Ο κ. Παπαθανασίου έπαιξε σωστά τον ρόλο του. Είπε στον Αλμούνια ότι θα προσπαθήσουμε όσο μπορούμε. Ο Αλμούνια όμως δεν έπαιξε σωστά τον δικό του ρόλο. Είπε στον Παπαθανασίου να πάρει μέτρα περιορισμού του ελλείμματος ενώ έπρεπε να τον καλύψει. Και έπρεπε να δεχτεί το πρόγραμμα που του κατέθεσε ο Παπαθανασίου, διότι απλούστατα δεν έχει απολύτως καμία σημασία πια αυτή τη στιγμή αν το έλλειμμα θα είναι 3% ή 5% ή 10% του ΑΕΠ. Το μόνο που επιτρέπεται να πει σήμερα ο κ. Αλμούνια στην ελληνική κυβέρνηση είναι να φτιάξει ένα άλλο πρόγραμμα το οποίο μακροπρόθεσμα - και όχι εφέτος- να αποσκοπεί στη μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3%. Επρεπε επίσης να συμβάλει με τις δηλώσεις του στην προσπάθεια της Ελλάδας να μειώσει το κόστος δανεισμού της. Αντί να κάνει αυτό, ο κ. Αλμούνια επετέθη φραστικά εναντίον μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με τις δηλώσεις του δικαίωσε τους κερδοσκόπους δανειστές που μας ζητούν αυξημένα επιτόκια. Δεν μας ζημίωσε δηλαδή μόνο θεωρητικά και ηθικά αλλά προκάλεσε σοβαρή ζημιά στην ελληνική οικονομία, ζημιά που αποτιμάται σε χρήμα και μάλιστα σε πολύ χρήμα. Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να διαμαρτυρηθεί έντονα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Και δεν αρκεί μια διαμαρτυρία σε επίπεδο υπουργού Οικονομίας. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να διαμαρτυρηθεί και στους ευρωπαίους ηγέτες και να κινήσει το ζήτημα αλλαγής της στάσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αλλά και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έναντι της κρίσης. Μπορεί η Ελλάδα να μην είναι μεταξύ των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, αυτών που δίνουν «γραμμή» στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά είναι ένα μέλος με πρόβλημα που, αν δεν βοηθηθεί, θα δημιουργήσει πρόβλημα στο ευρωπαϊκό νόμισμα.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να αποτινάξουν τον βρόγχο της οικονομικής λογικής που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, να συμφωνήσουν στη χαλάρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και να φροντίσουν να αναζωογονήσουν τις οικονομίες των ευρωπαϊκών χωρών. Η εποχή απαιτεί μεγάλες πολιτικές αποφάσεις και όχι τεχνοκρατική διαχείριση.
Γρ. Νικολόπουλος
[email protected]