκόσμια οικονομία ανάγεται στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας. Η σύμπτωση πάντως της έναρξης των πολέμων με την οικονομική κρίση προκαλεί απορίες. Το ερώτημα είναι τι θα κάνουν από εδώ και πέρα οι δυτικές κυβερνήσεις, τι θέση θα πάρουν απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις και κυρίως πώς θα κινηθεί ο νέος αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα ο οποίος θα αναλάβει την ηγεσία των ΗΠΑ με όλα τα μέτωπα ανοιχτά. Με τη Μέση Ανατολή να βράζει, δύο υπερδυνάμεις της Ασίας να γεμίζουν τα κανόνια τους, την αμερικανική οικονομία σε ύφεση που εκδηλώνεται με απολύσεις εκατομμυρίων εργαζομένων και ταυτόχρονα τον αμερικανικό καπιταλισμό σε έναν πρωτοφανή εναγκαλισμό με το κράτος. Την ίδια στιγμή στην Ευρώπη προετοιμάζεται ένας άλλος πόλεμος, ένας πόλεμος μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των εθνικών κυβερνήσεων. Ο πόλεμος αυτός θα είναι ένας πόλεμος εξουσίας αφού η ΕΕ βλέπει τις οικονομίες με τη μαθηματική οπτική, ενώ οι εθνικές κυβερνήσεις τις βλέπουν υπό το κοινωνιολογικό πρίσμα. Ως σήμερα η άποψη της Επιτροπής για χαμηλά ελλείμματα και τον πληθωρισμό υπερείχε ως στόχος έναντι όλων των άλλων. Η θεώρηση της οικονομίας από την Επιτροπή είναι η ίδια που έχουν οι επιχειρηματίες για τις επιχειρήσεις τους. Θέλει κρατικό προϋπολογισμό με πλεόνασμα, όπως οι επιχειρήσεις θέλουν ισολογισμούς με κέρδη. Για να τον πετύχει ζητεί αύξηση των εσόδων και μείωση των δαπανών όπως κάνουν οι επιχειρήσεις. Τα πράγματα όμως για ένα κράτος είναι διαφορετικά απ΄ ό,τι για μια επιχείρηση ή για έναν ιδιώτη. Στο κράτος προέχει η ευημερία των πολιτών. Το κράτος οφείλει να δαπανά όλα τα έσοδά του για να δώσει εισόδημα στους πολίτες και να φτιάξει έργα υποδομής και κράτος πρόνοιας. Το κράτος οφείλει να δανείζεται αν δεν φτάνουν τα έσοδά του για να αυξήσει την ευημερία των πολιτών του. Λειτουργεί, δηλαδή, σε άλλη λογική απ΄ ό,τι οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Αυτή η διαφορά είναι και το σημείο-κλειδί στη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση. Τα κράτη λειτούργησαν ως σήμερα σαν επιχειρήσεις και τώρα η λειτουργία τους πρέπει να επανέλθει στη λογική της ευημερίας των λαών. Αυτός είναι και ο ρόλος που θα πρέπει να παίξουν οι ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες, οι οποίοι θα πρέπει να διεκδικήσουν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να τους επιστραφεί μέρος της εξουσίας που της είχαν εκχωρήσει.
Η μεταφορά εξουσίας από την Επιτροπή στους εθνικούς ηγέτες, η χαλάρωση όλων των κανόνων του προγράμματος σταθεροποίησης της Ευρώπης, η επιστροφή στη λογική του κοινωνικού κράτους θα είναι το στοίχημα του 2009 για την Ευρωπαϊκή Ενωση και η οδός για να ξεφύγουν οι οικονομίες από την ύφεση. Θα είναι ο μόνος πόλεμος που θα λειτουργήσει ευνοϊκά για τις οικονομίες και τους λαούς.
Γρηγόρης Νικολόπουλος
[email protected]