Το παράδειγμα του κ. Σάλλα πρέπει να ακολουθήσουν και άλλοι επιχειρηματίες, τραπεζίτες, καθηγητές, οικονομολόγοι και έμπειροι εργαζόμενοι ή ακόμη και συνδικαλιστές. Ολοι όσοι εμπλέκονται στη λειτουργία της οικονομίας και είναι σήμερα απελπισμένοι από την απραξία της κυβέρνησης και την αερολογία που βασιλεύει στα ζητήματα οικονομικής πολιτικής.

Και ένα από τα βασικά προβλήματα που πρέπει να επιλυθεί μέσω της κατάθεσης αυτών των ιδεών και των συγκεκριμένων μέτρων που θα ζητεί - προτείνει σε αυτήν αλλά και στην επόμενη κυβέρνηση- η αγορά είναι να δούμε επιτέλους πού θέλουμε να πάμε. Και πού μπορούμε ασφαλώς να πάμε. Η βάση της συζήτησης είναι γνωστή. Είμαστε μια οικονομία ανοικτή στον διεθνή ανταγωνισμό, που όμως παραμένει εσωστρεφής, ο ρόλος του κράτους στην οικονομία είναι καθοριστικός, έχουμε τεράστιο έλλειμμα στο ισοζύγιο των εξωτερικών συναλλαγών- πράγμα που σημαίνει ότι κάθε χρόνο γινόμαστε φτωχότεροι-, έχουμε τεράστιο εξωτερικό χρέος και δημόσιο έλλειμμα, διαφθορά, γραφειοκρατία... πολύ καλό κλίμα.

Καλό κλίμα και όμορφη χώρα με μεγάλη ιστορία. Είμαστε επίσης σκληραγωγημένοι. Διότι η δυσκολία με την οποία επιβιώνουμε στη δαιδαλώδη και ασταθή ελληνική πραγματικότητα μας έχει εκπαιδεύσει στο να θεωρούμε εύκολη την επιτυχία σε άλλες χώρες όπου υπάρχουν σταθεροί κανόνες και τηρούνται οι νόμοι. Διαθέτουμε δηλαδή τις δυνατότητες για να ορθοποδήσουμε. Αυτό που λείπει είναι να χαράξουμε μια συγκεκριμένη πορεία. Πρέπει να θέσουμε ως εθνικό στόχο την αύξηση της ευημερίας μας, την ουσιαστική ενσωμάτωσή μας και την ενίσχυση του ρόλου μας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οσο και αν ακούγεται παράξενο, ο στόχος αυτός δεν είναι ξεκάθαρος για όλους. Και κυρίως δεν είναι ξεκάθαρος για τους πολιτικούς οι οποίοι δρουν συχνά εκτός της ιδεολογίας τους αλλά και εκτός λογικής κινούμενοι με γνώμονα το προσωπικό και κομματικό συμφέρον. Παρ΄ όλο λοιπόν που οι συνθήκες είναι αντίξοες και η κατάστασή μας κρίσιμη, θα πρέπει να ενεργοποιηθούμε όλοι και να αναγκάσουμε τους πολιτικούς ηγέτες μας να σοβαρευτούν και να κυνηγήσουν τον στόχο με προσήλωση («στοχοπροσήλωση» όπως έλεγε παλιά το ΚΚΕ). Αλλη λύση δεν έχουμε.